«Μια απλή ανάγνωση των ντοκουμέντων των Συνεδρίων των δύο κομμάτων οδηγεί αβίαστα στην ύπαρξη και καταγραφή διαφορετικής στρατηγικής αλλά και γραμμής και κουλτούρας πάνω σε κρίσιμα ζητήματα». Η διαπίστωση αφορά στις αποφάσεις των Συνεδρίων του ΚΚΕ και του Συνασπισμού και ανήκει σε κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΝ, όπως την αποτύπωσε αρθρογραφώντας πριν μία βδομάδα στην «Αυγή». Μέχρι εδώ μπορούμε να συμφωνήσουμε απολύτως. Πράγματι, οι αποφάσεις των Συνεδρίων ομολογούν αγεφύρωτες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων. Αυτό που αρχικά προκαλεί κάποια ερωτηματικά είναι ότι το παραπάνω απόσπασμα εντάσσεται σε ένα μακροσκελές άρθρο που επιδιώκει να επιχειρηματολογήσει για την «εμμονή του ΚΚΕ» στο να αρνείται την «ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς». Μια δεύτερη σκέψη όμως καταλήγει πως ο Συνασπισμός ανασύρει εκ νέου τη σχετική φιλολογία, σε μια προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων και ψαρέματος σε θολά νερά.
Με δεδομένη λοιπόν την ύπαρξη τεράστιων διαφορών, για ποια ενότητα μπορεί να γίνεται λόγος, σε ποια βάση, με ποιο περιεχόμενο και σε ποια κατεύθυνση. Το ΚΚΕ έχει διατυπώσει με απόλυτη σαφήνεια και καθαρότητα πολιτική συμμαχιών, την πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία. Για την προώθησή της έχει επεξεργαστεί πολιτική συσπειρώσεων και συνεργασιών στα διάφορα μέτωπα πάλης με στόχους που ικανοποιούν όλες τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας. Ο ΣΥΝ είναι αντίθετος σ' αυτήν, αντιπαραθέτοντας μια «ενότητα» που αντικειμενικά δεν υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, αφού στο δίλημμα με την εξουσία των μονοπωλίων ή με το λαό ενάντιά της, απαντά με το «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» όπου «ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη». Δηλαδή, συνύπαρξη κερδών και εργαζομένων. Μια «ενότητα» που την αντιλαμβάνεται ως μια πράξη που θα συνομολογηθεί σε επίπεδο κορυφών, μακριά από διεργασίες στη βάση και που θα υπηρετεί διαχειριστικές εντός του συστήματος αντιλήψεις, οι οποίες όπου εφαρμόστηκαν αποδείχτηκαν επιζήμιες για τους εργαζόμενους.
Βεβαίως η συνεργασία και η συμμαχία οικοδομούνται σε πολύ συγκεκριμένη βάση και με πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση πάντα σε συνάρτηση με την προοπτική που θέλει να υπηρετήσουν. Αλήθεια, σήμερα μια πιθανή συνεργασία μεταξύ δυνάμεων που ο ίδιος ο ΣΥΝ ομολογεί ότι τίποτα το κοινό δε διαθέτουν, ποιον θα εξυπηρετούσε. Πόσο μακρόπνοο θα ήταν ένα τέτοιο εγχείρημα και τι είδους επίδραση θα είχε στο λαό η με μαθηματική ακρίβεια κατάρρευσή του σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Η ηγεσία του ΣΥΝ πολλές φορές προσπαθώντας να προσδιορίσει κάπως την πρότασή της περί «ενότητας» αναφέρει ορισμένα πεδία δράσης, όπου κατά τη γνώμη της μπορεί να επιτευχθεί. Για παράδειγμα το 35ωρο, το δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα, κ.ά. Βεβαίως για επιμέρους στόχους στο μαζικό κίνημα δε χρειάζονται συμφωνίες σε επίπεδο κορυφών για να προωθηθούν. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει αυτοί οι στόχοι να υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα, να βρίσκονται σε αντίθεση με τις επιδιώξεις του κεφαλαίου. Ομως και εδώ υπάρχουν ορισμένες πλευρές που η ηγεσία του ΣΥΝ φαίνεται πως θέλει να ξεχνά, για να ξεχάσει κι ο λαός τη στάση της. Στο 35ωρο για παράδειγμα, ο Συνασπισμός δεν υιοθέτησε την πολύ συγκεκριμένη πρόταση του ΚΚΕ για 35 ώρες δουλιάς οριοθετημένες όμως σε 5ημερη βδομάδα με 7ωρο, με αύξηση αποδοχών και διεύρυνση άλλων δικαιωμάτων. Γιατί άραγε; Αντ' αυτού αντέταξε ένα γενικό και αόριστο 35ωρο κατά τα πρότυπα αυτού που εφαρμόστηκε στη Γαλλία, το οποίο όχι μόνο απέτυχε παταγωδώς αλλά απέβη σε βάρος εργασιακών δικαιωμάτων. Βεβαίως δεν μπορεί να διεκδικείς 35ωρο χωρίς να εναντιώνεσαι στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, στην ίδια την ΕΕ, οπαδός της οποίας είναι ο ΣΥΝ.
Εγκαλεί ο Συνασπισμός το ΚΚΕ γιατί αρνείται, λέει, την κοινή δράση και τη συνεργασία για το «ευρωσύνταγμα». Ομως κι εδώ οι θέσεις των δύο κομμάτων είναι ριζικά αντίθετες. Το ΚΚΕ λέει όχι σε κάθε «ευρωσύνταγμα» όπως όχι λέει και στη μήτρα που το γέννησε, την ίδια την ΕΕ. Ο ΣΥΝ λέει όχι σ' αυτό το «ευρωσύνταγμα», υπερασπιζόμενος την ΕΕ και σκορπώντας αυταπάτες πως αυτή ακυρώνοντας τον ίδιο της τον εαυτό και τους στόχους που θέλει να υπηρετήσει με το «ευρωσύνταγμα», θα φτιάξει ένα καλύτερο. Πόσο συμβάλλει αυτή του η θέση στην ουσιαστική, σε βάθος ενημέρωση του λαού και τέτοια δεν μπορεί να νοείται χωρίς αποκάλυψη στις λαϊκές συνειδήσεις του χαρακτήρα της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής δύναμης και της ανάγκης έντασης της πάλης εναντίον της, ώστε και τα λαϊκά συμφέροντα να διασφαλίζονται και να ανοίγει ο δρόμος προς μια φιλολαϊκή προοπτική. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι τις περισσότερες από τις συνθήκες που αποτέλεσαν τον προάγγελο του «ευρωσυντάγματος» ο ΣΥΝ τις έχει ψηφίσει, έχοντας μάλιστα αποδεχτεί την κύρωσή τους από τη Βουλή και έχοντας στο παρελθόν αρνηθεί το αίτημα του ΚΚΕ για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Η κοινή λογική βέβαια λέει ότι η συμμαχία μεταξύ κομμάτων πρέπει να αποσκοπεί σε πολύ υψηλότερους στόχους από τους προαναφερόμενους. Στα παραπάνω πεδία θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να συμπέσουν δυνάμεις στο μαζικό κίνημα, στο εργατικό συνδικαλιστικό και ευρύτερα το λαϊκό και να αγωνιστούν από κοινού για την απόσπαση κάποιων κατακτήσεων. Η συμμαχία ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις πρέπει να βάζει πλώρη για πιο μακριά και τόσο πιο σταθερή θα είναι, τόσο μεγαλύτερη δυναμική θα έχει, τόσο περισσότερο θα συνεγείρει και θα εμπνέει, όσο θα αποτελεί το επισφράγισμα της συμμαχίας ανάμεσα σε κοινωνικές δυνάμεις, την έκφραση σε πολιτικό επίπεδο κινηματικών διαδικασιών μέσα στην εργατική τάξη, στο λαό.
Το ζήτημα της συνεργασίας και της συμμαχίας δεν ενδείκνυται προς εκμετάλλευση για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Οποιος το πράττει προσφέρει χείριστες υπηρεσίες στο ίδιο το λαϊκό κίνημα και στην επιτακτική σήμερα ανάγκη γιγάντωσής του για την ανάδειξη των σύγχρονων αναγκών της εργατικής λαϊκής οικογένειας και της διεκδίκησης ικανοποίησής τους. Για το ΚΚΕ ο λαός και τα κινήματά του είναι το κατεξοχήν πεδίο όπου κρίνεται η ειλικρίνεια ή η υποκρισία όσων μιλούν στο όνομα της ενότητας και της κοινής δράσης. Το ίδιο θα συνεχίσει την προσπάθειά του για τη δημιουργία συσπειρώσεων, για συμμαχία και μέτωπο λαϊκό σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, με προοπτική τη λαϊκή εξουσία, πιστεύοντας ακράδαντα πως αυτή είναι η μόνη διέξοδος προς όφελος του λαού και αντικρούοντας με αποφασιστικότητα αντιλήψεις που θέλουν να υπονομεύσουν αυτή του την προσπάθεια.
Β.Ν.
Κυρίως φύλλο 
Feeds
Προς αλλαγή - μαϊμού 
