Μου λες, με δόση υπερβολής και φανερή τη διάθεση να φιλοσοφήσεις: Οδοιπόροι χωρίς πυξίδα είμαστε, στο δρόμο της απαισιοδοξίας. Ο ορίζοντας, δυο πιθαμές απ' τα μάτια, ακουμπάει στο φόβο, στην ενοχή. Θολώνει το παρόν, κρύβει το μέλλον. Ζωή μίζερη και σκληρή, πίσω από τις αμπάρες αφύλακτης φυλακής. Ανόρεκτες κι ανώφελες προσωρινές αποδράσεις, απογοήτευση κι επιστροφή. Μέσα κι έξω, το «θέλω» απαγορεύεται, το «μπορώ» γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ζούγκλα, παντού. Ο ένας κατά του άλλου. Ο διπλανός αντίπαλος, o άγνωστος εχθρός. Τραγωδίες απανωτές - Μήδειες, Ορέστηδες, Κάιν. Και προδοσίες επαναλαμβανόμενες - Βρούτοι πολλοί. Αθώοι και ένοχοι στο ίδιο κελί. Κοινωνία πανάσχημη, που κορδακίζεται την όμορφη, φορώντας αρώματα φτηνά, καταναλώνει «πολιτιστικά» περιττώματα και βρωμάει αφόρητα. «Τίγκα» τα άσυλα. Πώς γίναμε έτσι οι άνθρωποι;

Παρατηρείς με θλίψη και οργή: Μέρες χρονιάρες, γιορτινές, κι οι άνθρωποι, αντί να χαίρονται και να χαμογελούν, στενοχωριούνται κι υποφέρουν. Πόλεις λουσμένες στο φως, σκοτάδι πυκνό στις ψυχές. Σπίτια στολισμένα, πρόσωπα σκεφτικά. Παράπονα, γκρίνια συνεχής. Ανεργία, ανέχεια, φτώχεια, μάγισσες κακές, ταλαιπωρούν πολλούς κι απειλούν πλιότερους. Και δεν πονάει τόσο η έλλειψη στο τραπέζι, όσο η απομάκρυνση της ελπίδας. Διέξοδος πουθενά. Ούτε χαραμάδα για ανάσα. Κάποτε υπήρχαν απαντοχές, ελπίζαμε σε βοήθεια, είχαμε πρότυπα. Τώρα, γονάτισαν κι οι δυνατοί, ξεπουλήθηκαν κι οι ακριβοί, μας πρόδωσαν και οι έμπιστοι. Κι αν διαμαρτυρηθείς, μάλλον δε θ' ακουστείς, αν πολεμήσεις, σίγουρα θα νικηθείς. Εύκολα ηττηθήκαμε οι νικητές...

Οχι, φίλε μου. Δεν είναι αυτά που βλέπεις η πραγματική αλήθεια, δεν είναι αυτό που σκέφτεσαι η λογική. Κοίτα προσεκτικά μπροστά σου τον κλειστό ορίζοντα, είναι ευάλωτος, μπορείς να τον τρυπήσεις και να βγεις στο ξέφωτο. Προσπάθησε και θα φτιάξεις τη φυλακή σου ελευθερία, αποδεσμεύοντας κι άλλους πολλούς. Ψάξε και θα βρεις φίλους, συντρόφους, έτοιμους να σε καταλάβουν και να σου συμπαρασταθούν. Βγες από το «κουτί» της αιχμαλωσίας και της χαύνωσης και θα δεις κι άλλους να κοιτάζουν αλλού και να σκέφτονται διαφορετικά. Και μη νομίζεις ότι οι τρελοί είναι «μέσα» κι οι γνωστικοί «απέξω». Συμβαίνει και το αντίθετο. Μόνο αν το θελήσει ο άνθρωπος χάνει την ανθρωπιά του, κανείς δεν μπορεί να τον αναγκάσει.

Στο δρόμο μας, φίλε, είναι αλήθεια ότι υψώνονται, τώρα, πιο ψηλά και πιο δύσκολα εμπόδια. Ομως, μπροστά μας δεν είναι αδιέξοδο. Υπάρχει ελπίς. Κι όσοι έχασαν την πυξίδα, μπορούν, αν το θελήσουν, να την ξαναβρούν και να συνεχίσουν την πορεία προς το όνειρο. Αν μπερδευτούν, ας ακολουθήσουν τον ντορό των πεθαμένων, που πέρασαν κι άφησαν ανεξίτηλα τα χνάρια τους. Κι αν δειλιάσουν στις δυσκολίες, ας συμπορευτούν με τους «αμετανόητους», που δε σταμάτησαν να προχωρούν στην ομίχλη και στον κουρνιαχτό. Αν έχουν αμφιβολία για την τελική έκβαση, ας πειστούν απ' τους αγέννητους που βιάζονται να βγουν στον κόσμο μας για να τον αλλάξουν. Κι αν στερηθούν τη χαρά να φτάσουν στο τέρμα, θα έχουν ευχαριστηθεί τη διαδρομή...