Στο φύλλο της 6ης του Μάρτη της «Αυγής» δημοσιεύεται άρθρο του Διονύση Γουσέτη, μέλους της ΚΠΕ του Συνασπισμού, ο οποίος εγκαλεί και μέμφεται τη Διεθνή Αμνηστία για το λόγο ότι επαίνεσε το ΚΚΕ για τη στάση του στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ προσάπτει στο Κόμμα βαρύτατες κατηγορίες, π.χ., για εθνικισμό, αντιμειονοτικές θέσεις, αντισημιτισμό, άσκηση σωματικής βίας, μισαλλοδοξία κ.ο.κ.

Χρειάζεται, στ' αλήθεια, μεγάλο θράσος για να εγκαλέσει κανείς το ΚΚΕ ειδικά για το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επί 85 συναπτά έτη το ΚΚΕ δίνει με απόλυτη επιτυχία εξετάσεις σ' αυτό το ζήτημα. Για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών έδωσε, όταν οι συνθήκες το απαίτησαν, τον «ανθό» των στελεχών και των μελών του. Ισχυρίζεται ο κ. Γουσέτης: «Το ΚΚΕ διακρίνεται από έναν ιδιότυπο εθνικισμό, που το ταυτίζει με θρησκευτικούς κύκλους». Κι επειδή φυσικά δεν μπορεί να επικαλεστεί ούτε ένα σοβαρό επιχείρημα που να στοιχειοθετεί τα λεγόμενά του, αρκείται να πει, εν είδει τεκμηρίωσης, πως το ΚΚΕ δεν είπε κάτι όταν ο «καθηγητής Γιανναράς εκστόμισε τα περί "αφελληνισμένης συνείδησης" αναφερόμενος στον Λ. Κύρκο». Δε θα ασχοληθούμε μ' αυτό το τελευταίο. Τη βαρύτητά του ως επιχειρήματος στοιχειοθέτησης μιας τέτοιας κατηγορίας σε βάρος του ΚΚΕ μπορεί ο καθένας να την εκτιμήσει. Θα θέλαμε ωστόσο να υπενθυμίσουμε στον κ. Γουσέτη πως δεν πάνε και τόσα πολλά χρόνια από τότε που ο Λ. Κύρκος εκστόμισε το απίθανο «...πλην Λακεδαιμονίων» αναφερόμενος στην άρνηση του ΚΚΕ να συμμετάσχει στα διχαστικά, εθνικιστικά συλλαλητήρια για το λεγόμενο Μακεδονικό. Αν τώρα ο κ. Γουσέτης εκλαμβάνει ως εθνικισμό τον άδολο πατριωτισμό που πάντα χαρακτήριζε τους κομμουνιστές, την εναντίωσή τους στον κοσμοπολιτισμό του μεγάλου κεφαλαίου, στον οποίο αντιτάσσουν το διεθνισμό από τη σκοπιά των συμφερόντων του λαού και της εργατικής τάξης της κάθε χώρας και τη μεταξύ τους αλληλεγγύη, τότε αυτό συνιστά πρόβλημα δικό του και του χώρου στον οποίο ανήκει και όχι του ΚΚΕ.

Ισχυρίζεται ακόμα πως το ΚΚΕ «αντιτίθεται στον αγώνα των εθνικών μειονοτήτων για αυτοπροσδιορισμό». Κι εδώ όμως αδυνατεί να στοιχειοθετήσει τις καταγγελίες του και αρκείται στους αφορισμούς. Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει τις μειονότητες ως κομμάτι του λαού, προσεγγίζει τα σχετικά με αυτές ζητήματα από ταξική σκοπιά. Οι θέσεις του κρυστάλλινες: Είναι υπέρμαχο της ελευθερίας των πολιτών που ζουν στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από ιθαγένεια, θρησκεία, καταγωγή, να προωθούν τα θρησκευτικά, εθνικά, πολιτιστικά ήθη και έθιμά τους. Σέβεται τα όσα προβλέπονται στη Συνθήκη της Λοζάνης. Αντιμετωπίζει τουλάχιστον με καχυποψία ιμπεριαλιστικούς ψιθύρους περί «προβλημάτων στα ανθρώπινα δικαιώματα» των μειονοτικών πληθυσμών. Οχι γιατί αυτά δεν υπάρχουν. Αλλά γιατί τέτοιοι ψίθυροι αλλού αποσκοπούν, όπως έχει η ίδια η ζωή αποδείξει. Τα προβλήματα των μειονοτήτων, όπως και αυτά του συνόλου του λαού, έχουν αφετηρία την ασκούμενη αντιλαϊκή πολιτική, που συνεπικουρείται από ιμπεριαλιστικές διαιρετικές προσπάθειες. Και φυσικά το ΚΚΕ, προσεγγίζοντας υλιστικά και διαλεκτικά την εξέλιξη της κοινωνίας συμφωνεί πως αυτή οφείλει να εξετάζει κατά καιρούς κατά πόσο τα δεδομένα που καθόρισαν τις ισχύουσες συνθήκες παραμένουν τα ίδια ή έχουν αλλάξει ριζικά, οπότε χρειάζεται και αναθεώρηση των συνθηκών, με γνώμονα πάντα την προώθηση της αρμονικής συμβίωσης και της ισοτιμίας.

Στο θέμα των ναρκωτικών ο Δ. Γουσέτης ψέγει το ΚΚΕ πως «ζητά την κατάργηση αντί τη βελτίωση του αναχρονιστικού πλαισίου, στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης καταστολής και της γενικευμένης ποινικοποίησης». Βασίζει δε την καταγγελία του σε δημοσίευμα της «Αυγής», στο οποίο όμως παρουσιάστηκε κακοποιημένη η τοποθέτηση στελέχους του ΚΚΕ σε ημερίδα του ΟΚΑΝΑ. Ο «Ριζοσπάστης» αποκατέστησε την αλήθεια, ωστόσο ούτε η «Αυγή» επέδειξε το στοιχειώδη σεβασμό στη δεοντολογία και στην αντικειμενικότητα για επανόρθωση, ούτε ο κ. Γουσέτης δίστασε να αναπαραγάγει τα ψεύδη. Το ΚΚΕ εγκαλείται από τον κ. Γουσέτη επειδή επιμένει να εναντιώνεται στο διαχωρισμό «σκληρών» και «μαλακών», γιατί προσεγγίζει το ζήτημα ως ένα κοινωνικό πρόβλημα με κοινωνικοταξικές αιτίες. Και βέβαια είναι δικαίωμά του να μη συμφωνεί με την οπτική του ΚΚΕ. Δε δικαιούται όμως να διαστρεβλώνει και να συκοφαντεί τις θέσεις του ειδικά σ' ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα.

Στα περί «αντισημιτισμού» απαντάμε εν συντομία πως το ΚΚΕ δεν κρίνει και, πολύ περισσότερο, δεν κατακρίνει λαούς με βάση εθνολογικά ή θρησκευτικά στοιχεία. Ταξικά κρίνει και κατακρίνει την πολιτική ηγεσία του Ισραήλ για τα εγκλήματα που διαπράττει σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Εκτός κι αν αυτό εκλαμβάνεται ως «αντισημιτισμός» από τον κ. Γουσέτη. Και, τέλος, στα περί «μισαλλοδοξίας», όπου ο εν λόγω κύριος αναφέρεται και στο θέμα των ταυτοτήτων, του θυμίζουμε πως το ΚΚΕ δεν απεμπόλησε ποτέ, απεναντίας μάχεται για τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας.