1. Μία είναι η αγωνία που κρύβεται πίσω απ' όλα τα πράγματα: πώς θα συναντηθούμε με έναν πατέρα. Η «πατροκτονία» είναι συνήθως ο πιο γρήγορος δρόμος γι' αυτή τη συνάντηση και ως εκ τούτου ο αγαπημένος του Νεοέλληνα. Τα παιδιά της γενιάς του Γιώργου Νταλάρα με τη σειρά τους είχαν κι αυτά την ίδια εμπλοκή. Μπροστά τους έλαμπε η «πατροκτονία» και πίσω τους το κοινωνικό χάος. Ο ίδιος ο Νταλάρας θα πρέπει να ταλαντεύτηκε κι αυτός στο ίδιο δίλημμα, αλλά, με τη θέληση που μόνο η φωνή επιβάλλει, προχώρησε σε μια «τρομερή» χειρονομία: αντί της «πατροκτονίας», χάραξε ένα καινούριο όνομα στο σώμα του, εγκαινιάζοντας έτσι μια νέα ζωή. Προσοχή, δεν πρόκειται εδώ για ψευδώνυμο που σου επιτρέπει να χρησιμοποιείς ανάλογα με τα συμφέροντά σου, ούτε μ' ένα παρατσούκλι που θα σε συνοδεύει δυσάρεστα ή ευχάριστα στη ζωή, αλλά για μια απάντηση σε ένα αμείλικτο ερώτημα: Αν η ζωή είναι δική μου και το όνομα αυτής του πατέρα μου, γεννιέται αυτόματα μια διάσταση που εξελίσσεται επικίνδυνα: α) Στομώνει αυτόν που δεν μπορεί να προχωρήσει στην «πατροκτονία», β) Ο «πατροκτόνος» παίρνει με τη σειρά του τη θέση του πατέρα, γ) Ολα τα ιδιαίτερα στοιχεία που κάνουν το πρόσωπο του καθενός να ξεχωρίζει βουλιάζουν σαν ίσκιοι μέσα σε άλλους ίσκιους και εξαφανίζονται.

2. Η υπεράσπιση της φωνής ως το μόνο μέσο που μπορεί να μιλάει απευθείας στη μοίρα έκανε με φυσικό τρόπο οδηγό και παραστάτη της τον Γιώργο Νταλάρα, αφού την έλυσε από τον ίδιο του τον εαυτό και τέθηκε στην υπηρεσία της. Δύο είναι οι κατηγορίες των τραγουδιστών που διαπερνούν την έρημη ζωή μας: Αυτοί που λειτουργούν τη φωνή που τους δόθηκε μ' έναν μηχανικό τρόπο και ως εκ τούτου τρέφονται και τρέφουν την «πατροκτονία», και οι άλλοι που κατακλύζονται από τη φωνή, η οποία ούτε έρχεται ούτε επιστρέφει, αλλά παραμένει πάντοτε πηγή περιμένοντας τη στιγμή για την έξοδό της, που ανάλογα με τα χείλη άλλοτε γίνεται Μεσολόγγι κι άλλοτε εκπίπτει, γιατί δε βρίσκει πέρασμα (είναι, βλέπετε, τόσο λίγα τα χείλη).

3. Η θέληση της φωνής προηγείται των πάντων. Δημιουργεί δυνατότητες ερήμην της πραγματικότητας, που είναι η δουλάρα της επικαιρότητας, με τα γνωστά ελεεινά αποτελέσματα.

4. Είναι γνωστό στους παροικούντες τη χώρα της φωνής πως ακόμα κι ο μεγαλύτερος ιερέας της, ο Στέλιος Καζαντζίδης, εξαιτίας του αργόσυρτου τρόπου της ζωής του, άργησε να επιβάλει τη θέληση της φωνής στο περιβάλλον, κι όταν τελικά συνέβη αυτό ήταν για να κλείσει τα μάτια του.

5. Η μοναξιά σημάδεψε την πράξη του τέλους της «πατροκτονίας». Κανείς δεν μπόρεσε να δει, ούτε οι φίλοι του - γιατί ως γνωστόν, αυτοί που μας αγαπάνε ποτέ δε βλέπουν - πως πίσω από τις μεταμορφώσεις, τις ταχύτητες που έπρεπε ν' αλλάζουν γρήγορα και τη δραστική, γι' αυτό και δραματική, παρέμβαση στο χώρο του τραγουδιού βρίσκεται κάποιος μοναχικός στο στασίδι του, περιμένοντας και κάνοντας υπακοή μόνο στη φωνή. Φωνή η οποία δεν αναγνωρίζει φυσικά όρια, νεύρα, περιβάλλοντα χώρο είναι εκεί γεμάτη απαιτήσεις, με τη γνωστή απρόσκοπτη κίνησή της προς τα εμπρός, καθιστώντας τον Γιώργο Νταλάρα απλά μια προωθητική δύναμη για να απογειώνεται όποτε θέλει. Οσο για τις τέσσερις δεκαετίες που τραγουδάει, αυτές δεν υπάρχουν, γιατί όλα που έχουν σχέση με τη φωνή παίζονται σε ένα αιώνιο τώρα. Τα υπόλοιπα είναι για τους βιογράφους του.