Associated Press

Οι δολοφονίες από αστυνομικούς αποκτούν όλο και πιο μαζικό χαρακτήρα

«Ο κόσμος έχει αγριέψει πολύ, ακόμη και γνωστοί μουσουλμάνοι που πάντοτε συμπαρατάσσονταν με την κυβέρνηση. Οδεύουμε σε μια κατάσταση εκτός ελέγχου». Την προειδοποίηση έκανε ο Ταϊλανδός γερουσιαστής Κράισακ Τσουνχάβεν, μέλος ειδικής επιτροπής έρευνας, που επισκέφθηκε το νότο της Ταϊλάνδης μετά τις πρόσφατες ταραχές. Υπήρξαν και πιο υστερικοί τόνοι: «Η 11η Σεπτέμβρη της Ταϊλάνδης μπορεί να πλησιάζει, επιταχυνόμενη από την κυβερνητική πολιτική», έγραψε αυτή τη βδομάδα ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Φούλμπροκ στην εφημερίδα «Asia Times». Περίπου την ίδια εκτίμηση «τεκμηριώνει» ο Μπ. Ράμαν, πρώην στέλεχος της κυβέρνησης της Ινδίας, αναφέροντας σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα ότι οι εξεγερμένοι εντός μουσουλμανικής μειονότητας λαμβάνουν υποστήριξη από οργανώσεις συνδεδεμένες με την «Αλ Κάιντα» σε Μαλαισία, Μπαγκλαντές και Πακιστάν, και καλώντας για τη διαμόρφωση μιας «αναγκαίας αντιτρομοκρατικής στρατηγικής», που «δυστυχώς δεν είναι ορατή».

Ο πρωθυπουργός Θάκσιν Σιναουάτρα (πρώην αστυνομικός, κατόπιν επιχειρηματίας που έκανε περιουσία στις τηλεπικοινωνίες, πολιτικός και εν συνεχεία - χάρη σε μια καμπάνια λάσπης περί διαφθοράς που αποδείχτηκε αναληθής όταν ήταν πια πολύ αργά -, αναδειχθείς στην πρωθυπουργία το 2001) φέρει ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για την κοχλάζουσα μουσουλμανική μειονοτική οργή: Μετά την τσουβαληδόν μεταφορά των 1.300 διαδηλωτών σε κέντρα κράτησης του στρατού που κόστισε τη ζωή 78 εξ αυτών, από ασφυξία, αφυδάτωση, σπασμένους σβέρκους, εμφράγματα και άλλα, δήλωσε: «Υπήρξαν κάποιοι που πέθαναν διότι νήστευαν για το Ραμαζάνι... Κάποιοι ίσως ήταν μαστουρωμένοι. Κανένας δεν τους έκανε τίποτα. Αν (οι δυνάμεις ασφαλείας) εμφανιστούν επιεικείς, θα νομίσουν ότι παραδινόμαστε. Δε θα το επιτρέψω. Αυτοί (η αστυνομία και ο στρατός) έκαναν σπουδαία δουλιά. Εχουν τους επαίνους μου».

Η προκλητικά σαδιστική δήλωση του Θάκσιν δεν αποτελεί έκπληξη, αν κανείς αναλογιστεί πως ο πρωθυπουργός της χώρας αυτής είναι εκφραστής συμφερόντων που δεν έχουν καμία πρόθεση να «ανεχτούν» πολιτικές ή οικονομικές εξεγέρσεις, ή έστω πιέσεις. Ο άνθρωπος που κλήθηκε να εφαρμόσει ακόμα πιο άγρια νεοφιλελεύθερα μέτρα σχεδιασμένα από το ΔΝΤ μετά την κρίση στην Ασία το 1997-1998, με τη στήριξη των ΜΜΕ και του πολιτικού κατεστημένου, έχει να επιδείξει επαρκέστατα εχέγγυα για το πόσο αδίστακτος είναι: Από τις πρώτες μέρες της εξουσίας του περιέστειλε τις περιορισμένες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που είχαν περάσει μετά την τελευταία χούντα, η οποία έπεσε το 1992, ενώ, πέρσι, στο όνομα της καταπολέμησης της εγκληματικότητας, διέταξε αστυνομία και στρατό να αρχίσουν μια εκστρατεία τρόμου στην Μπανγκόκ η οποία κατέληξε στις εκτελέσεις τουλάχιστον 2.500 ανθρώπων, που όλοι τους μεταθανάτια κατηγορήθηκαν ως «έμποροι ναρκωτικών» - ισχυρισμός αμφίβολης αξιοπιστίας το λιγότερο, αφού οι πραγματικά μεγάλοι έμποροι ναρκωτικών είναι εξαιρετικά καλά συνδεδεμένοι και νομιμοφανείς.

Φέτος, ο Ταϊλανδός πρωθυπουργός ανέλαβε να «επαναφέρει το νόμο και την τάξη» στις πέντε νότιες μουσουλμανικές επαρχίες. Το Γενάρη, εκμεταλλευόμενος μια επίθεση αυτονομιστών σε στρατιωτική βάση, κήρυξε στρατιωτικό νόμο σε τρεις επαρχίες της περιοχής. Οι νεκροί έκτοτε πλησιάζουν τους σχεδόν 500: Από τα πιο πολύνεκρα επεισόδια ήταν αυτό στο τζαμί Κρούε Σάε τον Απρίλη, αλλά δεν ήταν το μόνο. Οι όλο και χειρότερες ακρότητες των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας στην περιοχή, που προσαρτήθηκε στην Ταϊλάνδη το 1902 (προηγουμένως αποτελούσε το μουσουλμανικό κρατίδιο Πατάνι), δεν πρέπει να εκπλήσσουν ιδιαίτερα. Την ιστορία της χώρας έχει σημαδέψει η βάρβαρη αμερικανοκίνητη εκστρατεία καταστολής της «κομμουνιστικής εξέγερσης» από το 1959 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980, που, κατά εμβριθείς αναλυτές, υπήρξε «εξαιρετικά επιτυχημένη». Οι ΗΠΑ θεωρούσαν την Ταϊλάνδη πεδίο ενός «κρυφού» πολέμου με την Κίνα και το Βιετνάμ, και διέθεσαν κάπου ένα δισ. δολάρια, όπλα, «τεχνική βοήθεια» και «ίσως» ενορχήστρωσαν ένα πραξικόπημα...

Από αυτή την «εμπειρία» αντλούν μάλλον οι Ενοπλες Δυνάμεις, οι οποίες θεωρούν τη μουσουλμανική μειονότητα (2,3 εκατ. από το συνολικό πληθυσμό των 63 εκατ. κατ' εξοχήν βουδιστών κατοίκων της χώρας) «εχθρό», και επιρρίπτουν στις αυτονομιστικές οργανώσεις, ειδικά την Ενωμένη Οργάνωση για την Απελευθέρωση του Πατάνι (PULO), την ευθύνη για τους 200 από τους (επίσημα) 350 νεκρούς της φετινής χρονιάς. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση που έκανε στην «Μπανγκόκ Ποστ» ο στρατηγός Σιριτσάι Τουνγιατσίρι: «...Πρέπει να διεξαχθεί μια εκστρατεία ΨΠ (ψυχολογικού πολέμου) για να επανακερδηθεί η εμπιστοσύνη και η υποστήριξη των τοπικών μουσουλμάνων... Θα συναντηθώ με μουσουλμάνους κοινοτικούς ηγέτες και θα τους επιτρέψω να συμμετάσχουν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για θέματα που επηρεάζουν τη ζωή τους». Αλλά οι κινήσεις της κυβέρνησης, ανάμεσα στις οποίες ήταν να οπλίσει τους δικαστές (!) της περιοχής, δείχνουν, σύμφωνα με ανταποκριτή του πρακτορείου IPS, ότι η προσπάθειά της να ελέγξει τα πράγματα πάει από το κακό στο χειρότερο.

Ο Κέβιν Χάρισον, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Σίτι του Χονγκ Κονγκ, σχολίασε στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ότι ο Θάκσιν και οι άνθρωποί του στην αστυνομία και στο στρατό «πιστεύουν πως επιστρέφοντας στις παλιές τακτικές κι επειδή κατάφεραν να μείνουν ατιμώρητοι» για τις σφαγές που έχουν διαπράξει, «θα τη γλιτώσουν και τώρα». Αλλά η ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης διαψεύδει τις προσδοκίες τους. Και αυτή τη φορά, παρότι ο πανούργος πρωθυπουργός φρόντισε να εγκαταλείψει το κινεζικό τρένο και να πηδήξει στο αμερικανικό, στέλνοντας στρατό στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, η Ουάσιγκτον δεν αποκλείεται να τον αφήσει στην τύχη του. Η εφημερίδα «The Nation» έγραψε την Παρασκευή πως «ενόχλησε την κυβέρνηση των ΗΠΑ το γεγονός ότι ο Θάκσιν νόμισε πως αν μιλά κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει». Αλλά, ακόμη κι αν πέσει ο σημερινός ισχυρός άνδρας στην Μπανγκόκ, οι κοινοτικές, κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις που οδήγησαν στην κρίση δε θα εκλείψουν.