Ετσι όπως παρουσιάζεται αυτή η ιστορία περί «ανανέωσης» και «καινούριων ιδεών» παραπέμπει πρακτικά στο «όπου γυαλίζει να πατάτε...» (για όσους δε μεγάλωσαν σε χωματόδρομους, εκεί, που γυαλίζει, είναι εκεί, που μαζεύεται το νερό και βρίσκεται η παγίδα - λακκούβα...).
Τώρα πώς γίνεται «λογική» ο παραλογισμός και το χοντρό αστείο των παιδικών μας χρόνων μετατρέπεται σε εκλογική τακτική του δικομματισμού; Μόνον έτσι μπορούσε να γίνει, αφού η γενικά παράλογη θέση τους γίνεται ακόμα πιο παράλογη σε εκλογική περίοδο. Αφού είναι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, αλλά, για να συνεχίσουν να το εκπροσωπούν επάξια, πρέπει να βάζουν την πραγματικότητα ανάποδα στην κατακόρυφο και να εμφανίζονται σαν εκπρόσωποι του λαού. Κάπως έτσι, άλλωστε, τους «ζυγιάζει» και τους δίνει «χρίσμα» το κεφάλαιο. Πόσο ικανοί είναι, σε τέτοιες ή σε ανάλογες περιόδους, να «φέρνουν βόλτα» το λαό...
Για παράδειγμα, ο νέος(;) Γιώργος Παπανδρέου μέσα σε μια φράση στο Λαύριο άνοιξε, ουσιαστικά, την «πίσω πόρτα», για να εισβάλει το κεφάλαιο και να σαρώσει ό,τι βρει μπροστά του από τα εργατικά κεκτημένα. Οποιος νομίζει πως υπάρχει υπερβολή σ' αυτόν το συλλογισμό, ας αναλογιστεί όχι μόνο τις άμεσες συνέπειες στην Κοινωνική Ασφάλιση και τις συνθήκες εργασίας, αλλά και τις αλυσιδωτές επιδράσεις, που θα έχει αυτή η «καινούρια ιδέα».
Και μόνο που έπεσε τέτοιο «δηλητήριο» στην κοινωνική ψυχολογία, τη ζημιά την έκανε. Ακόμα και ποτέ να μην εφαρμοστεί η ίδια η πρόταση, η «πόρτα» στο κεφάλαιο άνοιξε με την πολύ παλιά μέθοδο - άλλοθι, πως «ανοίγει για τους νέους». Τώρα, φυσικά, για να μην τον αδικούμε, η ιδέα είναι όντως πρωτότυπη, αφού με τέτοια ακραία μορφή δε θα τη βρείτε πουθενά. Ούτε στους πιο κλασικούς θεωρητικούς του νεοφιλελευθερισμού. Μ' αυτήν την έννοια, μάλλον αριστεύει για την ώρα στις εξετάσεις στο κεφάλαιο. Οπως αριστεύει και με τις άλλες «πρωτοτυπίες», περί ιδιωτικών πανεπιστημίων, περί ικανοποιητικών αγροτικών συντάξεων, αγροτών στο Ιντερνετ, ρεφενέ παιδικών σταθμών κλπ.
Ο «αντίπαλος» - ταξικός εταίρος στο δικομματικό σύστημα, βέβαια και αυτός νέος, παίρνει και αυτός πολύ καλούς βαθμούς, αφού προτείνει την ίδια πολιτική και, ταυτόχρονα, μιλάει για «αλλαγή πολιτικής». Είναι φορές, μάλιστα, που τον «πιάνει το παράπονο», που ο άλλος νέος τού «κλέβει τις ιδέες». Μια πιο προσεκτική ματιά στην τακτική των δύο αμέσως αποκαλύπτει πως γίνεται αγώνας δρόμου, όχι στο τι θα πει ο καθένας, αλλά στο πώς θα το πει πρώτος και με πιο πρωτότυπο τρόπο. Οπου το «πρωτότυπο» βρίσκεται στην τέχνη, να κρυφτεί η ουσία του και να παρουσιαστεί το αντιλαϊκό - φιλολαϊκό, αφού εκεί είναι που δίνουν τις εξετάσεις.
Ολα τα «καινούρια και ανανεωτικά» του δικομματισμού είναι «μελάνι της σουπιάς», για να κρύψουν την ταξική ουσία της πολιτικής τους. Τα αληθινά καινούρια βρίσκονται απέναντι. Στο διαφορετικό κόσμο. Εκεί, όπου βρίσκονται τα λαϊκά συμφέροντα, που δεν πρόκειται ποτέ να είναι τα ίδια με εκείνα του κεφαλαίου. Εκεί που βρίσκεται το ΚΚΕ...
Παύλος ΑΛΕΠΗΣ
Feeds
