Οποιος θέλει να αναλύει τις εξελίξεις από τη σκοπιά των «από πάνω», θα αναλωθεί στις (όχι φυσικά άνευ σημασίας) εκτιμήσεις για τις ανακατατάξεις που επιφέρει η διαφαινόμενη αποχώρηση Μπόμπολα από το χώρο των ΜΜΕ και η είσοδος σε αυτά του ζεύγους Αγγελοπούλου. Ανακατατάξεις που το εύρος των διεργασιών που θα προκαλέσουν, τόσο στο επιχειρηματικό όσο και στο πολιτικό πεδίο, δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί αυτή τη στιγμή.

***

Εκτός, όμως, από τους «από πάνω», υπάρχουν και οι «από κάτω». Για τους τελευταίους, η κυβέρνηση θέλει να καμώνεται ότι τους πρόσφερε την «απαλλαγή» από την παρέμβαση του «εθνικού εργολάβου» στα μιντιακά πράγματα της χώρας. Φροντίζει όμως να μην πολυμιλά για το γεγονός ότι, προηγουμένως, είχε τακτοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο για τον κ. Μπόμπολα τις εισπράξεις του σε ό,τι αφορά «στα μετρητά της Αττικής Οδού»...

*

Αλλά - για να επιστρέψουμε στα ΜΜΕ - από πού κι ως πού τα συμφέροντα των διαφόρων μερίδων της ολιγαρχίας και οι μεταξύ τους αναδιανομές της «πίτας» αποτελούν φλέγον ζήτημα για τα συμφέροντα του λαού; Τέτοιου είδους ανακατατάξεις η Ελλάδα έχει γνωρίσει αρκετές, στο πρόσφατο μόλις παρελθόν. Τη δεκαετία του '80 ήταν ο Κοσκωτάς, το ανακάτεμα της τράπουλας ανέδειξε τον Αλαφούζο, το επόμενο ανακάτεμα έφερε τον Κόκκαλη, μετά ήρθε ο Μπόμπολας και τώρα ο Αγγελόπουλος. Χωρίς να σημαίνει (και για να μην παρεξηγιόμαστε) ότι οι πρώην έχουν σχέση με τους επόμενους κι αυτοί με όσους θα ακολουθήσουν, το ερώτημα παραμένει: Τι κέρδισε ο λαός από αυτές τις αλλαγές της τελευταίας 20ετίας στο μιντιακό τοπίο; Μήπως καλύτερη ενημέρωση ή μήπως περισσότερη δημοκρατία έξω από τα δικομματικά στεγανά;

***

Από κει και πέρα, ούτε πρωτοφανές είναι, ούτε θα σταματήσει το καπιταλιστικό κράτος, ως διαμεσολαβητής των υποθέσεων της ολιγαρχίας να κάνει τον «διαιτητή» πότε υπέρ του ενός και πότε υπέρ του άλλου καπιταλιστή, χωρίς αυτό να σημαίνει, όμως, ότι ο καπιταλισμός γίνεται λιγότερο σκληρός για τους «από κάτω», για το λαό.

*

Για παράδειγμα, όταν το κράτος των ΗΠΑ έκανε εφαρμογή του «αντιμονοπωλιακού νόμου» και έσπασε σε τρία κομμάτια τη δυναστεία Ροκφέλερ το 1919, αυτό ουδόλως ανέκαμψε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ουδόλως περιόρισε τα γκέτο για τους μαύρους και ουδόλως απέτρεψε να είναι η μάζα των εργαζομένων κυρίως αυτή που υπέστη τις συνέπειες του κραχ.

*

Οταν τη δεκαετία του '80 το αμερικανικό κράτος επέβαλε το «σπάσιμο» της εταιρίας τηλεπικοινωνιών AT&T, αυτό ουδόλως έβαλε φρένο στη CIA να «γεννά» δικτατορίες και ουδόλως σταμάτησε το «Ριγκανισμό».

*

Οταν τη δεκαετία του '90 το αμερικανικό κράτος διαμέλισε τη «Microsoft», αυτό ουδόλως έκανε τους Αμερικανούς Προέδρους λιγότερο «υπαλλήλους» των χρηματοδοτών τους, ουδόλως βοήθησε τα 33 εκατομμύρια πάμφτωχων στις ΗΠΑ, ουδόλως περιόρισε τις συνέπειες των αμερικανικών βομβών κατά των αμάχων.

***

Καθόλου δεν πρέπει να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι όλα αυτά είναι μικρής σημασίας. Το αντίθετο: Προφανώς και η αποχώρηση ενός μεγιστάνα από τον σημαντικό χώρο των ΜΜΕ έχει σημασία (εκτός από τους «από πάνω») και για τους «από κάτω». Το γεγονός, μάλιστα, ότι η αντικατάσταση ενός «εθνικού εργολάβου» από έναν ...«εθνικό ευεργέτη», σημαίνει «μία από τα ίδια» για τη ζωή των «από κάτω», είναι ένα πολύ σημαντικό (πολιτικό) μάθημα ότι αυτός ο τόπος έχει ανάγκη από άλλου είδους «αντικαταστάσεις». Για την ακρίβεια, έχει ανάγκη από κείνες τις «ανατροπές» που θα συμπαρασύρουν και τους «από πάνω» και τις ανακατατάξεις τους.