Σε έναν προεκλογικού τύπου απολογισμό των πεπραγμένων του υπουργείου Πολιτισμού, την τελευταία τριετία, μόνον όσον αφορά στο καθαρά πολιτιστικό σκέλος των αρμοδιοτήτων του υπουργείου, προχώρησε χτες ο υπουργός Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλος, στη συνέντευξη Τύπου, με αφορμή την κοπή πίτας για τους πολιτιστικούς συντάκτες.

Αν και αρχικά είπε ότι η ποιότητα του «σημαντικού» και «αξιοσημείωτου», σε έκταση, έργου του υπουργείου, όπως το χαρακτήρισε, θα κριθεί από άλλους, στη συνέχεια παρέθεσε «κωδικοποιημένα» τα «επιτεύγματά» του, με τρόπο που δεν εμπεριείχε ούτε καν μια επίφαση της «αυτοκριτικής», που δήθεν κάνει ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Κάτι «ψέλλισε» περί «προβλημάτων», μόνο για την «Πολιτιστική Ολυμπιάδα» («ΠΟ»), αλλά δεν ξεκαθάρισε αν εννοούσε το φιάσκο της εκδήλωσης στη Μόσχα, τις παραιτήσεις των προέδρων της ή την κωμικοτραγική συγκρότηση του προγράμματός της. Ομως, κι έτσι δικαιολόγησε το «χάος» και προέβαλε τη συνεργασία της «ΠΟ» με τη UNICEF, ενώ προανήγγειλε και «θεσμικές» συνεργασίες με την UNESCO και τη ΔΟΕ.

Κατά τ' άλλα δήλωσε «ευτυχής» για την ψήφιση του νέου αρχαιολογικού νόμου και του νέου Οργανισμού του ΥΠΠΟ, σημειώνοντας και τις νέες προσλήψεις στο υπουργείο, που προκύπτουν από το νέο Οργανισμό. Ο προηγούμενος νόμος, βέβαια, ίσχυε από το 1932 και ο εκσυγχρονισμός του ήταν αναγκαίος, ακόμα και μέσα στο αστικό νομοθετικό πλαίσιο. Για τον Οργανισμό, να θυμίσουμε μόνο τον αγώνα των χιλιάδων συμβασιούχων του ΥΠΠΟ για μονιμοποίησή τους, αλλά και ενάντια στις απαράδεκτες διαδικασίες πρόσληψης που προωθεί το υπουργείο. «Παρεμπιπτόντως», ο υπουργός δεν είπε λέξη για το πρόβλημα των συμβασιούχων, λες και δεν υπάρχουν!

Εκεί, όμως, που πραγματικά εμφάνισε το «μαύρο» ως «άσπρο» ήταν όταν πρόβαλε την «αρχαιολογική διάσταση των μεγάλων έργων» (Ολυμπιακά και Γ΄ ΚΠΣ), δηλαδή για τις ανασκαφές που γίνονται κατά την εκτέλεσή τους. Σχετικά αναφέρθηκε στα περί «προστασίας» της πολιτιστικής κληρονομιάς, όταν το ολιγάριθμο προσωπικό της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του, δίνει καθημερινές «μάχες» με τους εργολάβους και τις προθεσμίες, προσπαθώντας να διασώσει ό,τι μπορεί. Εφτασε, μάλιστα, να «διαφημίσει» και τα «ολυμπιακά έργα» του ΥΠΠΟ, στα οποία περιλαμβάνεται και η καταστροφή του ιστορικού τόπου του Μαραθώνα από το κωπηλατοδρόμιο, για να μην αναφερθούμε και στη συνολική καταστροφή και αλλοίωση της ιστορικής - αρχαιολογικής φυσιογνωμίας όλης της Αττικής.

Ενιωσε «ευτυχής» και για το σύνολο της κυβερνητικής πολιτιστικής πολιτικής, σε επίπεδο στρατηγικών στόχων, όπως αυτοί εκφράστηκαν και στο διάστημα της Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ. Αν και αρκέστηκε να αναφερθεί μόνο στις πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργάνωσε το ΥΠΠΟ, με αφορμή την προεδρία στο εξωτερικό, ωστόσο το μείζον παραμένει ο «πρωτοποριακός» ρόλος που έπαιξε η ελληνική κυβέρνηση στην προώθηση της μορφής και του περιεχομένου της αντιδραστικής πολιτιστικής πολιτικής της ΕΕ.

«Μεγάλο βήμα» χαρακτήρισε την «επίσημη και πλήρη» πρόταση της κυβέρνησης για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, δηλαδή για «συν-ιδιοκτησία», ουσιαστικά, με τη Βρετανία, των Γλυπτών! Εδώ στάθηκε και στο ζήτημα του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, ισχυριζόμενος πως πρόκειται για «μνημειακό έργο», που «σέβεται» τα αρχαία στου Μακρυγιάννη (!!!), ενώ για τις αντιδράσεις που υπάρχουν για την καταστροφή του συγκεκριμένου αρχαιολογικού χώρου είπε πως είναι «χαρακτηριστικές των αντιφάσεων της ελληνικής κοινωνίας» και του δικαστικού συστήματος(!!!) Αν και το ΥΠΠΟ έγινε επίσημος θύτης - καταστροφέας των εκτεταμένων αρχαιοτήτων, το εμφάνισε ως «θύμα», λέγοντας ότι αντιμετωπίζει μια «λυσσαλέα και πρωτοφανή δικαστική μάχη», με «ανυπόστατες αιτιάσεις», υπό τον «μανδύα της επιστημονικής άποψης» (!!!). Προφανώς δεν εξαίρεσε από αυτές τις «αιτιάσεις» και το ICOMOS (Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων και Τοποθεσιών της UNESCO), το οποίο αντιδρά στη χωροθέτηση του ΝΜΑ στου Μακρυγιάννη!

Η «διαφήμιση» του ΥΠΠΟ συνεχίστηκε με παράθεση επιμέρους προγραμμάτων του, τα οποία, όμως, δεν αλλάζουν την ουσία της πολιτικής του, καθώς και με την αριθμητική παράθεση έργων στο πλαίσιο του ΚΠΣ. Θυμίζουμε μόνον ότι ο καταμερισμός των κονδυλίων όλων των χρηματοδοτικών προγραμμάτων του ΥΠΠΟ αντικατοπτρίζει το βαθύ ταξικό περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτιστικής πολιτικής, κυρίως όσον αφορά στην πριμοδότηση των πολιτιστικών «ανησυχιών» του κεφαλαίου και παράλληλα την απαξίωση του λαϊκού πολιτισμού.

Από τα παραπάνω προκύπτει πως η «είδηση» του υπουργικού απολογισμού δε βρίσκεται σ' αυτά που είπε, αλλά σε αυτά που δεν είπε. Τα τελευταία είναι που αποδεικνύουν την αναγκαιότητα αναβάθμισης των στόχων και προτεραιοτήτων του λαϊκού κινήματος, σχετικά με την υπεράσπιση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.