Ως προς τα δημόσια οικονομικά η Κομισιόν προτείνει: Ενα «σταθερό μακροοικονομικό πλαίσιο εφαρμογής των δημοσιονομικών πολιτικών», που «μπορεί να συμβάλει στην υποστήριξη της ανάπτυξης, σταθεροποιώντας τον πληθωρισμό, μειώνοντας το δημόσιο χρέος και ενισχύοντας την εμπιστοσύνη των καταναλωτών και των επενδυτών». Επισημαίνει ότι η δημοσιονομική και φορολογική πειθαρχία δεν τηρήθηκε με τον ίδιο τρόπο από όλα τα κράτη - μέλη. Επίσης, σημειώνει ότι οι πολιτικές αυτές «οδήγησαν σε αύξηση της αποταμίευσης αντί να υποστηρίξουν τον επιδιωκόμενο στόχο της ενίσχυσης της κατανάλωσης». Είναι απλό λοιπόν: Επιδιώκουν ό,τι χρήματα βγάζουμε να τους τα ξαναδίνουμε μέσω αγορών, για να αυξάνουμε τον τζίρο και τα υπερκέρδη τους.

Ως θετικό μέτρο για τη βιωσιμότητα των εθνικών δημόσιων οικονομικών παρουσιάζει τις μεταρρυθμίσεις - που έγιναν σε πολλά κράτη - μέλη τους τελευταίους μήνες - των συνταξιοδοτικών συστημάτων και των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης, «ούτως ώστε να εξασφαλιστεί ότι τα συστήματα αυτά θα είναι κοινωνικώς αποδεκτά (σ.σ: να 'ναι καλά οι «κοινωνικοί διάλογοι» των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ) και οικονομικώς αποτελεσματικά και βιώσιμα. Οι προσπάθειες αυτές, που κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, πρέπει να συνεχιστούν».

Ως προς την «ανεπαρκή» παραγωγικότητα των απασχολούμενων και την «ανεπαρκή» συμβολή της στην ανάπτυξή (τους), η Κομισιόν σημειώνει: «Το ποσοστό αύξησης της παραγωγικότητας ανά απασχολούμενο άτομο στην Ευρώπη μειώνεται από τα μέσα της δεκαετίας του '90 και μετά και κυμαίνεται σήμερα μεταξύ 0,5% και 1% (έναντι 2% στις ΗΠΑ). Αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής είναι η ανακοπή της διαδικασίας μείωσης της διαφοράς που χωρίζει την Ευρωπαϊκή Ενωση από τις ΗΠΑ...

»Το ποσοστό ωριαίας παραγωγικότητας παραμένει γενικά σταθερό, αντιστοιχώντας πάντοτε σχεδόν με το 90% του αντίστοιχου των ΗΠΑ, αν και είναι ιδιαίτερα χαμηλό στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα, στην Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Εξάλλου, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι, ενώ η παραγωγικότητα ανά απασχολούμενο στα νέα κράτη - μέλη είναι κατά 50% χαμηλότερη από το σημερινό μέσο όρο της Ενωσης (σ.σ: «κατάλοιπο» του σοσιαλιστικού παρελθόντος), όλες αυτές οι χώρες παρουσιάζουν ισχυρή και ανώτερη από τον κοινοτικό μέσο όρο αύξηση της παραγωγικότητας».

Οπωσδήποτε δεν το λένε φανερά, αλλά το μεγάλο κεφάλαιο που υπηρετούν, όπου έκλεισε εργοστάσιό του, το έκανε επικαλούμενο τα φτηνότερα εργατικά χέρια και τη μεγαλύτερη παραγωγή που μπορούσε να εξασφαλίσει αλλού. Και εκεί ακριβώς αποσκοπούν. Μάλιστα, το μεγάλο κεφάλαιο δε βρίσκει απολογητές του μόνο στις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, αλλά και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Χαρακτηριστική η περίπτωση του εργοστασίου της «ΠΑΛΚΟ» που έκλεισε πρόσφατα στην Αθήνα, προκειμένου ο βιομήχανος να βρει μικρότερο λειτουργικό κόστος στη Βουλγαρία. Τότε ακούστηκαν προτάσεις για αύξηση της παραγωγικότητας των εργατριών (περισσότερες φανέλες ανά εργατοώρα) και από τους κόλπους της ΓΣΕΕ.