Κυριακή 30 Γενάρη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΡΟΔΟ
Ο κόκκινος κήπος του Συνεδρίου

1. Ο δικός μας κήπος πάντα ήταν άγριος. Γι' αυτό τον προτιμούσαν κυρίως τα πουλιά της καταιγίδας.

2. Μέσα στον κήπο όλοι κατανοούν πως το «ένα» της ουσίας του ΚΚΕ μπορεί και δίνεται προσωπικά στον καθένα. Κανένας όμως δεν μπορεί ως πρόσωπο να μοιράσει το «ένα» σε κανέναν, γιατί αυτό ανήκει σ' εκείνους που δε βρίσκονται πια ανάμεσά μας.

3. Από τις θεραπαινίδες της εξουσίας ακούω σχόλια για το Συνέδριο. Κάποιοι φουκαράδες με τα βιβλιαράκια τους, ενώ έκαναν τα πάντα για μια θεσούλα στο Δημόσιο, τώρα το παίζουν εξτρεμιστές. Αυτούς είχε φωτογραφίσει ο Πιερ Πάολο Παζολίνι όταν έγραφε στην ιδεολογική διαθήκη του (περιοδικό Οδός Πανός, Οκτ. 1985): «Ο εξτρεμιστής που διδάσκει στους άλλους ν' αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους τι πράγμα διδάσκει; Οτι πρέπει να καρπωνόμαστε τα ίδια δικαιώματα με τους αφέντες. Ο εξτρεμιστής που διδάσκει ότι τα θύματα των εκμεταλλευτών είναι δυστυχισμένα τι διδάσκει; Οτι πρέπει ν' απαιτούμε την ίδια ευτυχία με τους εκμεταλλευτές. Το αποτέλεσμα που με τον τρόπο αυτό είναι πιθανό να πετύχουμε είναι μια ταύτιση: δηλαδή, στην καλύτερη περίπτωση, ένας εκδημοκρατισμός σύμφωνα με το αστικό νόημα. Ετσι, η τραγωδία των εξτρεμιστών είναι ότι υποβίβασαν έναν αγώνα που οι ίδιοι με τα λόγια χαρακτηρίζουν επαναστατικό, μαρξιστικό -λενινιστικό σε εμφύλιο πόλεμο, παλιό όσο και η αστική τάξη. Κάτι το ουσιαστικό για την ίδια την ύπαρξη της αστικής τάξης. Η κατάκτηση των δικαιωμάτων για όσους το πετυχαίνουν δεν είναι άλλο από τον προβιβασμό τους στη θέση του αστού. [...] Είναι αρκετά απλό: Ενώ οι εξτρεμιστές αγωνίζονται για τα μαρξιστικοποιημένα πολιτικά δικαιώματα, στο όνομα μιας τελικής "ταύτισης" μεταξύ εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου, οι κομμουνιστές αγωνίζονται για τα πολιτικά δικαιώματα με στόχο να επιτευχθεί "κάτι άλλο"». Γι' αυτό το κάτι άλλο είμαστε εδώ, μέσα στον κήπο.

4. Στον κήπο ακούγονται φωνές και ψίθυροι από ζωγράφους, ποιητές και μουσικούς. Σε δύσκολες εποχές βρήκαν καταφύγιο μέσα του. Αυτοί οι καλλιτέχνες δεν πάσχουν από κανένα φόβο για την «ξένη» λεγόμενη επίδραση. Αντιθέτως, μέσω της μετάδοσης, εξομοιώνονται και γεννιούνται πράγματα που εξωτερικά ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους, ακριβώς όπως τα περιγράφει ο Οσβαλντ Σπένγκλερ στην Παρακμή της Δύσης (εκδ. «Τυπωθήτω» - Γ. Δαρδανός 2003): «Οπως ένα πουλί λικνίζεται στη θύελλα και ένας κολυμβητής ενδίδει στον θωπευτικό κυματισμό, έτσι και με τους ήχους ενός εμβατηρίου ένας ακαταμάχητος ρυθμός εισβάλλει στα μέλη, το ίδιο μεταδοτική είναι η μίμηση της έκφρασης, του προσώπου και των κινήσεων ενός άλλου, μια δραστηριότητα στην οποία διαπρέπουν τα παιδιά. Αυτό μπορεί να φθάσει σ' εκείνη τη "συναρπαστική" επίδραση του ομαδικού τραγουδιού, των κινήσεων μιας συντεταγμένης πορείας και των χορών, η οποία συνθέτει από τα πολλά μεμονωμένα άτομα μια ενότητα του αισθάνεσθαι και της έκφρασης μετατρέποντάς τα σε ένα "εμείς"».

5. Στους συντρόφους του Συνεδρίου που φροντίζουν τον κόκκινο κήπο για να κυκλοφορούμε σ' αυτόν ελεύθεροι αφιερώνω τους παρακάτω στίχους: «Μες στου μυαλού τα κόκκινα άνθη / περνάει τώρα η δαμόκλειος σπάθη / κι ο παράδεισος λιώνει τα χιόνια / που στολίζαν καρδιά και πνευμόνια».

6. Ο κόκκινος κήπος είναι ανοιχτός αν είναι ανοιχτή και η καρδιά σου.


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ