- Πολλές φορές υπογραμμίζεται ότι οι εργάτες δεν έχουν μόνο να αντιπαλέψουν την πολιτική της κυβέρνησης, το μεγάλο κεφάλαιο. Εχουν απέναντί τους και τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό. Γιατί;

- Γιατί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όχι μόνο προπαγανδίζει ανοιχτά, τις «αξίες» και τους στόχους του ΣΕΒ, του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και με την πρακτική της υπονομεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Δέστε τη στάση της στην υπογραφή της διετούς Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης. Οταν έχεις μια ΕΓΣΣΕ που κινείται στα όρια του πληθωρισμού και μερικές φορές, κάτω απ' αυτόν. Τότε είναι πασιφανές ότι αυτό στέκεται εμπόδιο στην πάλη και στις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης.

Το ίδιο και με την Κοινωνική Ασφάλιση. Συμφωνεί με τον αντιασφαλιστικό νόμο του ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί να κλείσει τα μάτια των εργαζομένων.

Η αντιπαράθεση με την τακτική και τη στρατηγική της πλειοψηφίας, έχει κορυφαία σημασία για τους ίδιους τους αγώνες των εργαζομένων. Οι δυνάμεις μας πρέπει να ανοίξουν πιο καλά το μέτωπο απέναντι σ' αυτές τις ηγεσίες, να αντιπαρατίθενται επί της ουσίας.

Και νομίζω ότι όπου προχωρήσαμε έτσι, με την αντιπαράθεση αυτής της μορφής, το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα κατάφεραν να απεγκλωβίσουν δυνάμεις. Γιατί μόνο αυτή η αντιπαράθεση και η αποκάλυψη της τακτικής και της λογικής τους μπορεί να απεγκλωβίσει κόσμο. Γιατί π.χ. πώς μπορείς να είσαι με το 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο, όταν είσαι με την ανταγωνιστικότητα; Δεν μπορείς να είσαι. Πώς μπορείς να είσαι με την αύξηση των μισθών, με ουσιαστική αύξηση των μισθών, όταν, από την άλλη μεριά, είσαι με αυτό που λένε «δεν αντέχει η οικονομία, να μη θίξουμε τα κέρδη του εργοδότη»;

Πώς θα μπορούσες να ήσουνα με το μέρος των εργαζομένων των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, όταν είχες ήδη υπογράψει το μνημόνιο που έλεγε ότι κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων υπάρχει εργασιακή ειρήνη; Εμείς αποδείξαμε και κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, σπάσαμε και καταργήσαμε στην πράξη τις συμφωνίες που είχε υπογράψει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Είναι προς όφελος των εργαζομένων η όξυνση της διαπάλης ανάμεσα στις δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δηλαδή, της γραμμής της υποταγής και του συμβιβασμού και βεβαίως της γραμμής που θέλει αυτή η κατάσταση να αλλάξει, που πιστεύει ότι σήμερα τα συνδικάτα πρέπει να πάνε με γραμμή ανατροπής. Να πορευτούν με γραμμή διεκδίκησης των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, κόντρα στην ανταγωνιστικότητα, την επιχειρηματικότητα και το «δεν αντέχει η οικονομία». Και βεβαίως κόντρα και στις λογικές και της Λισαβόνας και τις συμφωνίες της ΕΕ το Μάρτη του 2004, γιατί πάνω εκεί στηρίζονται και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και βεβαίως και τα κόμματα που τις υπηρετούν, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ.

Εχουμε σκληρές μάχες μπροστά μας. Οι απολύσεις αγκαλιάζουν κάθε μέρα και περισσότερους κλάδους. Η ανεργία αυξάνεται. Η κυβέρνηση, οι δυνάμεις του κεφαλαίου οργανώνουν νέα επίθεση ενάντια στα ασφαλιστικά δικαιώματα. Το παράδειγμα στο χώρο των τραπεζών είναι χαρακτηριστικό. Επεκτείνεται η φτώχεια. Οξύνεται το σύνολο των προβλημάτων. Η εργατική τάξη χρειάζεται δυνατό, ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Εδώ πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας, τις δυνάμεις μας. Οσο δυναμώνει το ταξικό κίνημα, όσο αλλάζουν οι συσχετισμοί, θα δυναμώνει η ενότητα, η πάλη της εργατικής τάξης.