Η ατζέντα μεταξύ των ΗΠΑ και της Κολομβίας δεν καθορίζεται πλέον από τους πολιτικούς, αλλά από τους στρατιωτικούς. Αυτό αποκαλύπτει μελέτη, που πραγματοποίησαν τρεις από τους πιο σοβαρούς θεσμούς της Ουάσιγκτον, που παρακολουθούν τις σχέσεις που διατηρούν οι ΗΠΑ με τους στρατιωτικούς της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής.

Σύμφωνα με την έκθεση, τα θέματα που αφορούν τη Λατινική Αμερική, και ιδιαίτερα την Κολομβία, χώρα στην οποία η στρατιωτική συμμετοχή των ΗΠΑ είναι πολύ μεγάλη, δεν είναι πλέον ζήτημα του υπουργείου Εξωτερικών, αλλά του Πενταγώνου και της Νότιας Διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, που καθορίζουν το ρόλο της Ουάσιγκτον στην περιοχή.

Η έκθεση, που πραγματοποιήθηκε από το Ταμείο για την Εκπαίδευση της Ομάδας Εργασίας για τη Λατινική Αμερική (LAWG), το Κέντρο για τη Διεθνή Πολιτική (CIP) και το Γραφείο στην Ουάσιγκτον για Λατινοαμερικάνικα Θέματα (WOLA), σημειώνει ότι η Νότια Διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ είναι αυτή που καθορίζει τις προτεραιότητες μεταξύ των ΗΠΑ και της Λατινικής Αμερικής και γι' αυτό το λόγο η στρατιωτική συμμετοχή στην περιοχή αυξάνεται συνεχώς. Οι Βορειοαμερικανοί στρατιωτικοί εκπαίδευσαν 22.855 Λατινοαμερικανούς τον τελευταίο χρόνο, η πλειοψηφία σε Κολομβία, Παναμά, Περού και Εκουαδόρ. «Αυτό σημαίνει αύξηση της βορειοαμερικανικής στρατιωτικής συμμετοχής της τάξης του 52%».

Η δημοσιογράφος της «Ουάσιγκτον Ποστ» Ντάνα Πριστ διαβεβαίωνε σε ένα βιβλίο ότι η Νότια Διοίκηση έχει περισσότερο κόσμο που δουλεύει πάνω σε θέματα Λατινικής Αμερικής -1.100- από ό,τι η πλειοψηφία των σημαντικών ομοσπονδιακών οργανισμών μαζί. Γι' αυτό το λόγο οι υπάλληλοι της Νότιας Διοίκησης επισκέπτονται με μεγαλύτερη συχνότητα την περιοχή απ' ό,τι μέλη άλλων υπουργείων. Ο υπεύθυνος της Νότιας Διοίκησης, στρατηγός Τζέιμς Χιλ, που βρέθηκε πρόσφατα μέσα στον Οκτώβρη στην Μπογκοτά και το Κίτο, πραγματοποίησε, μεταξύ Αυγούστου του 2002 και του Ιουλίου του 2004, 78 ταξίδια στη Λατινική Αμερική(!)

Αυτά, μαζί με άλλα προγράμματα στρατιωτικής βοήθειας που έχουν οι ΗΠΑ στην περιοχή, ιδιαίτερα στην Κολομβία, χρηματοδοτούνται σε μεγάλο βαθμό από το υπουργείο Αμυνας. «Τα δύο τρίτα αυτής της στρατιωτικής εκπαίδευσης πληρώνονται απ' ευθείας από το υπουργείο Αμυνας, και όχι από τον προϋπολογισμό εξωτερικής βοήθειας που διαχειρίζεται το υπουργείο Εξωτερικών, μέσω προγραμμάτων "επέμβασης" των Ειδικών Δυνάμεων, που δρουν με ελάχιστους περιορισμούς», τονίζει η έκθεση.

«Αυτό λέει πολλά, μια και παραδοσιακά τη στρατιωτική εκπαίδευση στο εξωτερικό τη χρηματοδοτούσε και τη διαχειριζόταν το υπουργείο Εξωτερικών, λόγω των σοβαρών επιπτώσεων που έχει μια τέτοιου είδους βοήθεια σε θέματα εξωτερικής πολιτικής», λέει η έκθεση. Με ένα πρόσθετο επιβαρυντικό στοιχείο, δηλαδή ότι την παροχή τέτοιου είδους βοήθειας την εξαρτούσαν από την ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ παράλληλα ενημερωνόταν και το Κογκρέσο για το θέμα. Η εκπαίδευση, που χρηματοδοτείται απ' ευθείας από το υπουργείο Αμυνας, ουσιαστικά, δεν υποβάλλεται σε κανέναν από αυτούς τους περιορισμούς.

Σχετικά με την Κολομβία, η έκθεση αναφέρει ότι, καθώς οι Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC) έχουν μικρή εμπειρία σε επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας και μακροπρόθεσμα, οι στρατιωτικοί και οι μισθοφόροι των ΗΠΑ παίζουν έναν ουσιαστικό ρόλο στο «Πατριωτικό Σχέδιο», που εμπνεύστηκε ο Πρόεδρος Ουρίμπε για την εξολόθρευση των αντάρτικων κινημάτων FARC και ELN, παρέχοντας πληροφορίες στα κολομβιανά στρατεύματα στην επαρχία, καθώς και λογιστική βοήθεια και σχεδιασμό.

«Από το Γενάρη του 2004, περίπου 15.000 με 20.000 Κολομβιανοί στρατιωτικοί, πολλοί από αυτούς σε κινητές μονάδες, που δημιουργήθηκαν πρόσφατα με τη βοήθεια και την εκπαίδευση των ΗΠΑ, έδρασαν στο Νότο της Κολομβίας, Κακετά, Μέτα και Γκουαβιάρε, προπύργιο, για πολύ καιρό, των FARC», λέει η έκθεση.

Το πιο σοβαρό, σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης, Ανταμ Ισάξον, Τζόι Ολσον και Λίζα Χάουγκατντ, είναι ότι ο ξεχωριστός ρόλος της Νότιας Διοίκησης στην περιοχή έχει σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις, αφού «τα κοινωνικά προβλήματα ερμηνεύονται ως στρατιωτικές απειλές και υπάρχει ο κίνδυνος να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική απάντηση». Διαβεβαιώνουν ότι «θεωρούμε ιδιαίτερα ανησυχητική την ταύτιση του ριζοσπαστικού λαϊκισμού με μια απειλή στην ασφάλεια.

Ο παραπάνω όρος φαίνεται να προορίζεται για πολιτικούς ηγέτες και κοινωνικά κινήματα, που προωθούν κοινωνικές και οικονομικές πολιτικές που μπορεί να μη συμφωνούν με τις κατευθυντήριες γραμμές κάποιων Βορειοαμερικανών πολιτικών, αλλά είναι πολύ μακριά από το να αποτελούν απειλές που θα δικαιολογούσαν μια στρατιωτική απάντηση».

Γι' αυτό εδώ και κάποιον καιρό η κυβέρνηση των ΗΠΑ προσπαθεί να προωθήσει στρατιωτικά σχέδια στην περιοχή, που, όμως, δε βλέπουν με καλό μάτι κάποιες λατινοαμερικάνικες χώρες. Τον περασμένο Σεπτέμβρη, οι υπουργοί Αμυνας επτά νοτιοαμερικανικών χωρών απέρριψαν την άποψη των ΗΠΑ ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις της περιοχής πρέπει να παίξουν ένα σημαντικό ρόλο στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Ωστόσο, αυτή η άρνηση δεν ήταν αρκετή και δεν πτόησε τις ΗΠΑ, οι οποίες επιμένουν, αφού, όπως επισημαίνεται στην έκθεση, προωθούν τώρα μια λατινοαμερικάνικη ναυτική δύναμη, που κατά τους εμπνευστές της καλείται να καλύψει το κενό ασφάλειας που προέκυψε, όταν τα βορειοαμερικανικά πλοία που βρίσκονταν στην περιοχή αποσύρθηκαν από εκεί και μεταφέρθηκαν για ενίσχυση της άμυνας στις ακτές των ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτέμβρη.

«Οι επιτελείς του υπουργείου Αμυνας της κυβέρνησης Μπους επεξεργάστηκαν πρόταση για τη δημιουργία μιας ναυτικής πολυεθνικής δύναμης της Αμερικής, με την επωνυμία "Διαρκής Φιλία", ένα στόλο, δηλαδή, υπό τη διοίκηση των ΗΠΑ».