Βικτώρια Χαραλαμπίδου - Ντέμιαν Λούις στις «Νύφες»

Οι Νύφες, λοιπόν, σαν καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, κατά τη γνώμη μου, διχάζουν. Στο επίπεδο της φόρμας φτάνουν πολύ κοντά στο άριστα! Καθώς φωτογραφία, μοντάζ, υποκριτική, ντεκόρ, ατμόσφαιρα κλπ., δεν υστερούν σε τίποτα από μια μεγάλη ξένη παραγωγή. Εχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς έναν Τιτανικό, ας πούμε! Σε μερικές στιγμές οι Νύφες είναι καλύτερες και από τον Τιτανικό. Ιδιαίτερα στα σημεία εκείνα, όπου ο Βούλγαρης ελευθερώνει τις γνωστές ευαισθησίες του και γεμίζει η οθόνη συγκίνηση!

Οι προβληματισμοί είναι στο περιεχόμενο. Υπάρχει μια σύγχυση σ' αυτό που παρακολουθείς. `Η μάλλον σ' αυτό που παρακολουθεί η ταινία. Ξεκινώντας, έχεις την αίσθηση πως θα παρακολουθήσεις ένας γεγονός. Το γνωστό σκλαβοπάζαρο του 20ού αιώνα. Οπου η φτώχεια (και όχι μόνον) έστελνε καραβάνια γυναικών στο ...άγνωστο, για να παντρευτούν έναν άγνωστο! Μια τραγωδία μοναδική. Μια ντροπή για την ανθρωπότητα. Ενα, ακόμα, μελανό σημείο της ανθρώπινης ιστορίας και του πολιτισμού.

Από κάποιο σημείο και μετά, η ταινία αφήνει το γεγονός, αυτό το μοναδικό και δραματουργικά γεγονός, και ασχολείται με μια προσωπική ιστορία. Με μια ερωτική ιστορία, μάλιστα. Και εκεί, η ταινία - στο μεγαλύτερο μέρος της - ρίχνει το κύριο βάρος της. Οι Νύφες, και κυρίως οι λόγοι που τις στοιβάξανε σε ένα καράβι και τις πάνε στην Αμερική, περνάνε στο φόντο. Πότε χάνονται τελείως και πότε ξανάρχονται, αλλά πάντα σε δεύτερο πλάνο. Διασπασμένες σε αποστασιοποιημένα στιγμιότυπα. Σκορπισμένες σε ασήμαντες και μικρότερες ιστορίες. Ωσπου, λίγο πριν από το τέλος, ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια. Ερχονται πρώτο πλάνο, μας γεμίζουν συγκίνηση και ξαναχάνονται στο φινάλε. Στο φινάλε όπου, δεν ξέρω για ποιους λόγους σκοπιμότητας, μαθαίνουμε πως το αμερικάνικο όνειρο δεν απογοήτευσε, τελικά, τις Νύφες. Μπορεί να μην παντρεύτηκαν αυτόν που αγάπησαν (ποιος τον παντρεύτηκε, άλλωστε, συνηθίζεται να λέγεται), αλλά από ένα τίποτα έγιναν κάτι!

Οι στόχοι, λοιπόν, χάθηκαν ή αλλοιώθηκαν. Αν δεις την ταινία σαν μια ερωτική ιστορία, σαν μια απελπισμένη ερωτική ιστορία, και αδιαφορήσεις για το χώρο και το χρόνο, σίγουρα θα συγκινηθείς, σίγουρα θα νιώσεις συμπόνια για τους δυο ήρωες. Θα ευχαριστηθείς, καθώς οι δυο ηθοποιοί (Ντέμιαν Λούις και ιδιαίτερα η Βικτώρια Χαραλαμπίδου) συμπεριφέρονται σαν άτομα που ξεχειλίζουν από συναισθήματα. Δεν κραυγάζουν. Ψιθυρίζουν. Υπαινίσσονται! Ξεδιπλώνουν τον ερωτά τους, και τον ερωτισμό τους, με ευγένεια και κύρος. Αν, όμως, είσαι πιο κοινωνικοποιημένο άτομο και σε ενδιαφέρει το γενικό, σε ενδιαφέρει η κοινωνιολογία και η μελέτη της ιστορίας, σε ενδιαφέρει η αντικειμενική πραγματικότητα, τότε θα στενοχωρηθείς με τις ελλείψεις. Θα διαπιστώσεις ατέλειες. Δε θα συμφωνήσεις με τις συμπεριφορές των ηρώων, με το ντύσιμο (χωρίς να ευθύνεται ο ενδυματολόγος). Καμιά γυναίκα εκείνης της εποχής και εκείνης της προέλευσης, για να σταθούμε μόνο σε ένα παράδειγμα, δε θα στεκόταν με τέτοια και τόση ευκολία με γυμνά τα στήθη μπροστά σε μια άλλη το ίδιο ξεστήθωτη γυναίκα! Και, βέβαια, δε θα πιάνανε και κουβέντα του καλού καιρού από πάνω, με τέτοια αμφίεση! Ο χρόνος και ο χώρος, όπως είναι γνωστό, δε βγαίνει μόνο από τα ντεκόρ. Βγαίνει, προπαντός, από τις συμπεριφορές των ηρώων. Από τον τρόπο που κοιτάζουν, που μιλούν, που αγκαλιάζονται, που συναναστρέφονται, από το λόγο και από τον τρόπο που εκφέρουν το λόγο!

Τι είναι, λοιπόν, οι Νύφες; Είναι μια πλούσια, καλογυρισμένη, δυνατή ερωτική ιστορία, που έχει την τύχη να ακουμπάει σε ένα δυνατό, όχι αξιοποιημένο όσο θα 'πρεπε, δυστυχώς, ιστορικό περιβάλλον. Εχει θαυμάσιους ηθοποιούς (πέρα από τους δυο που προαναφέραμε), τον Δημήτρη Καταλειφό, τον Στίβεν Μπέρκοφ, την Ειρήνη Ιγκλέση, την Αντρέ Φερεόλ, την Εύη Σαουλίδου, την Εβελίνα Παπούλια κ.ά. Εχει, βέβαια, τη φωτογραφία του Γιώργου Αρβανίτη, το μοντάζ του Τάκη Γιαννόπουλου. Οι Νύφες είναι μια ελληνική ταινία διεθνών προδιαγραφών (με όλη τη σημασία των λέξεων)! Και έχει, βέβαια, πάνω απ' όλους και πάνω απ' όλα, τον Παντελή Βούλγαρη. Πλήρως υπεύθυνο και για τα θετικά και για τα αρνητικά. Οι Νύφες είναι απόλυτα δικές του. Τον αναγνωρίζεις παντού.