Κυριακή 27 Μάρτη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 3
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
Πιο βαθιά στο νεοσυντηρητικό χειμώνα

Εντελώς επιφανειακή και απατηλή είναι η εικόνα που μεταφέρθηκε από πολλά ΜΜΕ εντός και εκτός της χώρας, ότι η εαρινή Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ δεν είχε «απτά αποτελέσματα». Το ακριβώς αντίθετο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι αποφάσεις της εαρινής Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες οδηγούν τους λαούς της ΕΕ πιο βαθιά στο νεοσυντηρητικό χειμώνα.

Οι 25 ηγέτες της ΕΕ, όπως σε κάθε σύνοδο, έτσι και στη σύνοδο στις 22 και 23 του Μάρτη, πήραν τα «κατάλληλα μέτρα» ώστε να δώσουν «νέα ώθηση» στο στρατηγικό στόχο τους, που δεν είναι άλλος από την αέναη και ολόπλευρη στήριξη της κυριαρχίας των πολυεθνικών και, ταυτόχρονα, την ολομέτωπη επίθεση κατά των λαών και τη συνεχή αφαίρεση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων τους.

Στην εαρινή σύνοδο οι «25» δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να «ανανεωθεί» και να γίνει πιο αποτελεσματική και ευέλικτη η νεοφιλελεύθερη επίθεση, ισχυροποιώντας για το σκοπό αυτό τους δύο βασικούς πυλώνες της: Το Σύμφωνο Σταθερότητας και τη Στρατηγική της Λισαβόνας.

Ειδικότερα:

1. Εδωσαν «νέα πνοή» στην υλοποίηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονται στη νεοφιλελεύθερη Στρατηγική της Λισαβόνας, συντονίζοντας τις προσπάθειές τους τόσο σε κοινοτικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Στα επόμενα τρία χρόνια (2005-2008), όπως διακηρύχτηκε σε όλους τους τόνους, πρέπει να ληφθούν όλα τα μέτρα προκειμένου η ΕΕ να γίνει «ένας ελκυστικός χώρος επενδύσεων». Η ΕΕ πρέπει να εξοπλιστεί με μια νομοθεσία πιο φιλική προς τις επιχειρήσεις, είναι το σαφέστατο μήνυμα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το οποίο δεν περιορίζεται εκεί. Ο «περιορισμός του κόστους», εννοείται της εργασίας (λες και δεν είναι η εργασία που παράγει τα κέρδη, γι' αυτό άλλωστε τη θέλουν ολοένα και πιο φτηνή), η «άρση των εμποδίων» για την ασύδοτη δράση των πολυεθνικών, οι «νέες μορφές οργάνωσης της εργασίας και η μεγαλύτερη ποικιλία συμβατικών ρυθμίσεων», η «παράταση της διάρκειας της επαγγελματικής ζωής», η «μεταρρύθμιση των συστημάτων κοινωνικής προστασίας», αναγορεύονται συγκεκριμένοι «δείκτες» πάνω στους οποίους θα γίνεται κάθε χρόνο έλεγχος από την Κομισιόν. Με άλλα λόγια, η κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων και η επιβολή του εργασιακού μεσαίωνα γίνεται καθημερινός στόχος και μετρήσιμη υπόθεση για τις κυβερνήσεις των 25. Κάθε κράτος-μέλος υποχρεώνεται να καταρτίσει «εθνικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων», αρχίζοντας από το φθινόπωρο του 2005, ενώ ένα χρόνο αργότερα, το φθινόπωρο του 2006, θα γίνει ο πρώτος έλεγχος από τα κοινοτικά όργανα. Θα έχει προηγηθεί η Κομισιόν, η οποία θα έχει παρουσιάσει «ένα κοινοτικό πρόγραμμα Λισαβόνας», το οποίο «θα καλύπτει το σύνολο των δράσεων που πρέπει να αναληφθούν σε κοινοτικό επίπεδο» και θα αποτελέσει τον μπούσουλα για τα εθνικά προγράμματα της Λισαβόνας. Την ίδια στιγμή, η Παιδεία και η έρευνα μπαίνουν καθαρά υπό την καθοδήγηση των μονοπωλίων, που θα παίρνουν τα κονδύλια αλλά και τη «γνώση» από τα πανεπιστήμια.

2. Επαναβεβαίωσαν τη στοχοπροσήλωσή τους στους «σιδερένιους νόμους» του Συμφώνου Σταθερότητας (ΣΣ), επιδιώκοντας να αποκαταστήσουν τη χαμένη αξιοπιστία του που είχε καταρρακωθεί με την ντε φάκτο κατάργησή του τα δύο τελευταία χρόνια, όταν όρθωσε ανεπιθύμητα εμπόδια στο γαλλογερμανικό άξονα. Στο εξής οι κυβερνήσεις των δύο ισχυρών χωρών θα μπορούν νόμιμα να το παραβιάζουν, αφού κατάφεραν να τους αναγνωριστούν «ελαφρυντικά» όταν το δημοσιονομικό έλλειμμά τους ξεπερνά το απαγορευτικό από το Σύμφωνο Σταθερότητας όριο του 3%. Για τη Γερμανία θα λαμβάνεται υπόψη το κόστος για την «ενοποίησή» της με την πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, ενώ η Γαλλία θα συνυπολογίζει τις δαπάνες για τους πολεμικούς εξοπλισμούς.

Αντίθετα, για τα μικρά κράτη-μέλη δεν υπάρχει παρόμοια μεταχείριση. Μπορεί να τους δίνεται παράταση προθεσμίας ενός ακόμα χρόνου (δηλαδή 2+1) ώστε να «αναλάβουν αποτελεσματική δράση» και να επαναφέρουν το έλλειμμα κάτω από το 3%, αλλά μέχρις εκεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χώρα μας, η οποία είναι η μόνη που έχει τεθεί σε καθεστώς επιτήρησης με βάση το άρθρο 105 παράγραφος 9 του Συμφώνου Σταθερότητας, με τη δαμόκλειο σπάθη της επιβολής εξοντωτικών χρηματικών προστίμων να επικρέμαται πάνω από το κεφάλι της.

Ασχετα από τις επιμέρους τροποποιήσεις δεν πρέπει να ξεχνιέται το κύριο, ότι δηλαδή τα βασικά «κριτήρια» του ΣΣ (3% για το έλλειμμα και 60% για το χρέος) παραμένουν ακλόνητα. Οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ προκειμένου να συμμορφώνονται με αυτά τα «κριτήρια», είναι υποχρεωμένες να επιβάλλουν διαρκώς λιτότητα στους μισθούς και στις συντάξεις, να περικόβουν ασταμάτητα τις κοινωνικές δαπάνες, να ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία στο μεγάλο κεφάλαιο, κ.ο.κ. Διόλου τυχαία στο κείμενο των συμπερασμάτων κρίνεται σκόπιμο να υπογραμμιστεί ότι το επαχθές για τους λαούς Σύμφωνο Σταθερότητας έχει αποκτήσει συνταγματική ισχύ, αφού οι διατάξεις του έχουν ενσωματωθεί στο αντιδραστικό «ευρωσύνταγμα», το οποίο αναγορεύει έτσι τη ...«σταθερότητα των τιμών» «ευρωπαϊκή αξία». Μικρή σημασία έχει για τους λαούς αν το ρόλο του θεματοφύλακα τον έχει η Κομισιόν ή το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, αφού και τα δύο όργανα για τον ίδιο σκοπό δουλεύουν.

«Τακτικές» αναδιπλώσεις

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κεντρικοτραπεζίτες της Φρανκφούρτης (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και οι πολυεθνικές θα ήθελαν ακόμα πιο σκληρά μέτρα, εξ ου και η «απογοήτευσή» τους γιατί η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ «δεν υιοθέτησε μεγάλες αλλαγές στην αγορά εργασίας» ή γιατί δεν πέρασε η περιβόητη «οδηγία Μπολκεστάιν» για την απελευθέρωση στον τομέα των υπηρεσιών.

Από την άλλη οι ηγέτες των «25» δεν μπορούν να αγνοήσουν τους υπόκωφους και επικίνδυνους τριγμούς που σημειώνονται στο ευρωοικοδόμημά τους, το οποίο βουλιάζει μέσα σε κλίμα γενικευμένης «αδιαφορίας» και ανυποληψίας εκ μέρους των λαών της ΕΕ. Στο πλαίσιο αυτό ο «κίνδυνος» να μην περάσει το «ναι» στο «ευρωσύνταγμα» στα δημοψηφίσματα με πρώτη τη Γαλλία, οδήγησε σε μια τακτικού χαρακτήρα αναδίπλωση τους ηγέτες της ΕΕ, οι οποίοι απέφυγαν να διαφημίσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές, ενώ άφησαν στην άκρη προς το παρόν την επίμαχη οδηγία.

Το ότι δεν πέρασε τώρα η τροπολογία Μπολκεστάιν, κάτω από την πίεση κυρίως του Ζ. Σιράκ, που αισθάνεται την πίεση του κινήματος κατά του «όχι» στη χώρα του, δε σημαίνει ότι δε θα επανέλθει. Αλλωστε, στο κείμενο των συμπερασμάτων αναφέρεται ότι πρέπει «να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια στο πλαίσιο της νομοθετικής διαδικασίας για τη διαμόρφωση ευρείας συναίνεσης ανταποκρινόμενης στο σύνολο των στόχων αυτών (σ.σ. για την απελευθέρωση της εσωτερικής αγοράς)». Σε κάθε περίπτωση η εν λόγω τροπολογία δείχνει καθαρά την τάση προς την οποία κινείται η ΕΕ, δηλαδή στο πλήρες ξεχαρβάλωμα του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, αφού θα επιτρέπεται στις πολυεθνικές να απαλλαγούν παντελώς από φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη, μέρος των οποίων θα περάσει μέσω της ενίσχυσης των επαχθέστατων έμμεσων φόρων στις πλάτες των εργαζομένων.

Είναι ολοφάνερο ότι η νεοφιλελεύθερη επίθεση δυναμώνει ολοένα και περισσότερο, με τους λαούς να βρίσκονται συνεχώς ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά του Συμφώνου της Σταθερότητας και της Στρατηγικής της Λισαβόνας. Η αναχαίτισή της είναι υπόθεση της πάλης των λαών, σε κάθε χώρα, αλλά και του συντονισμένου αγώνα τους στην κατεύθυνση της απειθαρχίας, της ανυπακοής και της αντίστασης στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της εξουσίας των μονοπωλίων ως την ανατροπή τους.


Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ