Η έγκριση του λεγόμενου ευρωσυντάγματος από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανοίγει την αυλαία της τελευταίας φάσης στην προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης να θωρακίσει θεσμικά, μ' αυτή τη νέα Συνθήκη, το αντιδραστικό οικοδόμημά της. Στη φάση αυτή, το «ευρωσύνταγμα» θα τεθεί προς επικύρωση στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Με το «Ευρωσύνταγμα», οι ιθύνουσες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης επιχειρούν να διασφαλίσουν στο διηνεκές τα «κεκτημένα» τους. Οι «τέσσερις ελευθερίες», θεμέλιος λίθος της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, αποκτούν τώρα τυπική νομική επικάλυψη. Η ελευθερία στην κίνηση των κεφαλαίων, του εργατικού δυναμικού, των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών, το ευαγγέλιο του «παγκοσμιοποιημένου» καπιταλισμού, αναγορεύεται με το «ευρωσύνταγμα» σε απαραβίαστη αρχή των κοινωνιών. Μια άλλη εκδοχή του ιδεολογήματος για το «τέλος της Ιστορίας», αφού επιχειρεί να επιβάλει στους λαούς την ιδέα της στασιμότητας στην κοινωνική εξέλιξη. Και επειδή η κοινωνική εξέλιξη δεν καθορίζεται από την τυπική νομιμότητα και τους νόμους της, αλλά από την ταξική πάλη, αυτήν πάει να παρεμποδίσει.

Γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι μόνο η Ενωση του κεφαλαίου, των τραπεζιτών και των μονοπωλίων. Είναι και η Ενωση του αυταρχισμού, της καταστολής, της στρατιωτικοποίησης, των επεμβάσεων. Ολα αυτά τα χαρακτηριστικά, που αποκτήθηκαν στη σαραντάχρονη και πλέον πορεία από τη Συνθήκη της Ρώμης μέχρι σήμερα, επιχειρείται να μετατραπούν σε σταθερά και αμετάκλητα γνωρίσματα ενός ιμπεριαλιστικού οργανισμού, ο οποίος αφ' ενός θα επιβάλλει τη σιδηρά πειθαρχία στον «εσωτερικό εχθρό» και αφ' ετέρου θα εκστρατεύει για νέες αγορές και κατακτήσεις σε όλο τον κόσμο.

Οι λαοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης βρίσκονται αντιμέτωποι με μια μεγάλη πρόκληση. Το «ευρωσύνταγμα» συμπυκνώνει όχι μόνο αυτό που είναι σήμερα η ΕΕ, αλλά και αυτό που επιθυμεί να γίνει στο μέλλον. Μ' αυτή την Ευρωπαϊκή Ενωση, οι λαοί όχι μόνο δεν έχουν κανένα κοινό συμφέρον, αντίθετα τα συμφέροντά τους έρχονται σε πλήρη αντίθεση. Οσο για τις φωνές που ακούγονται για ένα «καλύτερο "ευρωσύνταγμα"», μόνο στη δημιουργία ψευδαισθήσεων και αυταπατών συμβάλλουν, διευκολύνοντας την προώθηση των σχεδίων των αρχιτεκτόνων της ΕΕ.

Η πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και η διεκδίκηση λύσεων στα προβλήματά τους φέρνουν μοιραία τους εργαζόμενους σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις πολιτικές της, με τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της. Σε κάθε βήμα αυτού του αγώνα, χιλιάδες εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι η ανυπακοή και η απειθαρχία στις κοινοτικές πολιτικές και στις εξουσίες των κρατών - μελών της που τις συναποφασίζουν και τις εφαρμόζουν, είναι προϋποθέσεις για την εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων.

Σ' αυτό τον αγώνα σε εθνικό και κοινοτικό πεδίο βρίσκεται η απάντηση και η προοπτική για μια Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας, της αλληλεγγύης των λαών, της ειρήνης και της κοινωνικής προόδου.