Κατά 10% αυξήθηκαν οι γερμανικές εξαγωγές εμπορευμάτων το 2004 και έφτασαν το ποσό των 731 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αντίθετα οι εισαγωγές ανήλθαν στο ποσό των 575,4 δισεκατομμυρίων ευρώ ή αύξηση κατά 7,7%. Ετσι σημειώθηκε ένα ενεργητικό 155,6 δισ. ευρώ υπέρ του γερμανικού μεγάλου κεφαλαίου.

Τα στοιχεία αυτά ανακοινώθηκαν από την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία του Βισμπάντεν, πράγμα που έδωσε αφορμή στον υπουργό Εθνικής Οικονομίας, Βόλφγκανγκ Κλέμεντ, να δηλώσει ότι «αυτό είναι σημείο ότι ξεπεράστηκε η στασιμότητα».

Το γεγονός όμως ότι τα γερμανικά μονοπώλια κατορθώνουν να είναι στις πρώτες γραμμές των εξαγωγών σε διεθνή κλίμακα, δεν έχει ανάλογο θετικό αντίκτυπο στην κατάσταση των δημόσιων οικονομικών και των πολλών εκατομμυρίων Γερμανών εργαζομένων και ανέργων.

Ετσι, ο κρατικός προϋπολογισμός σημείωσε το 2004 έλλειμμα 40 δισεκατομμυρίων ευρώ με συνέπεια την αύξηση του δημόσιου χρέους. Αυτό με τη σειρά του οδήγησε σε νέα χρέωση και των γερμανικών κρατιδίων και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Είναι επίσης πασίγνωστο ότι αντίστροφη εικόνα αυτών των υπερεξαγωγών είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, με βάση τους νόμους Χαρτζ από τις αρχές αυτού του έτους έχουν χαμηλότερα επιδόματα ανεργίας και κοινωνικής βοήθειας.

«Κάτι δεν πάει καλά», γράφει η «Junge Welt» (19 Γενάρη) πρωτοσέλιδα και εξηγεί: «Προπάντων δεν είναι σωστή η διανομή του πλούτου που κερδίζεται. Οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις γίνονται προς όφελος των κεφαλαιουχικών εταιριών, μειώνονται τα ανώτατα όρια φορολογίας τους, δεν επιβάλλονται φόροι στις (μεγάλες) περιουσίες. Αυτά είναι μερικά από τα ορόσημα στο δρόμο που οδηγεί στο να γίνονται οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι».

Στο μεταξύ τα λεγόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επαναλαμβάνουν το μόνιμο μοτίβο τους: Να δημιουργηθούν άριστες συνθήκες για τους επενδυτές, γιατί αλλιώς θα επενδύσουν σε άλλες χώρες, με φθηνότερα ημερομίσθια ή ότι θα μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους εκεί.

Αποδείχνεται κι αυτή τη φορά: Στα υψηλότερα κέρδη των μονοπωλίων, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν έχουν καμία συμμετοχή, αντίθετα μάλιστα με τις διαρκείς περικοπές, τη στασιμότητα των ημερομισθίων και τις συνεχείς ανατιμήσεις γίνονται διαρκώς φτωχότεροι.