Το Συνέδριο αναθέτει στη νέα Κεντρική Επιτροπή να εξειδικεύσει τη διεθνή δραστηριότητα του Κόμματος στις παρακάτω γενικές κατευθύνσεις:

1. Η ανάγκη της διακριτής παρουσίας του Κομμουνιστικού Κινήματος και της κοινής δράσης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων

Το Κόμμα μας εκτιμά ότι το τελευταίο διάστημα στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα σημειώθηκαν ορισμένα βήματα ανάκαμψής του. Αρκετά Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα βρέθηκαν καλύτερα προετοιμασμένα να αντιμετωπίσουν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και δραστηριοποιήθηκαν κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων στο Αφγανιστάν και ιδιαίτερα στο λαό του Ιράκ. Μερικά απ' αυτά πρωτοστάτησαν στους αγώνες της εργατικής τάξης και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων για τα δικαιώματά τους. Την περίοδο αυτή σημειώθηκαν, επίσης, περισσότερες προσπάθειες συντονισμού της δράσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Πολλαπλασιάστηκαν οι διεθνείς και περιφερειακές συναντήσεις.

Παρά τα βήματα που σημειώθηκαν, το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα παραμένει οργανωτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο, βρίσκεται ακόμα σε κρίση. Στις γραμμές του συνεχίζεται η διαπάλη ανάμεσα στις επαναστατικές κομμουνιστικές απόψεις και τις ρεφορμιστικές, οπορτουνιστικές. Ανάμεσα στη γραμμή "αντίστασης - ρήξης" και στη γραμμή "προσαρμογής - ενσωμάτωσης" στο σύστημα του ιμπεριαλισμού.

Στο επίκεντρο της διαπάλης αυτής βρίσκονται: Η στάση απέναντι στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και οι αιτίες των ανατροπών. Η επικαιρότητα του Μαρξισμού - Λενινισμού. Η ανάπτυξη της θεωρίας την εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό και σε συνθήκες προσωρινής νίκης της αντεπανάστασης. Ο χαρακτήρας του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο χαρακτήρας του ιμπεριαλισμού. Η σχέση της πάλης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η πολιτική συμμαχιών, η στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία. Η στάση των κομμουνιστών στα μαζικά κινήματα. Η στάση απέναντι στην καπιταλιστική κρίση και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Η πολιτική έναντι των διακρατικών ιμπεριαλιστικών περιφερειακών και διεθνών ενώσεων. Ο ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης. Οι νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης. Ο προλεταριακός διεθνισμός.

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, το ΚΚΕ θεωρεί ότι πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες ανάμεσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα, ώστε με συλλογικό τρόπο και με σεβασμό στην αυτοτέλεια του κάθε κόμματος να αναζητηθούν οι πιο κατάλληλοι τρόποι, για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση κρίσης.

Το Κόμμα μας θα εντείνει τις διεθνείς αυτοτελείς παρεμβάσεις, σε μια προσπάθεια να δοθεί πιο διακριτή μορφή συνεργασίας με Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, για τον κομμουνιστικό πόλο. Αυτή η διακριτή παρουσία των κομμάτων θα δημιουργήσει καλύτερες προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση των δυσκολιών που υπάρχουν. Θα διευκολύνει και τη γενικότερη αντιιμπεριαλιστική συσπείρωση.

Η πρωτοβουλία για τη δημιουργία αυτού του πόλου μπορεί να γίνει ανάμεσα σε Κομμουνιστικά Κόμματα, που προσεγγίζουν στις ιδεολογικές και πολιτικές τους απόψεις, που υπερασπίζονται το Μαρξισμό - Λενινισμό και την προσφορά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, καθώς και την αναγκαιότητα της πάλης για το σοσιαλισμό. Η συνεργασία σε ανώτερο επίπεδο σε θέματα ανάπτυξης της θεωρίας, στα ζητήματα, που είναι στο επίκεντρο της σημερινής αντιπαράθεσης, διεθνή μελέτη για τις αιτίες της νίκης της αντεπανάστασης, επεξεργασίες κοινής στρατηγικής απέναντι στον ιμπεριαλισμό.

Οι μορφές συνεργασίας να επιδιώξουμε να έχουν πρακτικό χαρακτήρα, να υπάρχουν ορατά αποτελέσματα.

Ο διακριτός κομμουνιστικός πόλος σε καμία περίπτωση δεν καταργεί την αυτοτέλεια του κάθε κόμματος και την ευθύνη του απέναντι στην εργατική τάξη και το κίνημα της χώρας του. Εχει τη μορφή του συντονισμού της κοινής δράσης, συγκροτείται με όρους ισοτιμίας.

Με Εργατικά και Κομμουνιστικά Κόμματα, με τα οποία έχουμε ιδεολογικές διαφορές, μπορούμε και πρέπει να συνεχίσουμε τις προσπάθειες για κοινή δράση, γύρω από αντιιμπεριαλιστικούς και αντιμονοπωλιακούς στόχους, αντικρούοντας λαθεμένες ιδεολογικές και πολιτικές απόψεις.

Το ΚΚΕ θέλει να έχει σχέσεις συνεργασίας με όλα τα κόμματα χωρίς αποκλεισμούς.

Η κοινή δράση των κομμουνιστών πρέπει να βρει την έκφρασή της στις γραμμές των μαζικών κινημάτων, των διεθνών κινητοποιήσεων.

Η συγκρότηση του διακριτού κομμουνιστικού πόλου, η κοινή δράση και συνεργασία κομμουνιστικών κομμάτων θα δώσει ώθηση στην προσπάθεια να οικοδομηθεί ένα ισχυροποιούμενο διεθνές αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, το οποίο θα βασίζεται στο κίνημα της εργατικής τάξης, στα κινήματα που εκφράζουν τα άλλα λαϊκά στρώματα, στα κινήματα κατά του πολέμου, της ειρήνης, της νεολαίας, των γυναικών, σε κάθε μορφής συσπείρωση που έχει ριζοσπαστική κατεύθυνση.

Η διεθνοποίηση της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να αποκτήσει μαζικό και κυρίως σταθερό χαρακτήρα προοπτικής, αν δε στηριχτεί σε ένα διακριτό και ισχυρό Κομμουνιστικό Κίνημα, έναν κομμουνιστικό πόλο, που μπορεί να γίνει ο μοχλός για τη θετική επίδραση των λαών στις διεθνείς εξελίξεις. Αυτό θα διαμορφώσει, επίσης, ένα ισχυρό υπόβαθρο για ευρύτερη αντιιμπεριαλιστική συμμαχία.

Η απάντηση των λαών στην ιμπεριαλιστική στρατηγική, στη σύγχρονη βαρβαρότητα, παίρνει πολλές και διάφορες μορφές. Θα ήταν όμως πιο αποτελεσματική αν οι αγώνες αυτοί πετύχαιναν:

Να ενώσουν τις δυνάμεις τους στον αγώνα κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο.

Να αντιπαλέψουν αποφασιστικά τις δυνάμεις του κεφαλαίου, σε όλα τα μέτωπα δράσης και παρέμβασής του: Στην οικονομία, στα κοινωνικά δικαιώματα, στον πολιτισμό, κατά των στρατιωτικών, οικονομικών και πολιτικών του επεμβάσεων.

Το κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της να διαμορφώνει πολιτικά αιτήματα και όρους πάλης, που καθορίζονται από την ιστορική θέση του ιμπεριαλισμού, ως ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και αναδεικνύουν την ιστορική αναγκαιότητα του περάσματος στο σοσιαλισμό.

Η ιμπεριαλιστική πολιτική στρέφεται ενάντια στο δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει ο ίδιος, χωρίς ξένες επεμβάσεις, το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα της χώρας του.

Η ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού κινήματος περνάει, κυρίως, μέσα από την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων που χαρακτηρίζουν το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Εξαρτάται, επίσης, και από την πορεία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που κι αυτό βρίσκεται σε περίοδο ανακατατάξεων.

Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης και για όσο διάστημα το Κομμουνιστικό Κίνημα δεν αντιμετωπίσει την κρίση του και δεν αναδείξει τη δική του διακριτή παρουσία, μια σειρά από άλλες δυνάμεις, που βρίσκονται κάτω από την άμεση επίδραση της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, θα προσπαθούν να κατευθύνουν τα κινήματα αυτά στο "λιμάνι" της ταξικής συνεργασίας και σ' έναν καπιταλισμό με δήθεν ανθρώπινο πρόσωπο.

2. Οι υπάρχουσες μορφές συνεργασίας

Οι μορφές συνεργασίας, που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, όπως είναι οι διεθνείς συναντήσεις, περιφερειακές, πολυμερείς μπορεί και πρέπει να συνεχιστούν. Να διευρύνονται με τη συζήτηση και την ανταλλαγή απόψεων σε θεωρητικά ζητήματα, αλλά και να εναλλάσσονται με συναντήσεις, που να καταλήγουν σε συγκεκριμένο σχέδιο δράσης για κοινά ζητήματα.

Στο πλαίσιο αυτό, ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στην ανάδειξη επετείων και ιστορικών γεγονότων - σταθμών στην πάλη των κομμουνιστών, της εργατικής τάξης, του αγώνα των λαών γενικότερα, για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική τους απελευθέρωση (π.χ. Κομμούνα του Παρισιού, Πρωτομαγιά, Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών - 9 Μάη 1945 -, η μάχη του Στάλινγκραντ κλπ.), σαν απάντηση, όχι μόνο στην προσπάθεια να ξαναγραφεί η ιστορία από τους ιμπεριαλιστές, αλλά και σαν ευκαιρία να αναδειχθούν σύγχρονα και επίκαιρα ζητήματα της πάλης της εργατικής τάξης και των λαών.

Στη συνέχιση και στο παραπέρα δυνάμωμα της αλληλεγγύης με τα Κομμουνιστικά Κόμματα, τα οποία δρουν σε συνθήκες παρανομίας, στη στήριξη κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών που διώκονται για τη δράση τους, σε χώρες και λαούς που αντιστέκονται στην επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού και στις χώρες όπου Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα βρίσκονται στην εξουσία και προσπαθούν, στις σημερινές αντίξοες συνθήκες, να αντιμετωπίσουν την υπονόμευση του ιμπεριαλισμού και να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις των λαών τους.

3. Για το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα

Η δημιουργία του "Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος" (ΕΑΚ), με τη συμμετοχή ορισμένων Κομμουνιστικών Κομμάτων εκφράζει την τάση της υποταγής στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης. Συνιστά αντικειμενικά, ανεξάρτητα από υποκειμενικές επιλογές και διακηρύξεις, μοιρολατρική αποδοχή της δύναμης της αστικής νομιμότητας. Το ΕΑΚ αρνείται τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, τις κομμουνιστικές παραδόσεις και την πείρα των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ού αιώνα. Επιλέγει τον επικίνδυνο και αδιέξοδο δρόμο της αποκομμουνιστικοποίησης και της ενσωμάτωσής του στις δομές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τορπιλίζει με αυτό τον τρόπο τις προσπάθειες συντονισμού και ισότιμης συνεργασίας των Κομμουνιστικών, Εργατικών και άλλων αριστερών κομμάτων στην αντιπαράθεσή τους με το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο και το καπιταλιστικό σύστημα γενικότερα.

4. Το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα

Το κίνημα της Ειρήνης τα αντιπολεμικά κινήματα και τα άλλα λαϊκά κινήματα Σημαντικό γεγονός, στην περίοδο αυτή, αποτελεί η ανάπτυξη και εμφάνιση κινημάτων, εστιών αντίστασης των λαών, ριζοσπαστικών δυνάμεων, που τείνουν να αγγίξουν, με αιτήματα και στόχους πάλης, όλο το φάσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Επίκεντρό τους έχουν τα προβλήματα της ανεργίας και της φτώχειας, τους πολέμους και επεμβάσεις, την κερδοφορία του κεφαλαίου. Τη στρατιωτικοποίηση, την κρατική καταστολή και βία, την υπεράσπιση και ανάπτυξη των δημοκρατικών ελευθεριών και των πολιτικών δικαιωμάτων. Στρέφονται κατά της καταστροφής του περιβάλλοντος και της καταλήστευσης των πρώτων υλών από τους μονοπωλιακούς ομίλους, κατά του ρατσισμού και των διώξεων σε βάρος των μαχητών, κατά της νέας τάξης πραγμάτων. Οι εργατικοί αγώνες, σε ορισμένες περιπτώσεις και περιοχές, παίρνουν μεγαλύτερες διαστάσεις, αναπτύσσονται αγώνες κατά των ιδιωτικοποιήσεων, για τα προβλήματα της Παιδείας, της κοινωνικής πολιτικής. Οι αγώνες για τα κοινωνικά προβλήματα εμφανίζουν τάσεις επέκτασης σε όλες τις ηπείρους και σε διάρκεια, χρησιμοποιούνται διάφορες μορφές πάλης. Οι αντιπολεμικοί αγώνες είχαν μεγαλύτερη μαζικότητα, υψηλότερο επίπεδο διεθνούς συντονισμού, δεν έχουν όμως αποκτήσει χαρακτηριστικά μονιμότητας, συνέχειας.

Η ανάπτυξη αυτή δείχνει ότι η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα δεν κατάφερε να καθηλώσει και να υποτάξει τα διάφορα κινήματα, τους αγώνες των λαών κατά της ιμπεριαλιστικής κατοχής και επέμβασης.

Τα τελευταία χρόνια, εμφανίζεται πιο σαφής αμφισβήτηση της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, προβάλλονται συνθήματα κατά των μονόδρομων και αιτήματα για γενικότερη κοινωνική αλλαγή. Τέτοιες τάσεις εμφανίζονται και στην Ευρώπη, στα δημοψηφίσματα και τις πρόσφατες ευρωεκλογές.

Η ανάπτυξη των κινημάτων απηχεί, στο μεγάλο μέρος τους, ένα πνεύμα αφύπνισης που ακόμα όμως δεν έχει κατακτημένη ανοδική πορεία και δυναμική. Απέχει όμως πολύ από την ανάγκη να εκφράσει μια συνολική εναλλακτική πολιτική πρόταση, με όρους σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Οι διεθνείς αγωνιστικές και αντιιμπεριαλιστικές οργανώσεις που υπάρχουν δεν έχουν ακόμα αντιμετωπίσει τα εμπόδια που συναντούν, ώστε να δημιουργηθούν σοβαρές υποδομές σε παγκόσμιο επίπεδο, προκειμένου να αναπτύξουν μόνιμους, ισχυρούς δεσμούς επικοινωνίας με δυνάμεις που ανασυγκροτούνται και δυναμώνουν σε πολλές χώρες.

Πολλές οργανώσεις και κινήματα δυσκολεύονται ακόμα, διότι δεν έχουν πόρους και μέσα να αναπτύξουν διεθνιστική δράση, να συμμεριστούν τις ευθύνες για την οικοδόμηση συμμαχιών, που να αγωνίζονται με συνέπεια κατά του ιμπεριαλισμού. Διατρέχονται, σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, από εσωτερικές αντιθέσεις και διαφορές, εξαιτίας της διαπάλης ανάμεσα στις δυνάμεις της συναίνεσης και τις δυνάμεις της χειραφέτησης.

Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, διεθνείς, περιφερειακές και εθνικές οργανώσεις πραγματοποίησαν βήματα στην κατεύθυνση της διεθνούς πάλης και του συντονισμού δράσης μεταξύ τους.

Στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ και τις περιφερειακές δομές του, κυριαρχούν δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Μετέχουν, ακόμα, εκπρόσωποι επιχειρηματικών ομίλων, δυνάμεις συναινετικές και συμβιβαστικές, που ανοιχτά διακηρύσσουν την εχθρότητά τους στο κομμουνιστικό εργατικό κίνημα και τις ταξικές κοινωνικές οργανώσεις, τις οποίες επιδιώκουν να υποκαταστήσουν με πολλές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) ή με οργανώσεις της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών. Συμμετέχουν και το στηρίζουν αναρχίζουσες και τροτσκιστικές ομάδες, ακόμα και κυβερνητικές δυνάμεις και μηχανισμοί ιμπεριαλιστικών χωρών.

Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, με τις ενέργειές του, επιχειρεί να εγκλωβίσει και να ενσωματώσει δυνάμεις, που διέπονται από ριζοσπαστισμό, εκφράζουν τις αγωνιστικές διαθέσεις της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Στην Ευρώπη, όπου οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται, καθώς οι ΗΠΑ θέλουν τα περισσότερα, σχεδόν όλα, στη διανομή της λείας, οδήγησαν μια σειρά σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις να αναλάβουν πρωτοβουλίες, ώστε να αξιοποιούν και να χειραγωγούν τα κινήματα αυτά στη γραμμή υποστήριξης βασικά του γαλλογερμανικού ιμπεριαλισμού. Απαιτείται να δυναμώσει η πολιτικοϊδεολογική αντιπαράθεση για την αντιμετώπιση του αποπροσανατολισμού των κινημάτων και της ενσωμάτωσης πολιτικών δυνάμεων σε έναν αγώνα κατά της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, χωρίς όμως αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Οι δυνάμεις αυτές επιδιώκουν να ενσωματώσουν κινήματα σε μια μονομερή διαπάλη προς τις ΗΠΑ, προς όφελος των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο ή ισοτιμία με τις ΗΠΑ στον ανταγωνισμό τους για τη διανομή των αγορών.

Αυτό που προβάλλει το Φόρουμ ως αναγκαίο για τους λαούς δεν έρχεται σε αντίθεση με το αναγκαίο και το συμφέρον για το καπιταλιστικό σύστημα και πρέπει να αποκρουστεί, ώστε η διεθνοποίηση της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού να αποκτήσει μαζικό και σταθερό χαρακτήρα και προοπτική έως το σοσιαλισμό.

Φλεβάρης 2005