Αντε πάλι. Με αφορμή τις αλλεπάλληλες - μετά την τελευταία σύνοδο κορυφής της ΕΕ - παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου στο Αιγαίο από τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα και την προχτεσινή, επί δίωρο προκλητική παραμονή τουρκικής ακταιωρού στην περιοχή των Ιμίων, επανέρχονται και πάλι οι γνωστές θεωρίες, περί τουρκικού στρατιωτικού κατεστημένου και, μάλιστα, κατάλληλα εκσυγχρονισμένες. Οχι μόνον αποδίδονται οι προαναφερόμενες προκλήσεις αποκλειστικά και μόνο στο λεγόμενο τουρκικό «βαθύ κράτος», αλλά και συνδυάζονται με την «ευρωπαϊκή προοπτική» της Τουρκίας. Σύμφωνα με τους σχετικούς αναλυτές, το στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας προχωρά στις κινήσεις αυτές, χωρίς να έχει την έγκριση της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας και έχοντας στόχο - εκτός άλλων - να υπονομεύσει και να παρεμποδίσει την πορεία ένταξης της γειτονικής χώρας στην ΕΕ.

Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική. Στη ρίζα των διεκδικήσεων της Αγκυρας έναντι της Ελλάδας, βρίσκονται η επιδίωξη των κυρίαρχων δυνάμεων της γειτονικής χώρας (οικονομικών - πολιτικών - στρατιωτικών), για ηγεμονικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή και οι διαπλεκόμενοι μαζί της ανταγωνισμοί των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως και το «παιδί» τους, η πολύμορφη πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Παράγοντες, οι οποίοι κάθε άλλο παρά δυσκολεύονται από την «ευρωπαϊκή προοπτική» της γειτονικής μας χώρας.