Παρασκευή 22 Οχτώβρη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 30
ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ
ΝΙΛΣ ΜΙΟΥΛΕΡ
Η δολοφονία του Ρίτσαρντ Νίξον

Σον Πεν και Ναόμι Γουότς
Σον Πεν και Ναόμι Γουότς
Η Δολοφονία του Ρ. Νίξον είναι αυτό που λέμε λαϊκός κινηματογράφος. Διαθέτει δυο δυνατά στοιχεία, που δικαιολογούν απόλυτα αυτόν το χαρακτηρισμό. Διαθέτει απλότητα και σαφήνεια. Τίποτα δεν είναι μπερδεμένο.

Ο θεατής παρακολουθεί μια «απλή» ιστορία, που εξελίσσεται με μπρεχτικό τρόπο. Τα πρόσωπα είναι κάτι περισσότερο από δραματικά πρόσωπα. Είναι αντιπροσωπευτικοί φορείς μιας ταξικής κοινωνίας. Ο Νίξον είναι ο φορέας του κεφαλαίου, ο μηχανισμός που εκμεταλλεύεται και αλλοτριώνει τους εργαζόμενους. Ο αρχιψεύτης και ο αρχιεκμεταλλευτής. Ο εκφραστής του συστήματος. Ο άνθρωπος που αποφασίζει να τον σκοτώσει είναι το ανυπόμονο εκείνο κομμάτι της εργατικής τάξης, το περισσότερο μικροαστικό. Το κομμάτι εκείνο που το διακρίνει βιασύνη, έλλειψη αντοχής και υπομονής. Στοιχεία, που το οδηγούν στην απογοήτευση ή σε απεγνωσμένες κινήσεις! (Το άλλο κομμάτι, το συνειδητοποιημένο, κάνει άλλου είδους αγώνες, άλλου είδους «παρεμβάσεις»).

Οχι πως δεν είναι δικαιολογημένη η δολοφονία του Νίξον! Είναι εκατό τα εκατό. Γιατί ο Σάμουελ Μπικ, ο ήρωάς μας, διαλύθηκε στην κυριολεξία! Και διαλύθηκε από ευθύνη του συστήματος. Που τον θέλει ψεύτη και απατεώνα. Μικρογραφία του καπιταλισμού. Εκείνος, όμως, θέλει να ζήσει μέσα στην αλήθεια, στην κατανόηση, στην τίμια εργασία. Μέσα στη χαρά. Οπως θέλουν τα δισεκατομμύρια των απλών ανθρώπων. Δε θέλει να εκμεταλλεύεται κανέναν, ούτε θέλει να τον εκμεταλλεύονται. Απλά πράγματα!

Φυσικά, ο Σάμουελ Μπικ, πριν καταφύγει στην προσωπική βία, έκανε κάποιες απόπειρες για μαζική κινητοποίηση. Ομως, απευθυνόταν σε λάθος χώρους. Σε χώρους, που δεν έχουν μετασχηματίσει την ταξική οργή (Μαύροι Πάνθηρες) σε ταξική επαναστατική συνείδηση. Φυσικό ήταν να μη βρει την απάντηση που αναζητούσε. Αλλά και ο ίδιος δεν είχε ξεκαθαρίσει τα πράγματα μέσα του. Ζούσε μέσα σε ψευδαισθήσεις. Γι' αυτό ήλπιζε πως θα μπορούσε ο καπιταλισμός να γίνει ανθρώπινος! Να λειτουργεί μέσα στο «λογικό» κέρδος. Ετσι δεν αμφισβητούσε το ίδιο το σύστημα, αλλά τη λαιμαργία του.

Η ταινία δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το κομμουνιστικό μανιφέστο! Δανείζεται, απλώς, κάποιες διαπιστώσεις του για το καπιταλιστικό σύστημα. Τα υπόλοιπα είναι ενδοκαπιταλιστική υπόθεση! Ομως, πιστέψτε με, η ταινία είναι πολύ «προχωρημένη» για αμερικάνικη ταινία. Λέει περισσότερα πράγματα απ' όσα λέγονται, συνήθως, σε αμερικάνικες ταινίες. Και γι' αυτό τη χαρακτήρισα ανεπιφύλακτα λαϊκή. Και γι' αυτό τη συστήνω, αν μπορώ να κάνω συστάσεις!

Θέλω όμως να σας παρακαλέσω, αν πάτε να τη δείτε, να ανοίξετε όλο το μέγεθος των ματιών σας και της καρδιάς σας, για να ευχαριστηθείτε στο απόλυτο έναν μοναδικό ηθοποιό: Τον Σον Πεν. Κάθε ματιά του, κάθε του κίνηση, κάθε πόρος του προσώπου του, ποιεί ήθος! Ο Πεν έκανε την ταινία να ξεδιπλώνεται με μεγαλύτερους όγκους. Κοντά του και η Ναόμι Γιουότς,ο Ντον Τσιντλ,ο Τζακ Τόμσον, ο Μάικλ Γουίνκοτ!


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ