Η αμερικανικής έμπνευσης (και κηδεμονίας) για τις σχέσεις καλής γειτονίας με την Τουρκία, η οποία φυσικά δεν έχει την παραμικρή σχέση με την οικοδόμηση φιλίας μεταξύ των λαών, αλλά στοχεύει στην εξεύρεση λύσης, σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων, στα πλαίσια της Νέας Τάξης Πραγμάτων και του ρόλου της γειτονικής χώρας ως χωροφύλακα της περιοχής, σε καμία από τις περιβόητες συναντήσεις δεν εξέτασε την παράμετρο της κατασκευής του πυρηνικού σταθμού του Ακουγιού. Ενός εν δυνάμει εφιάλτη, τόσο για την Τουρκία, όσο και για την Ελλάδα. Ακόμα και μετά τους δολοφονικούς σεισμούς που στοίχισε τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, τον ακριβή αριθμό των οποίων δε θα μάθουμε ποτέ από το στρατοκρατικό καθεστώς.

Τα σχέδια της κατασκευής πυρηνικών εργοστασίων στη χώρα αυτή χρονολογείται από τη δεκαετία του εξήντα. Το 1967 στο παρά πέντε σταματά η κατασκευή ενός αντιδραστήρα βαρέοςύδατος ισχύος 400 μεγαβάτ η ολοκλήρωση και η λειτουργία του οποίου προβλεπόταν για το 1977. Αιτία ματαίωσης, ένα από τα συνήθη στρατιωτικά πραξικοπήματα και οι διαφορετικές προτεραιότητες που τότε έθεσε. Το 1975 μετά από συζητήσεις αποφασίζεται η κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στο Ακουγιού και δυο χρόνια μετά ο Ετσεβίτ προκρίνει την προσφορά των σουηδικών εταιριών Asea Atom- Stal Laval όχι μόνο για την κατασκευή, αλλά και για την παροχή καυσίμων, όπως και για τη χρηματοδότηση της επένδυσης. Και πάλι το σχέδιο ναυαγεί μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980. Λίγα χρόνια μετά και πάλι ξεκινά η συζήτηση για την απόκτηση πυρηνικών εργοστασίων. Αυτή τη φορά γίνεται λόγος και για δεύτερη μονάδα δυτικά της Σινώπης στη Μαύρη Θάλασσα. Η Τουρκία κατηγορείται ότι συνεργάζεται με το Πακιστάν για την απόκτηση πυρηνικής τεχνογνωσίας, βοηθώντας το τελευταίο στην προμήθεια πυρηνικών υλικών από τη Δύση. Παρ' όλες τις αντιδράσεις οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν.

Ο διεθνής σάλος μάλλον είχε να κάνει με την επιλογή των εταιριών, παρά με την ουσία του προβλήματος. Ετσι για το Ακουγιού «επιλέγονται» η Καναδική AECL και η Γερμανική KWU και για τη Σινώπη η Αμερικανική General Electric. Το συνολικό κόστος υπολογίστηκε 3,4 δισ. δολάρια. Οι τρεις συμφωνίες ναυαγούν για μια σειρά από λόγους, μεταξύ των οποίων η σεισμικότητα του εδάφους. Μόνο η καναδική εταιρία παρέμεινε στις διαπραγματεύσεις που ξεκινά έναν κύκλο συζητήσεων με τους Τούρκους το 1985. Το ατύχημα του Τσερνόμπιλ ένα χρόνο μετά και οι ενδοιασμοί της καναδικής κυβέρνησης για τη χορήγηση δανείου 1 δισ. δολαρίων-κάτω από την πίεση του αντιπυρηνικού κινήματος- οδηγούν εκ νέου σε ναυάγιο τα σχέδια της Αγκυρας.

Οι στρατηγοί όμως επιμένουν. Το Μάη του 1988 έρχονται σε συμφωνία με την Αργεντινή, για δεκαπενταετή συνεργασία στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας και το 1990 οι δυο χώρες συμφωνούν στην κατασκευή δυο εργοστασίων, ένα σε καθεμιά. Οι Τούρκοι θα αναλάμβαναν το οικονομικό κόστος και οι Αργεντινοί την τεχνογνωσία. Το 1991 η συμφωνία ακυρώνεται, γιατί κρίθηκε πως η συζητούμενη τεχνολογία κρίθηκε ανεπαρκής και ξεπερασμένη. Το 1993, με πρόσχημα τα ενεργειακά της προβλήματα, η Τουρκία ξαναβάζει στο τραπέζι το πυρηνικό πρόγραμμα, με πρώτο ζητούμενο το σταθμό Ακουγιού. Ετσι το 1995 υπογράφεται μια κατ' αρχήν συμφωνία με τη Νότια Κορέα. Παράλληλα, το 1997 εμφανίζεται και πάλι στα σχέδια και ο αντιδραστήρας στη Σινώπη, με στόχο να λειτουργήσει το 2010. Στις 28-4-1997 οι Τούρκοι ζητούν προσφορές για το Ακουγιού. Τρεις όμιλοι εταιριών καταθέτουν προσφορές στους οποίους εμπλέκονται χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Ιαπωνία και η Γερμανία. Η τελική επιλογή δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί, επειδή τα συμφέροντα είναι μεγάλα και πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες ρυθμίσεις, που δε θα θίξουν τις υφιστάμενες συμμαχίες. Πάντως, στρατοκράτες και οικονομικό κατεστημένο της Αγκυρας σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν μέσα στην προσεχή εικοσαετία δέκα πυρηνικούς αντιδραστήρες ισχύος 10.000 μεγαβάτ, οπότε όλοι οι ενδιαφερόμενοι θα έχουν λαμβάνειν το κατιτί τους.

Αλήθεια, τι έχει να πει για όλα αυτά ο λαλίστατος υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας, πέρα από τις κρίσεις του για τα πανέμορφα τουρκικά μανεκέν, που παρέλασαν εμπρός του σε μια από τις εκεί επισκέψεις του στα πλαίσια της «ελληνοτουρκικής φιλίας; Εκτός κι αν οι περίφημοι συμβουλάτορές του εισηγούνται ότι το θέμα δε μας αφορά»..