Πάντως, χτες, στην Κεντρική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας, υπήρχε ...άρωμα ΠΑΣΟΚ. Μόνο στην περίπτωση του Κώστα Σημίτη είδαμε τέτοιο χειροκρότημα με την ανακοίνωση μιας αποχώρησης.
Η διαφορά, βέβαια, των δυο είναι ότι ο μεν Μητσοτάκης επέλεξε σχετικά πιο ελεύθερα να αποχωρήσει χειροκροτούμενος, ενώ ο Σημίτης αποχώρησε χειροκροτούμενος, για να μην αποχωρήσει ...πετροβολούμενος.
Θα είχε ενδιαφέρον, πάντως, να ...επεκτεινόταν ο «ιός» των αποχωρήσεων και να μας αποχαιρετούσαν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία από την πολιτική ζωή της χώρας. Τότε να δουν χειροκρότημα που θα «έπεφτε»...
Αυτά, όμως, δε γίνονται, αλλά κατακτιούνται...
ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ, όμως, πεισματικά αρκετά ηλεκτρονικά ΜΜΕ και διάφορες εκπομπές σ' αυτό το θέμα της ανανέωσης. Συνεχίζουν να ρωτάνε, αν προτιμάμε νέους ή ηλικιωμένους πολιτικούς κι αν ναι, αν μας αρέσουν οι 60άρηδες, οι 50άρηδες, οι 40άρηδες ή οι 30άρηδες.
Πρώτη φορά η πολιτική ανάλυση, ομολογουμένως, έχει φτάσει σε τόσο χαμηλό επίπεδο. Το στοιχειώδες σημείο, ότι είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις τον πολιτικό από την πολιτική του, μοιάζει έννοια άγνωστη σε ανθρώπους που θέλουν να δηλώνουν ειδήμονες.
Πότε, επιτέλους, θα καταλάβουν ότι οι πολιτικές επιλογές και στόχοι είναι αυτοί που καθορίζουν και την επιλογή των προσώπων; Οντως, αν έχεις ως πολιτικό στόχο την «ένταξη στην ΟΝΕ» ή γενικώς τη διαχείριση όσων ζητούν οι ΕΕ και οι ΗΠΑ, έναν Σημίτη, έναν Παπανδρέου ή έναν Καραμανλή θα χρειαστείς, επιλέγοντας μόνο το ...στιλ. Αν θέλεις κάποια άλλη κατεύθυνση, όμως;