Οποιος ασχοληθεί συγκεκριμένα με το λεγόμενο Ευρωσύνταγμα θα διαπιστώσει ότι στην πραγματικότητα είναι μια νέα συνθήκη, η οποία ενσωματώνει όλες τις προηγούμενες, ενώ προωθεί και νέες ρυθμίσεις, ακόμη πιο αντιδραστικού περιεχομένου. Και, βέβαια, το αποτέλεσμα αυτό δεν είναι απλά και μόνον ο καρπός των πολιτικών αντιλήψεων που κυριαρχούν στις σημερινές ηγεσίες των χωρών-μελών της ΕΕ, είτε αυτές ανήκουν στις λεγόμενες δεξιές είτε στις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις. Το περιεχόμενο του «Ευρωσυντάγματος» αντανακλά τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου. Αυτά θέλει να θωρακίσει και να τα εξυπηρετήσει ακόμη περισσότερο.

Η αποτυχία της τελευταίας Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες δεν οφείλεται σε διαφωνίες για την ουσία, τις κατευθύνσεις και τις όποιες βασικές πλευρές του «Ευρωσυντάγματος». Κανείς, απ' όσους συμμετείχαν σ' αυτή, δε διαφώνησε με αυτές. Η αποτυχία της συνόδου των Βρυξελλών οφείλεται στις αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων μερίδων του κεφαλαίου, για τη μοιρασιά της λείας και τη διαμόρφωση του μεταξύ τους συσχετισμού στα νέα όργανα της ΕΕ. Το γεγονός ότι οι διαφωνίες αυτές ξεδιπλώνονται στο φόντο μιας αυξανόμενης αντίθεσης των λαών στα κυοφορούμενα σχέδια και δέχονται την επίδρασή της, όπως και στο φόντο των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων ΗΠΑ-ΕΕ, δεν αλλάζει τα πράγματα. Αυτή είναι η ουσία των τελευταίων εξελίξεων, η οποία παρουσιάζεται από πολλούς ως διαμάχη «ευρωπαϊστών» και «εθνοκεντριστών».