Τρίτων και Πρωτέας. Νηρεύς και Νηρηίδες. Κυμοδόκη, Νησαίη, Καλλιστώ, Ωπις, Δωτώ και πολλά άλλα ονόματα. Εύηχα όταν τα ακούς, σαν μουσικά όταν τα προφέρεις. Να κι άλλα υπέροχα ονόματα Νηρηίδων: Πλωτώ, Σαώ, Αμφιτρίτη, Ευδώρα, Πασιθέα, Γαλήνη, Γλαύκη, Θόη, Αλία, Ερατώ, Κυμώ, Ηιόνη, Αιγαίη, Νησαίη, Ακταίη, Ποντοπόρεια, Δωρίδα, Κυματολήγη, Ευόμπη, Ευλιμένη και τόσα άλλα. Ονόματα - πανάρχαια σύμβολα του υπαρκτού και φανταστικού «κόσμου» της θάλασσας. Ονόματα, τα οποία έθρεψαν την ελληνική μυθολογία και ενέπνευσαν τη λυρική και δραματική ποίηση και τις πλαστικές τέχνες. Ονόματα «ιερά» για την αρχαιοελληνική αντίληψη, η οποία σεβόταν τη φύση, στεριανή και θαλάσσια, τόσο που μετέπλαθε ποιητικά και μουσικά και «προσκυνούσε» ως «θεότητες» τα στοιχεία τους. Σήμερα, όμως, όχι μόνο στεριανοί αλλά και οι θαλασσινοί θεοί, κι οι Νηρηίδες και όλα τα αμέτρητα και πανέμορφα πλάσματα της θάλασσας, αντί να χαίρονται και να γλεντούν με τις ομορφιές, τα φωτεινά χρώματα και τις «μουσικές» του μαγευτικού «κόσμου» τους, νιώθουν να βρωμούν, να ασφυκτιούν και να πεθαίνουν καταπασαλειμμένοι από μαύρα, γλιστερά υγρά και άλλες βρομερές άγνωστές τους ύλες. Ετσι τους κατάντησαν οι ισχυροί πετρελαιάδες («Shell», «Aramco» κλπ), μεγαλοεφοπλιστάδες, μεγαλοβιομήχανοι, με τα πολιτικά, στρατοκρατικά και άλλα διεθνή, «κοινωφελή» υποτίθεται, όργανά τους, όλοι αυτοί που προσπαθούν να κουμαντάρουν τις τύχες όλων των λαών, να μονοπωλούν το «μαύρο χρυσό» και όποιο άλλο πλούτο κρύβει η γη και η θάλασσα όλων των χωρών του πλανήτη.

Αλληγορικό, λοιπόν, με καυστικότατο χιούμορ και πολύ ευφάνταστη πλοκή, είναι το μυθιστόρημα του Λευτέρη Κανέλλη «Ο Κουστό και οι τυφώνες» («Σύγχρονη Εποχή»). «Ηρωες» του βιβλίου είναι οι αρσενικές και θηλυκές «θεότητες» της θάλασσας, αλλά και λογής λογής πλάσματά της, που εκπέμπουν το SOS, για τη σωτηρία του περιβάλλοντος, γήινου και θαλάσσιου, του πλανήτη μας. Αντιήρωές του είναι κάποια σύγχρονα ανάλογα της Σκύλλας και της Χάρυβδης, σαν να λέμε οι μεγαλοκαρχαρίες του κεφαλαίου και ο Κουστό, εκείνος που με την κουστωδία του, το «Καλυψώ» και με κονδύλια από άγνωστες «πηγές» ερευνούσε τις θάλασσες, από αγάπη και πόθο να την προστατέψει από την καταστροφική ρύπανση, όπως ισχυριζόταν. Ο Κουστό - όχι ο πραγματικός, αλλά του μυθιστορήματος - σκαρφαλωμένος, μαζί με πιγκουίνους, σε ένα παγόβουνο και βοηθούμενος από τις Νηρηίδες, καταφέρνει να φτάσει στη Νέα Υόρκη και καταγγέλλει στον ΟΗΕ τους εμπόρους των ρύπων.