Αγαπητοί αναγνώστες του «Ριζοσπάστη»,

Επιτρέψτε μου να εκθέσω και εγώ τις απόψεις μου επ' ευκαιρία του προσυνεδριακού διαλόγου για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Καλές οι Θέσεις, καλλίστη και η κομμουνιστική ιδεολογία, που την αποδέχομαι, αλλά στην πράξη και στην εφαρμογή τι γίνεται;

Ο καπιταλισμός, σαν σύγχρονος διάβολος προσπαθεί με τα πρότυπα ζωής που πλασάρει σε όλους τους τομείς, να μεταμορφώσει τους ανθρώπους σε άβολα όντα κατευθύνοντάς τα όπου αυτός θέλει. Ο σκοπός του, δυστυχώς, πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό. Αλλά και από την αρχαιότητα ακόμα είχαμε μια διαρκή πάλη του καλού και του κακού, με το δεύτερο πάντα να υπερτερεί. Γνωστή είναι η ιστορία του φιλοσόφου Διογένη που έψαχνε Ανθρωπο με το φανάρι του μέρα μεσημέρι στην αρχαία Αθήνα. Και στη σύγχρονη, όμως, Αθήνα και στην Ελλάδα και στον πλανήτη μας όλο, ζητούμενο είναι η ανθρωπιά. Ανθρωποι υπεράνω συμφέροντος, έτοιμοι να βοηθήσουν κάθε συνάνθρωπό τους, δίνοντας τους το παράδειγμα σε κάθε τομέα της ζωής του.

Θα μου πείτε. Μα αυτά δεν έλεγε και ο Χριστός;

Ναι, για μένα η διδασκαλία του Χριστού και η ζωή του είναι συνυφασμένη με του ανθρώπου που άγγιξε την τελειότητα. Ο Χριστός με την αγάπη, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την απλότητα, την ταπεινότητα, δίδαξε πρώτος το πρότυπο του κομμουνιστή και οι μαθητές με τους οπαδούς του τα πρώτα χρόνια εφάρμοσαν στην πράξη με τις «αγάπες» την κοινωνία που θέλουμε, την κομμουνιστική σε μικρογραφία. Η χριστιανική εκκλησία αυτά σχεδόν τα αποσιωπά και όπως κάνουν και οι άλλες θρησκείες, δίνει βαρύτητα στη μετά θάνατον ζωή. Οι δε πιστοί τής κάθε θρησκείας παίρνοντας το όπιο που τους προσφέρουν διαπράττουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα στο όνομά της.

Ζητούνται άνθρωποι, λοιπόν, στις μέρες μας, να αποτελέσουν τα φωτεινά παραδείγματα που σαν σύγχρονοι «Προμηθείς» θα ανάψουν τη φλόγα της εσωτερικής μας επανάστασης, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Να επαναστατήσουμε πρώτα με τον κακό μας εαυτό, για να δημιουργήσουμε την κοινωνία των υπεύθυνων πολιτών.

Πάνω απ' όλα ο άνθρωπος, λοιπόν, γιατί αυτός παρασυρόμενος από τη σειρήνα του καπιταλισμού που με τη μορφή του μπλου τζιν, καλτσόν και τσίχλας αρχικά, μετά με τις βαλίτσες των δολαρίων που (όπως τώρα ομολογούν διάφοροι πράκτορες) πλήρωναν τους υψηλά ιστάμενους Ιούδες του Κόμματος, γκρέμισε το οικοδόμημα του σοσιαλισμού που πήγε να δημιουργηθεί, που δεν το υπερασπίστηκε όταν κινδύνευε και που τώρα στη μεγάλη του πλειοψηφία το αναπολεί. Γιατί αν ρωτήσετε οποιονδήποτε Ρωσοπόντιο, Αλβανό, Βούλγαρο ή Ρουμάνο μετανάστη στη χώρα μας, θα σας πει για τη δωρεάν υγεία, τη στέγη, τη μόρφωση, για τη δουλιά που είχαν όλοι τους και για την ησυχία τους και ασφάλεια που ένιωθαν στον τόπο τους. Για την προσπάθεια που είχε αρχίσει ο Αντρόποφ, ερευνώντας τα στέκια των αργόσχολων, προσπαθώντας να βάλει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.

Ολα αυτά τα αναπολούν τώρα που ήρθαν σε επαφή με την πραγματικότητα και ένιωσαν στο πετσί τους την εκμετάλλευση στο σύγχρονο σκλαβοπάζαρο του καπιταλισμού. Αλλά και πάλι στη μεγάλη τους πλειοψηφία παραμένουν παθητικοί θεατές ανεχόμενοι την καταρράκωση κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας από τους μικρούς και μεγάλους νταβατζήδες τους, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στον τζόγο, ανεβάζοντας τη μετοχή του ΟΠΑΠ κατακόρυφα και πιστεύοντας πως οι πατρίδες τους θα βρουν σωτηρία στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Θα ήταν, λοιπόν, κάλλιστες και οι Θέσεις για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ αν δίνανε μεγαλύτερη σημασία στον παράγοντα άνθρωπο που κινεί όλα τα νήματα της κομματικής ζωής και της κοινωνίας γενικότερα, ώστε κάθε μέλος του Κόμματος με τον τρόπο του, με τις πράξεις του παντού, όπου ζει και εργάζεται να είναι δαχτυλοδειχτούμενος με την καλή έννοια από τους συνανθρώπους του και να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, με αποτέλεσμα να ξεπηδήσουν νέοι Μπελογιάννηδες και Λαμπράκηδες και οι λέξεις «σύντροφος»και «κομμουνιστής» να έχουν τη βαρύτητα και την αξία που τους αρμόζει.

Οι υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες, λοιπόν, είναι αυτοί που θα οικοδομήσουν την κομμουνιστική κοινωνία και θα την υπερασπιστούν με τη ζωή τους από οποιαδήποτε συνωμοσία μετατρέποντας τον πλανήτη μας σε Παράδεισο. Αλλιώς ο καπιταλισμός θα μας οδηγήσει στην καταστροφή.

Μερικές επισημάνσεις.

1. Η Χαλκιδική, του ενός εκατομμυρίου κατοίκων το καλοκαίρι δεν ακούει καλά και δε βλέπει καθόλου 902.

2. Καλό θα ήταν να επισκέπτονται τα ξενοδοχεία της και τους άλλους χώρους δουλιάς κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη για να δίνουν κουράγιο στο προσωπικό τους που υποφέρει, προτρέποντάς το παράλληλα να αγωνίζεται και να διεκδικεί τα δικαιώματά του.

Ευχαριστώ

Παπαδόπουλος Παναγιώτης

Ν. Μουδανιά Χαλκιδικής