Ζούσαν παλεύοντας με τη γη και τη θάλασσα. Ο τόπος τους πλούσιος, οι άνθρωποι, όμως, φτωχοί. Γιατί κι εκεί, όπως παντού στον καπιταλισμό, λίγοι καρπώνονταν τον κόπο των πολλών. Κι ύστερα κάποιοι τους είπαν πως η ζωή τους μπορούσε ν' αλλάξει, αν ερχόταν ο τουρισμός. Απελπισμένοι κι απονήρευτοι τους πίστεψαν. Κι επέτρεψαν στις κυβερνήσεις τους να τα δώσουν όλα. Τη στεριά, τη θάλασσα, τον ουρανό. Αλλά και το σώμα και την ψυχή τους. Κυνηγοί του κέρδους από πολλές περιοχές του κόσμου έφτασαν εκεί κι άνοιξαν μαγαζιά στον παράδεισο. Πουλούσαν στους τουρίστες ομορφιά, ξεκούραση, ξεγνασιά. Αλλά και κορμιά μικρών παιδιών για να ικανοποιείται η σεξουαλική ανωμαλία των λεφτάδων. Πολλοί από τους ντόπιους έγιναν γκαρσόνια κι υπηρέτες. Αλλά και πόρνες και ζητιάνοι. Η ζωή τους, πράγματι, άλλαζε - προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, δύσκολο ν' αποφανθεί κανείς - κι άρχιζαν να προσαρμόζονται στη νέα κατάσταση.

Ωσπου ήρθε το τσουνάμι... Ενα κύμα περαστικό κι όλα γκρεμίστηκαν. Τα παλάτια ήταν χτισμένα στην άμμο και τα μόνα τείχη προστασίας είχαν χτιστεί γύρω από το κέρδος. Μαζί με το όνειρο, χάθηκαν κι αμέτρητες ζωές. Εκείνοι που πήγαν εκεί για να τους εκμεταλλευτούν, τους εγκατέλειψαν. Κι οι τουρίστες που ξέμειναν, προκαλούν Θεούς και Δαίμονες, συνεχίζοντας το γλεντοκόπι στη θέα των ερειπίων και στην οσμή των πτωμάτων. Η ξένη βοήθεια, κοροϊδία αισχρή. Το λίγο ρύζι, το λειψό νερό μοιράζονται στους πεινασμένους και τους διψασμένους με τρόπο που να εκθέτει την όποια αξιοπρέπεια τους έχει απομείνει. Νεκροί και ζωντανοί αντάμα, στο έλεος των ορνέων και των υαινών.

Στη Δύση, οι τηλεοπτικές εικόνες της κόλασης συγκινούν τους κάθε λογής φιλεύσπλαχνους. Ομως, αυτοί που έχουν και μπορούν να βοηθήσουν αρκούνται στις ευχές. Πρόεδροι και πρωθυπουργοί εκφράζουν απλώς τη λύπη τους. Ο πάπας και οι πατριάρχες υπενθυμίζουν στους πιστούς την παραβολή του «καλού Σαμαρείτη». Βιομήχανοι και εφοπλιστές, προσδοκώντας κέρδος από τη ζημιά, ετοιμάζουν νέες επενδύσεις στις κατεστραμμένες περιοχές. Κυρίες της «υψηλής κοινωνίας» περιφέρονται από δεξίωση σε δεξίωση, για να εκδηλώσουν τα φιλάνθρωπα αισθήματά τους. Τον οβολόν τους προσφέρουν οι φτωχοί, που ξέρουν από ανθρώπινες ανάγκες.

Δέκα μέρες μετά την καταστροφική επιδρομή του τσουνάμι στη Νοτιανατολική Ασία, μπορούμε να καταλήξουμε σε μερικά συμπεράσματα: