«Πρέπει να εργαστούμε για την ενότητα της χώρας αυτές τις κρίσιμες στιγμές»... ο «Θεός να ευλογεί την Αμερική».

Οχι δεν ήταν η ομιλία του Προέδρου Τζορτζ Ου. Μπους μετά την επανεκλογή του στο προεδρικό αξίωμα. Για την ακρίβεια για την εκλογή του για πρώτη φορά.

Ηταν το διάγγελμα του υποψηφίου των Δημοκρατικών για την προεδρία Τζον Φορμπς Κέρι και υποψηφίου όσων προσδοκούσαν στην εκλογή του «λιγότερο κακού» και αφομοιώθηκαν σχεδόν στην καμπάνια Κέρι υπό τη σημαία «οποιοσδήποτε καλύτερος από τον Μπους». Αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί και δημοκράτες στήριξαν με απόλυτο σχεδόν τρόπο την υποψηφιότητα Κέρι και ενεργούσαν σαν να ήταν η κυβέρνηση Μπους ένα ιστορικό «δυστύχημα» στην «πολύχρονη δημοκρατική πορεία της Αμερικής» και αποτέλεσμα μιας παράνομης υφαρπαγής της εξουσίας εκ μέρους της ακροδεξιάς ή στρατοκρατικής μειοψηφίας της χώρας. Τι κατόρθωσαν τελικά;

Αντί να εκδιώξουν τη «μισητή και αμφισβητούμενη» εκλεγμένη κυβέρνηση και τον πρόεδρο αυτής, ο πολύ μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων που τελικά κινητοποιήθηκε - για τα αμερικανικά δεδομένα - ανανέωσε για άλλα τέσσερα χρόνια την παραμονή του Μπους στο Λευκό Οίκο, τον ενίσχυσαν και μάλιστα με πλειοψηφία που δεν αναμενόταν, όπως ψέλλισαν την επομένη οι «New York Times», που αναφανδόν είχαν ταχθεί υπέρ του Κέρι, του υποψηφίου του άλλου κόμματος της «επιχειρηματικής Αμερικής». Ενός προσώπου που αποτελεί «παράδειγμα» προς μίμηση για το αμερικανικό κατεστημένο. Χαμαιλέων, από την αφρόκρεμα της αμερικανικής ελίτ και ο μεγαλύτερος «συλλογέας» χρηματοδοτήσεων για το Δημοκρατικό Κόμμα τα τελευταία 20 χρόνια, που σημαίνει ότι είναι ο άνθρωπος που έχει τις περισσότερες διασυνδέσεις με τους πυλώνες της πραγματικής εξουσίας και αποτελεί συνεπώς και έναν και εκ των κύριων εγγυητών του.

Η καμπάνια «οποιοσδήποτε άλλος εκτός του Μπους» ενίσχυσε, εκτός της εκτελεστικής εξουσίας, τους Ρεπουμπλικανούς και σε επίπεδο νομοθετικής εξουσίας, αφού το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο κατά τις εκλογές για το Κογκρέσο. Στη Βουλή των Αντιπροσώπων, οι Ρεπουμπλικανοί έχουν δύναμη της τάξης των 231 εδρών (κέρδισαν τέσσερις έδρες), οι Δημοκρατικοί 200 έδρες (έχασαν πέντε έδρες) και ένας ανεξάρτητος. Ακόμη τρεις έδρες δεν έχουν κριθεί. Στη Γερουσία, οι Ρεπουμπλικανοί έφτασαν τις 55 έδρες - κέρδισαν τέσσερις - ενώ οι Δημοκρατικοί 44 έδρες, αφού έχασαν τέσσερις και ένας ανεξάρτητος.

Τέλος, η τελευταία πράξη θα παιχτεί σε επίπεδο δικαστικής εξουσίας, αφού αναμένεται εκτός απροόπτου η κυβέρνηση Μπους να κάνει και την επιλογή για την αντικατάσταση μέλους του Ανώτατου Δικαστηρίου εντός της τετραετίας, που σημαίνει ότι το αντίκρισμα της Προεδρίας Μπους θα έχει επιπτώσεις σε αυτό το σκέλος της εξουσίας σε βάθος χρόνου, πολύ περισσότερο από τα 8 χρόνια ή ίσως και τα δώδεκα χρόνια της προεδρίας των Ρεπουμπλικανών.

Και όλα αυτά εις βάρος του μεγάλου χαμένου, που δεν είναι άλλος από τον αμερικανικό λαό. Ενας λαός που κακώς σήμερα φωτογραφίζεται ως «ιδεοληπτικός» ή «φανατικά θρησκόληπτος». Είναι ένας λαός εγκλωβισμένος, χωρίς διέξοδο, ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Οντως η πλειοψηφία που εξέλεξε τον Μπους είναι η «λευκή Αμερική» και για την ακρίβεια αυτή που «εκκλησιάζεται τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα», όπως έσπευσε κατόπιν της εκλογής να μας ενημερώσει το CNN. Εξάλλου, αυτή η «Αμερική» δεν είναι η ενσάρκωση του «αμερικανικού ονείρου», προπαγάνδα με την οποία βομβαρδιζόμαστε τόσα χρόνια τώρα, παρά το γεγονός ότι ακόμη και σε επίπεδο προπαγάνδας έχει αποδειχθεί παραίσθηση, το έλασσον;

Τελικά, η καμπάνια «οποιοσδήποτε άλλος εκτός του Μπους» κατόρθωσε όχι μόνο να ενισχύσει τον Μπους, αλλά και να δαιμονοποιήσει το μεγάλο χαμένο, τον αμερικανικό λαό και να τον θέσει ως «υπεύθυνο για τα εγκλήματα» απέναντι σε όλη οικουμένη...

Ομως, παρά τις φλύαρες αναλύσεις και τις αφοριστικές εκφράσεις, η κυβέρνηση Μπους δεν έλαβε «ψήφο εμπιστοσύνης», αφού η πλειοψηφία δεν είναι και απόλυτη, δεδομένου ότι παρά την πολύ μεγάλη συμμετοχή, λίγο περισσότερο από το 50% «ενοχλήθηκε» να προσέλθει στις κάλπες, συνεπώς ο Πρόεδρος Μπους σε πραγματικούς αριθμούς απολαμβάνει μόλις το 25% με 30% της αποδοχής των Αμερικανών. Ιστορικά μιλώντας, όλοι οι πρόεδροι που κατόρθωσαν να επανεκλεγούν έχουν κατορθώσει να «κεφαλοποιήσουν» πλήρως την ψήφο εμπιστοσύνης. Συνέβη κατά τη δεκαετία του '30 με τον Πρόεδρο Ρούσβελτ, τη δεκαετία του '60 με τον Λίντον Τζόνσον, με το Ρίγκαν κατά τη δεκαετία του '80 και φυσικά με τον Κλίντον κατά τη δεκαετία του '90.

Δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο με τον Μπους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και ο κόσμος όλος είναι πολύ διαφορετικός. Για πρώτη φορά οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν την όξυνση του φαινομένου της κοινωνίας των «δύο ταχυτήτων».

Κοιτώντας κανείς τον εκλογικό χάρτη, γίνεται απολύτως σαφές ότι οι Ρεπουμπλικανοί τέσσερα χρόνια μετά την αμφισβητούμενη νίκη τους στις εκλογές του 2000 δεν μπόρεσαν να μετατοπίσουν και να καρπωθούν εκλογικά τα μεγάλα αστικά κέντρα και τις μητροπόλεις, όπως το Σικάγο, τη Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο και το Λος Αντζελες. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι Πολιτείες που ψήφισαν Γκορ την προηγούμενη φορά, περιλαμβανομένων και των πιο βιομηχανικά ανεπτυγμένων και πλέον αστικοποιημένων, ψήφισαν εκ νέου τον υποψήφιο των Δημοκρατικών, τον Κέρι. Με άλλα λόγια, οι Ρεπουμπλικανοί, παρά τη συνεισφορά του Μπιν Λάντεν και την τρομο-λαγνεία, τα ψέματα και όλα τα κόλπα, άγγιξαν τα ανώτατα όρια όσον αφορά την επέκταση της κοινωνικής και γεωγραφικής τους βάσης. Επίσης, ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι ότι ο Κέρι μετά βίας κέρδισε κάποιες Μεσοδυτικές Πολιτείες, όπως το Μίσιγκαν ή το Γουισκόσιν και τη Μινεσότα, παραδοσιακά «δημοκρατικές», καθώς είναι ευρύτατα αστικοποιημένες, αλλά και με τα μεγαλύτερα τμήματα των βιομηχανικών εργατών ανά τη χώρα. Ενώ έχασε κάποιες άλλες, με τα ίδια χαρακτηριστικά, όπως το Οχάιο ή τη Δυτική Βιρτζίνια. ΄Η ακόμη περισσότερο έχασε πανηγυρικά σε άλλες πολιτείες του Νότου, επίσης με εξαθλιωμένους εργάτες, όπως το Τενεσί ή το Μισούρι.

Το Δημοκρατικό Κόμμα ουδεμία στιγμή δεν ασχολήθηκε πραγματικά με τα συμφέροντα του αμερικανικού λαού και ούτε φυσικά με τα ταξικά συμφέροντά του. Φυσικά, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεν ασχολείται με αυτά. Ετσι, κανένα από τα δύο κόμματα δεν απευθύνθηκε με πραγματικούς όρους στον αμερικανικό λαό. Ως αποτέλεσμα, δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί εργάτες, αγρότες και εργάτες γης - κυρίως από τις αποκαλούμενες κόκκινες πολιτείες του Νότου, τις κεντρικές και νοτιοδυτικές - ψήφισαν ένα πρόεδρο του οποίου η οικονομική πολιτική έχει ολέθριες συνέπειες στην οικονομική τους κατάσταση. Αλλά αυτή η «ανωμαλία» δεν έπεσε από τον Αρη και προσγειώθηκε ξαφνικά τις ΗΠΑ. Οι Ρεπουμπλικανοί είχαν όλο το περιθώριο, εδώ και χρόνια εξάλλου, να απευθυνθούν στα κατώτατα ένστικτα των «εγκαταλειμμένων από θεό και ανθρώπους» και φυσικά από τους Δημοκρατικούς, σχεδόν πια εξαθλιωμένων Αμερικανών.

Ο εκλογικός χάρτης αποκαλύπτει ένα ακόμη στοιχείο της κρίσης της «αμερικανικής δημοκρατίας». Τη βαλκανιοποίηση της αμερικανικής πολιτικής σκηνής. Κανένα από τα δύο κόμματα δεν μπορεί να ισχυριστεί ούτε κατά διάνοια ότι είναι «κόμμα εθνικής εμβέλειας».

Οι εκλογές περισσότερο από ό,τι στις προηγούμενες αναμετρήσεις αποκάλυψαν μία πολύ πολωμένη και τραυματισμένη χώρα, γι' αυτό από κοινού Μπους και Κέρι έσπευσαν να κάνουν εκκλήσεις περί ενότητας και να θέσουν αμέσως εαυτόν στην υπηρεσία υπεράσπισής της...

Μπορεί να κέρδισε ο Μπους, αλλά έχασε ο αμερικανικός λαός και κάποια στιγμή μπορεί να ξυπνήσει...