Ο στόχος της ισχυροποίηση του κόμματος μας, του ΚΚΕ, που τίθεται στις θέσεις για το 17° συνέδριΌ του, δεν είναι ένας εσωστρεφής κομματικός αλλά ευρύτερος λαϊκός στόχος, όχι μόνον γιατί αυτή η ισχυροποίηση θα αντανακλαστεί θετικά στο λαό αλλά και γιατί αυτό το αναγνωρίζει ο λαός, είτε συνειδητά είτε από διαίσθηση και εμπειρία. Και από αυτήν την άποψη επομένως, ο στόχος αυτός αποκτά ευρύτερα χαρακτηριστικά και γίνεται λαϊκή αναγκαιότητα. Οι εργαζόμενοι στις συζητήσεις και στις επαφές με τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος μας, για πολλά μπορεί να διαφωνούν μαζί μας, αλλ' όμως εκείνο που τονίζουν είναι το θετικό στοιχείο της ύπαρξης και ενίσχυσης του ΚΚΕ, που το βλέπουν ως αντίβαρο στην αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου.

Σήμερα σε συνθήκες αρνητικών συσχετισμών για τους εργαζόμενους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, σε συνθήκες ακραίας ρεβανσιστικής αντεργατικής επίθεσης του κεφαλαίου μέσω των κυβερνήσεων και των κάθε λογής πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικών οργανισμών του, η ύπαρξη και η ενδυνάμωση του κόμματος μας αποτελεί αναγκαιότητα που τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα την αντιλαμβάνονται, είτε ενστικτώδικα είτε συνειδητά, ως ασπίδα και ως αιχμή για τη διασφάλιση και αναβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που ακούμε να μας λένε πολλοί και διάφοροι: «Διαφωνούμε μαζί σας, όμως χωρίς εσάς η ζωή μας θα 'ταν πολύ χειρότερη». 'η «Διαφωνούσαμε με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, όμως σήμερα αποδείχνεται ότι η ύπαρξή του, ως αντίπαλου δέους στον αποχαλινωμένο καπιταλισμό, ήταν εγγύηση για την ειρήνη και για τα λαϊκά δικαιώματα». Η όποια αφετηρία και περιορισμένη εμβέλεια τέτοιων αντιλήψεων όχι μόνο δεν αναιρεί τα εν δυνάμει σπέρματα θετικής προοπτικής που περικλείουν, αλλά αντίθετα τονίζουν και τις δικές μας ευθύνες για την ωρίμανση, ανάπτυξη και καρποφορία τους.

Βέβαια το κόμμα και οι κομμουνιστές ως προϊόντα και συνειδητά μέρη της κοινωνικής εξελικτικής νομοτέλειας, το στόχο της ισχυροποίησης του κόμματος τον θεωρούμε και τον επιθεωρούμε, σε σχέση με τους υλικούς όρους και με την ωρίμανση των αντικειμενικών προϋποθέσεων της εξελικτικής κοινωνικής διαδικασίας.

Σήμερα η μαζική κοινωνικοποίηση της παραγωγής, η συγκέντρωση και η συγκεντροποίησή της, τα οικονομικά ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά του ελληνικού κεφαλαίου, συνιστούν όρους ωρίμανσης του σοσιαλισμού και για τη χώρα μας. Οι όροι για τη σοσιαλιστική επανάσταση όμως υστερούν. Και μέσα στους όρους αυτούς προεξάρχουσα θέση έχει φυσικά ένα ΚΚΕ αντίστοιχο με το σοσιαλισμό και με τη σοσιαλιστική επανάσταση, ένα κόμμα που ως πολιτικό υποκείμενο θα επενεργεί θετικά προωθητικά στα αναγκαία προτσές.

Απ' αυτή την άποψη νομίζω ότι οι θέσεις για την πολιτική, ιδεολογική, οργανωτική ισχυροποίηση του κόμματος επιχειρούν να φέρουν το κόμμα στο ύψος της αντιστοίχισής του με τους ώριμους υλικούς όρους του σοσιαλισμού και με τις ανάγκες της σοσιαλιστικής επανάστασης στη χώρα μας. Από εκεί και πέρα εναπόκειται στα συλλογικά όργανα και στο ανθρώπινο δυναμικό του κόμματος, στα μέλη και στα στελέχη του, να εξειδικεύσουν, να εξατομικεύσουν και να γενικεύσουν αυτήν την ισχυροποίηση, θεωρητικά και πρακτικά σε όλα τα επίπεδα και σ' όλους τους τομείς.

Στα πλαίσια αυτά νομίζω ότι σωστά οι θέσεις δίνουν ιδιαίτερο βάρος στα μέτωπα και στις συσπειρώσεις μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα, ως εργαλεία ενδυνάμωσης και λειτουργίας του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, του γενικού κοινωνικοπολιτικού, συμμαχικού μετώπου ενιαιοποίησης των πλαισίων δράσης, του μετώπου της λαϊκής συσπείρωσης της εργατικής τήξης, των λαϊκών στρωμάτων, των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των ΕΒΕ, του μετώπου σύγκρουσης για τη λαϊκή εξουσία που θα διαχειρίζεται τη λαϊκή οικονομία στην πορεία προς το σοσιαλισμό.

Σήμερα έχουμε μια σχετική εμπειρία από τέτοιες συσπειρώσεις και μέτωπα. Ιδιαίτερα έχουμε μια θετική εμπειρία από το ΠΑΜΕ, την ταξική συσπείρωση στους εργαζόμενους που μπορεί με δημιουργικό τρόπο να αξιοποιηθεί γενικότερα. Είναι όμως ανάγκη να ξεπεραστούν αδράνειες και καθυστερήσεις όπου υπάρχουν σε σχέση με αντιλήψεις για το χαρακτήρα και το ρόλο του ΠΑΜΕ και των όποιων άλλων συσπειρώσεων που εμείς τις εντάσσομαι στην προοπτική γενικότερων και ριζικότερων αλλαγών. Δεν πρέπει να θεωρούμε π.χ. το ΠΑΜΕ ως συμπληρωματική διορθωτική δύναμη μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, ούτε ως μια δύναμη που θα ετεροκαθορίζεται και θα ετεροπροσδιορίζεται από τις άλλες δυνάμεις. Εχουμε αναλύσει την πραγματικότητα σήμερα στο εργατικό κίνημα, με βάση την επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους, μια επίθεση που εδράζεται στις βαθύτερες ανάγκες του που υπηρετούνται και με τις αντιδραστικές αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις. Εχουμε δει ότι μέρος αυτής της επίθεσης, με διάφορες παραλλαγές, γίνονται και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν γίνει κοινωνικός εταίρος του κεφαλαίου μέσα από τους κοινωνικούς διαλόγους και από άλλα πολυποίκιλα όργανα ταξικής συνεργασίας. Με αυτό τους το ρόλο αλλά και με αιτήματα ενσωματωμένα στη γενικότερη αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου, γίνονται και αμορτισέρ εκτόνωσης της αγανάκτησης των εργαζομένων και ως εκ τούτου πολύτιμοι σύμβουλοι, συνεργάτες αλλά και απαραίτητο άλλοθι των αντεργατικών επιλογών.

Η ίδια συνεπώς η πραγματικότητα επιβάλλει στο ΠΑΜΕ να υπάρχει και να δρα με αυτοτελή διακριτό ρόλο, σε αντιπαράθεση και σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, με τις κυβερνήσεις και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς καθώς και με τους εταίρους του κεφαλαίου, προτάσσοντας τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων και αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης.

Για να ανταποκριθεί το ΠΑΜΕ σ' αυτό του το ρόλο και για να αντιστοιχηθεί στις σύγχρονες αυξημένες ανάγκες, σήμερα πατώντας στη θετική του πείρα, είναι ανάγκη να πολλαπλασιάσει, με γεωμετρική πρόοδο, τις δράσεις του. Με πρωτοβουλία και θαρρετά να αποκτήσει πόδια χωρίς φορμαλισμούς και τυπικότητες παντού σ' όλους τους εργασιακούς χώρους. Να δυναμώσει σχέσεις, δεσμούς και κοινή δράση με συσπειρώσεις και κινήματα που βαδίζουν στην ίδια ή παράλληλη ρότα. Να ανοίξει, σε συνδυασμό με τα εργασιακά ζητήματα, και γενικότερα λαϊκά ζητήματα που επιδρούν συνολικά στο βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης. Να μην υποτιμά κανένα μικρό ή μεγάλο πρόβλημα αλλά να καταπιάνεται με όλα συνδέοντάς τα με την ανάδειξη των πολιτικών αιτίων και υπευθύνων και με την ανάγκη σύγκρουσης μαζί τους. Να εκφράζει στην πράξη την αλληλεγγύη του προς τους εντός και εκτός της χώρας μας εργαζόμενους. Να εδραιωθεί θα έλεγα σχηματικά, ως κίνημα «παντός καιρού και συνεχούς πυράς» που μέσα από διάφορους δρόμους και με ευέλικτες τακτικές θα υπηρετεί τον αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και θα εντάσσεται αντικειμενικά στο αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο. Ετσι το ΠΑΜΕ αλλά και άλλες αντίστοιχες συσπειρώσεις θα μπορέσουν να επιτελέσουν το προωθητικό καθήκον τους στη διαδικασία της ανοδικής κοινωνικοοικονομικής εξέλιξης.

Δημ. Αγκαβανακης