Τζι-Τάε Γιου, Μιν-Σικ Τσόι, Χάι-Τζονγκ Κανγκ

Και το πραγματεύεται με τολμηρό - σεναριακά - τρόπο.

Ενας άνθρωπος φυλακίζεται, σε μια ιδιότυπη φυλακή, χωρίς να γνωρίζει το λόγο, για 15 ολόκληρα χρόνια. Μόλις βγει, όπως είναι φυσικό, ψάχνει να βρει αυτόν που τον φυλάκισε, για να τον εκδικηθεί. Τελικά, όταν θύμα και δράστης ανταμώσουν, θα αποκαλυφθεί πως ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο, ακριβώς γιατί διακατέχονται από το ίδιο συναίσθημα. Την εκδίκηση! Γι' αυτό η σύγκρουση είναι ανελέητη!

Τι τρομερό, πράγματι, συναίσθημα η εκδίκηση! Πόσα μυθιστορήματα, τραγούδια, ποιήματα, θεατρικά και κινηματογραφικά έργα,.. από αρχαιοτάτων χρόνων, δεν έχουν για θέμα τους την εκδίκηση. Η εκδίκηση, που εμφανίζεται με τη μορφή και τη δικαιολογία της απόδοσης δικαιοσύνης, κρύβει μέσα της και ευχαρίστηση! Το άτομο που εκδικείται, την ώρα που εκδικείται, νιώθει και ηδονή. Γι' αυτό, ίσως, μπορεί και διαπράττει, στο όνομα της εκδίκησης, αποτρόπαια και απάνθρωπα - τις περισσότερες φορές - εγκλήματα.

Ο Παρκ σε μεταφέρει σε έναν σκοτεινό καφκικό κόσμο. Ολα είναι στην υπερβολή. Ακόμα και η βία. Και τα αίματα. Ομως, είναι πολύ προσεχτικός και δεν περνάει τα όρια του θέματος. Και στις σκηνές των σκοτωμών ο θεατής περισσότερο «ασχολείται» με τα συναισθήματα παρά με τη βία αυτή καθαυτή! Αλλωστε, όταν φτάσει η ταινία σε αυτές τις κορυφώσεις έχουν ήδη δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για το βίαιο ξάφνιασμα. Δεν παγιδεύεσαι, όπως στα «απλά» θρίλερ, ας πούμε! Ολα εδώ συμβαίνουν «νομοτελειακά». Υπάρχουν αξιόπιστες δικαιολογίες!

Η ένσταση που υπάρχει για την ταινία έχει να κάνει με την «αντιγραφή». Ο Παρκ δεν ξεχωρίζει από έναν αντίστοιχο Αμερικανό σκηνοθέτη παρόμοιων, τεχνικά και σκηνοθετικά, ταινιών. Εντάξει, είναι σήμερα, ίσως, ο καλύτερος! Ομως, τελικά δε φέρνει τίποτα καινούριο. Η ταινία του είναι μια «δυτική» ταινία. Το μόνο, ίσως, ασιατικό στοιχείο της ταινίας, εκτός βέβαια από τα πρόσωπα των ηθοποιών και λίγα εξωτερικά της Σεούλ, είναι το πάθος των ηρώων. Και η γλώσσα και οι κινήσεις «δένουν» αρμονικά με τα πάθη. Δεν μπορώ να σκεφτώ Βορειοευρωπαίους ή και Βορειοαμερικανούς να παθιάζονται έτσι. Η δεύτερη ένσταση έχει να κάνει με τα «κίνητρα». Η αποκάλυψη μιας αιμομεικτικής σχέσης, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι το «κατάλληλο φόντο» για να αναλύσεις, με σοβαρούς όρους, το συναίσθημα της εκδίκησης! Στις δικές μας τραγωδίες η αιμομειξία δεν ήταν επιλογή. Ηταν τυχαίο γεγονός που προκαλούσε τύψεις και δράματα. Εδώ δικαιώνεται!

Παίζουν: Μιν-Σκ Τσόι, Τζι-Τάε Γιου, Χάι-Τζονγκ Κανγκ.