«Αποφάσισε να διαχειριστεί πολιτικά μόνος του την Επανίδρυση»! «Εμφάνισε μια αυταρχική πολιτική στο εσωτερικό της Επανίδρυσης»! «Θυσιάζει την εσωτερική δημοκρατία, για να αποφύγει ορισμένες αρνητικές συνέπειες στο μέλλον από μια πιθανή διάσπαση»! «Αποφεύγει οποιαδήποτε κοινή δέσμευση, προτιμώντας να διαπραγματεύεται απευθείας με τον Πρόντι και τον Φασίνο τα οποιαδήποτε θέματα»! «Ο Μπερτινότι θυσίασε τα μέσα για να πετύχει τον σκοπό του»!

Αυτά και άλλα παρόμοια διαβάσαμε στην εφημερίδα «Η ΕΠΟΧΗ» (20/3/2005) να λένε στον Μπερτινότι δικοί του άνθρωποι. Ο Μπερτινότι, ένας από τους επί χρόνια πρωταγωνιστές της «ανανέωσης», άρα και κήρυκας της δημοκρατικής (όπως λένε) λειτουργίας του κόμματος, να δείχνει τέτοια πολιτική συμπεριφορά και «να διαχειρίζεται μόνος του την Επανίδρυση»;

Η στάση του Μπερτινότι, παρότι προκάλεσε τα πυρά των αντιτιθέμενων, έχει σημασία να δούμε από ποια σκοπιά κατηγορείται: Οτι με την αυταρχική συμπεριφορά του ακυρώνει την προσπάθεια επανίδρυσης του κομμουνισμού και επαναφέρει τις πλέον αρνητικές εμπειρίες του δογματισμού!!...

Δηλαδή, για ό,τι συμβεί, η αφετηρία τους είναι πάντα η ίδια: Επίθεση κατά της κομμουνιστικής ιδεολογίας!... Ακόμη και τότε που μιλούν για τα του οίκου τους, τα οποία δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την κομμουνιστική ιδεολογία...

Η κεντροαριστερά κατά της δεξιάς! Οπως και στο παρελθόν. Τότε που η κεντροαριστερά (Ντ' Αλέμα) συμμετείχε στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και ο μεγιστάνας της ΦΙΑΤ Ανιέλι χειροκροτούσε την ανάδειξή της στην κυβερνητική εξουσία, λέγοντας ότι η αριστερά τού κάνει καλύτερα από τη δεξιά, για να περάσουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις...

Αλλά η κεντροαριστερά, έχοντας αντιλαϊκή πολιτική, ηττήθηκε στις εκλογές. Ηρθε μετά ο Μπερλουσκόνι. Και τώρα ξανά η ίδια επιχείρηση, για να φύγει! Ομως, να που ο Μπερτινότι δε συνεργάζεται με τις άλλες τάσεις και δυνάμεις της αριστεράς, για να διαμορφωθεί «το πρόγραμμα της αριστεράς της κεντροαριστεράς»! Προτιμά «να διαπραγματεύεται απευθείας με τον Πρόντι και τον Φασίνο τα οποιαδήποτε θέματα συνεργασίας», όπως λένε οι αντίπαλες τάσεις.

Η διαμάχη και οι διάφορες λειτουργίες των τάσεων δεν προκαλούν έκπληξη σε όλους όσοι έχουν αντιληφθεί ποιο είναι το αληθινό περιεχόμενο της «ανανέωσης» και έχουν εμπειρία από τη δράση της. Τίποτα πιο ατομιστικό πίσω από τις κορόνες της συλλογικότητας. Τίποτα πιο ιντριγκαδόρικο πίσω από τη συνεχή επανάληψη της λέξης «δημοκρατία». Και τίποτα πιο συγκεντρωτικό πίσω από την αντίληψη που βάλλει κατά του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Ετσι, έρχεται κάποια στιγμή, που βάζουν οι ίδιοι στην άκρη εκείνο που θεωρούν και ανεμίζουν ως την κορυφαία δημοκρατική έκφραση: Τις τάσεις μέσα στο Κόμμα...

Το φαινόμενο είναι πολύ παλιό και από τότε επιβεβαιωμένο. Η δημιουργία, στις αρχές του 20ού αιώνα, του Κομμουνιστικού Κόμματος νέου τύπου (προϊόν και αναγκαιότητα της ιστορικής εξέλιξης), περιείχε ως εμπειρία (που φυσικά το Κόμμα την απέρριπτε) και το στοιχείο της διάλυσης, αναποτελεσματικότητας και αναξιοπιστίας που προκαλούν σε ένα κομμουνιστικό κόμμα ανάλογες σαν της «ανανέωσης» αντιλήψεις της αστικής ιδεολογίας για τη λειτουργία του κόμματος.

Τότε το Μπολσεβίκικο κόμμα έλυσε το εξής ζήτημα: Οτι η συγκρότηση και λειτουργία κάθε κόμματος είναι άμεσα συναρτημένη με τον πολιτικό προγραμματικό στόχο του. Αλλου τύπου συγκρότηση και λειτουργία έχουν τα κόμματα της διαχείρισης του καπιταλισμού και άλλου τύπου τα κόμματα που τον αντιμάχονται και έχουν στόχο την ανατροπή του. Εδώ κρίνεται και η ποιότητα της δημοκρατικότητας του κάθε κόμματος, που είναι ταξικά και όχι υπερταξικά προσδιορισμένη. Από τον ταξικό χαρακτήρα της έννοιας δημοκρατία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει, όσους ισχυρισμούς κι αν εκφράζει για το αντίθετο.

Ανήκοντας και το ΚΚΕ στα κόμματα που αγωνίζονται για την ανατροπή του καπιταλισμού, έχει θεμελιώδη οργανωτική αρχή του τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, που διασφαλίζει, ως αρχή κομματικής λειτουργίας και κρατικής συγκρότησης:

• Την ενιαία εφαρμογή των αποφάσεων
• Την υποταγή του ατομικού στη συλλογικότητα, αφού η κοινή θέληση έχει αντίκρισμα μόνο όταν υπάρχει δράση όλων για την επίτευξη του κοινού στόχου
• Τη δημοκρατική λειτουργία, γιατί σέβεται την πλειοψηφούσα άποψη, αλλά και γιατί δίνει τη δυνατότητα να εκτιμιέται και η ατομική μέσα στη δράση.

Και είναι χαρακτηριστικό, ότι όποτε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός στραπατσαρίστηκε, αυτό οφειλόταν στην επίδραση (ανεξάρτητα από προθέσεις) αστικών ή μικροαστικών αντιλήψεων.

Φυσικό είναι και αποδείχνει το εξής: Οτι πάντα στο όνομα της δημοκρατίας επιδιωκόταν η υπονόμευση του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚ. Οι ίδιες δυνάμεις στη συνέχεια, προκειμένου να συμβάλουν στην καλύτερη στήριξη του καπιταλισμού, εφάρμοζαν και εφαρμόζουν στους φορείς τους και σε βάρος των συμμάχων τους αντιδημοκρατικές μεθόδους και πρακτικές. Για παράδειγμα:

1. Η πολυδιαφημισμένη ως δημοκρατική λειτουργία των τάσεων στα καθοδηγητικά όργανα αποδείχτηκε χώρος συναλλαγών στους διαδρόμους, προσωρινών ή μονιμότερων συμμαχιών δύο ή περισσότερων εναντίον άλλης τάσης.

2. Η αντιμετώπιση από τον ΣΥΝ των συμμάχων του στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι ίδιοι καταγγέλλουν, υπήρξε πολιτικά ανήθικη. Για να μη θυμηθούμε και πάλι το πώς λειτούργησαν στον τότε Συνασπισμό οι σύμμαχοι του ΚΚΕ σε συνεργασία με τους εντός του ΚΚΕ ομοϊδεάτες τους.

3. Στο όνομα της ελεύθερης λειτουργίας των τάσεων υπήρξαν κρυφά και φανερά αλισβερίσια με άλλα κόμματα. Ο Μπερτινότι δεν πρωτοτυπεί.

4. Ο αρχηγισμός περισσεύει, μαζί και η υποκρισία. Τόσοι και τόσοι, αφού εκλεγούν έχοντας οι ίδιοι τη στήριξη τάσεων, στη συνέχεια στρέφονται κατά της ύπαρξης των τάσεων, που «χαλάνε» το παιχνίδι!... Οπως ο Αλαβάνος. Και τότε ανακαλύπτουν ότι τους χρειάζεται ένα «μπετοναρισμένο» όργανο (κοινοβουλευτική ομάδα ή και άλλο), ώστε να αποφεύγονται κλυδωνισμοί από μειοψηφούντες! Αυτό δηλαδή που λένε διάφοροι - ανάμεσα σε άλλα - για τον Μπερτινότι.

Και να πεις, ότι έχουν διαφορές στη στρατηγική;

Τώρα κανείς από αυτούς δε μιλάει, ιδιαίτερα ο ΣΥΝ (ΣΥΡΙΖΑ). Οπως δε λένε τι άποψη έχουν για την επιλογή της «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης» να συνεργαστεί με το ιταλικό ΠΑΣΟΚ, με δεδομένο, λέμε και πάλι, ότι ο Μπερτινότι είναι ο πρόεδρος του «Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος», στο οποίο ο ΣΥΝ συμμετέχει. Οχι για να μάθουμε αν συμφωνούν με τη γραμμή της «Επανίδρυσης», αλλά για να μάθει ευρύτερα ο κόσμος τι απόκρυφους στρατηγικούς σκοπούς έχουν και στην Ελλάδα, που επιμένουν να μην τους ομολογούν, αν και κόπτονται υπέρ της διαφάνειας, της δημοκρατίας και άλλα...