Και φέτος, όπως κάθε χρόνο αυτές τις μέρες του Γενάρη, πολλές χιλιάδες Γερμανοί και ξένοι πορεύτηκαν τις προμεσημβρινές ώρες της Κυριακής μέσα από τους κεντρικούς δρόμους του Βερολίνου στους τάφους των δύο μεγάλων Γερμανών επαναστατών - της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ. Τους δολοφόνησαν άγρια οι Γερμανοί αντιδραστικοί στρατιωτικοί ηγέτες σε συνεργασία με την τότε σοσιαλδημοκρατική ηγεσία. Το αν αυτή τη φορά οι πορευόμενοι, με τα κόκκινα γαρίφαλα, τα στεφάνια και τις κόκκινες σημαίες και τα πλακάτ, με τα αντιπολεμικά, αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα ήταν κάτι λιγότεροι ή περισσότεροι από πέρσι - γύρω στις 100.000 - δεν είναι τόσο αυτό που μετράει. Σημασία έχει ότι και φέτος πορεύτηκαν με θέρμη στην καρδιά και με τη συνείδηση ότι οι δύο σοσιαλιστές και συνιδρυτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας είναι δικοί τους, ότι όση προσπάθεια κι αν καταβάλει η αντίδραση, για να οικειοποιηθεί τον έναν απ' αυτούς - τη Ρόζα - ματαιοπονεί, γιατί η μεγάλη επαναστάτρια, παρά τα όποια λάθη της στρατηγικής και τακτικής, έμεινε ο «αϊτός» (κατά τον Λένιν), έμεινε πιστή ως την τελευταία ώρα της ζωής της και γι' αυτό ακριβώς δολοφονήθηκε μαζί με το σύντροφό της στον αγώνα για μια σοσιαλιστική Γερμανία - τον Καρλ Λίμπκνεχτ στις 15 Γενάρη του 1919.

Η ζωή τους, το έργο τους και τα γραφτά τους δεν ανήκουν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας. Αν και η εποχή τους είναι σε αρκετά σημεία διαφορετική από τη σημερινή, όμως τα βασικά χαρακτηριστικά του μονοπωλιακού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού μένουν αναλλοίωτα: Η εκμετάλλευση των ανθρώπων που μοχθούν για να τα βγάλουν πέρα στη ζωή τους, και οι πόλεμοι για νέες αγορές και την υποδούλωση ξένων λαών. Γι' αυτό και η δράση των δύο, και όσα έγραψαν τότε, μένουν διδάγματα και για τους σημερινούς ανθρώπους, σαν αυτούς που μαζί με αντιπροσωπείες των αριστερών κομμάτων συμπορεύτηκαν ή παραβρέθηκαν στους τάφους τους στο Φριντριχσφέλντε του Βερολίνου.

Πώς να μη θυμηθούν και να μην τιμήσουν τον Καρλ τους η εργατιά και οι αγωνιστές της ειρήνης, όταν για παράδειγμα αυτός ήταν ο μόνος σοσιαλδημοκράτης βουλευτής, που ποδοπατώντας την πειθαρχία στην κομματική του ηγεσία καταψήφισε στις 2 Δεκέμβρη 1914 τις πολεμικές πιστώσεις της καϊζερικής κυβέρνησης και βροντοφώναξε: Καταψηφίζω γιατί «πρόκειται για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, έναν πόλεμο για την καπιταλιστική κυριαρχία της παγκόσμιας αγοράς, για την πολιτική κυριαρχία σημαντικών οικιστικών περιοχών, για το βιομηχανικό και τραπεζικό κεφάλαιο... Πρέπει να απαιτηθεί μια ταχεία για κανένα (εμπόλεμο) μέρος ταπεινωτική ειρήνη, μια ειρήνη χωρίς κατακτήσεις... Για το προλεταριάτο όλων των χωρών ισχύει ακόμα και σήμερα (μέσα) στον πόλεμο να κάνει σοσιαλιστική δουλιά για την ειρήνη» και η Ρόζα, σαν να ζει ακόμα και να συμμερίζεται την τύχη των σχεδόν πέντε εκατομμυρίων ανέργων τώρα στη Γερμανία, έγραφε το 1910: «Η ανεργία είναι σήμερα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ένα μόνιμο καθημερινό φαινόμενο που συνοδεύει την οικονομική ζωή...» (Οι κυβερνήσεις) «περιορίζονται βασικά στο να μετράνε την κάθε φορά κατάσταση του κακού, όπως κάνουν μετρώντας τη στάθμη του νερού σε πλημμύρες και στην καλύτερη περίπτωση παίρνουν καταπραϋντικά μέτρα με τη μορφή υποστήριξης των ανέργων - κυρίως σε βάρος των απασχολούμενων εργατών - για να μειώσουν κάπως τις επιπτώσεις του κακού, χωρίς να κάνουν καμιά προσπάθεια για να εξαλείψουν το ίδιο το κακό». Τα μέτρα των τότε κυβερνήσεων η Λούξεμπουργκ τα χαρακτήριζε «κοινωνικομεταρρυθμιστική υποκρισία», που τελικά οδηγούν τον «άνεργο προλετάριο, που δε χρειάζονται την εργασία του, με τούτο ή εκείνο τον τρόπο γρήγορα ή αργά να "εγκαταλείπει" αυτό τον κόσμο όπως δείχνουν οι αυξανόμενοι αριθμοί των ασθενειών και της παιδικής θνησιμότητας...».

Αυτούς τους δύο δολοφονημένους Γερμανούς κομμουνιστές τιμούν κάθε χρόνο οι χιλιάδες πορευόμενοι στους τάφους τους. Κι αυτό αποδείχνει άλλη μια ψευτιά των πάσης φύσης κονδυλοφόρων του ιμπεριαλισμού ότι οι επίσης εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες της ΓΛΔ τους τιμούσαν επειδή δήθεν «έπαιρναν διαταγές» από το «ανελεύθερο καθεστώς τους»!