έρχεται αιφνιδίως ο θάνατος των ημερομηνιών./

Με σώζει ο σχηματισμός της αλληλεγγύης των πουλιών».

Αυτό το μότο προτάσσει ο Παναγιώτης Καραβασίλης στη νέα ποιητική συλλογή του «Εν τέλει "Ωσεί παρών"» (εκδόσεις «Ιαμβος», Αριστείδου 10-12, Αθήνα, 210.5015.550).

Τα ποιήματα της συλλογής διακατέχονται από τη θεματική του θανάτου, κυριολεκτικού και αλληγορικού. Ο Π. Καραβασίλης μέσα από αδιάκοπη λεκτική και εικονοπλαστική «συνδιαλλαγή» μεταξύ ρεαλισμού, υπερεαλισμού και λυρισμού, «διηγείται» το φυσικό, συναισθηματικό και διανοητικό «θάνατο» του ανθρώπου, της κοινωνίας, των αξιών, εννοιών και θεσμών, διαφυλάσσοντας όμως μια αχτίδα ελπίδας για «ανάστασή» τους. Αλλού με πεισηθανάτια μελαγχολία και αλλού με δυνατές πινελιές αισιοδοξίας, στιχοποιεί αγωνίες, σκέψεις, συνειρμούς, συναισθήματα, φόβους του για τον άνθρωπο, τις καταγγελίες του για τις αιτίες του «θανάτου» του ανθρώπου και της κοινωνίας (λ.χ. τον πόλεμο), αλλά και την αγάπη και την προσδοκία του για τον άνθρωπο. Γιατί «Κάθε πρόσωπο έχει και μια προσδοκία» και γιατί «Κάποιοι», ακόμα και «μέσα στο αίμα στέκονται όρθιοι».

Ο Π. Καραβασίλης λέει ότι «Απ' την ίδια πηγή της αλληλεγγύης ποτίζουμε/ τα περιβόλια και τους αιώνες». Θεωρεί ότι «Δεν είναι η Ιστορία του Ανθρώπου/ ένας έρημος κόσμος που σβήνεται./Από την παλιά πέτρα της πληροφορίας μας/ αναδύεται νέα ζωή». Οτι «οι πόλεις της αναστάσεως υπάρχουν». Οτι κι «Αλλες πόλεις άλλες σχεδίες άλλοι ουρανοί/ κρυφακούουν στα τοπωνύμια των τυφώνων». Και πιστεύει ότι «Ξαναγεννιέται η Ιστορία μετά την αποκαθήλωση (...)».