Κυριακή 7 Δεκέμβρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 13
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ
«Ναυάγιο» στη Νάπολη, τρικυμία στις Βρυξέλλες

Οι «οικογενειακές» φωτογραφίες αποτελούν πλέον απαράβατο κανόνα των συνόδων κορυφής, αλλά συνήθως δεν αντανακλούν τις διαφωνίες και αντιθέσεις των εργασιών

Eurokinissi

Οι «οικογενειακές» φωτογραφίες αποτελούν πλέον απαράβατο κανόνα των συνόδων κορυφής, αλλά συνήθως δεν αντανακλούν τις διαφωνίες και αντιθέσεις των εργασιών
Με ανοιχτά όλα τα θέματα που διχάζουν τους «εταίρους» σχετικά με το «Ευρωσύνταγμα» αρχίζει την ερχόμενη Παρασκευή στις Βρυξέλλες η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η τελευταία απόπειρα συμβιβασμού στο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών, το Σάββατο 29 του Νοέμβρη, στη Νάπολη, κατέληξε σε πλήρη αποτυχία. «Φεύγω απ' τη Νάπολη περισσότερο ανήσυχος από πριν», δήλωσε χαρακτηριστικά ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γιόσκα Φίσερ.

Οι διαφωνίες εντοπίζονται σε τρία, κυρίως, ζητήματα: α) Τη δημιουργία θέσης προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και θέσης υπουργού Εξωτερικών της ΕΕ. β) Τον αριθμό των μελών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. γ) Το μοίρασμα των ψήφων στο Συμβούλιο της ΕΕ μεταξύ των κρατών-μελών.

Και τα τρία ζητήματα είναι τεχνικού, ή διαδικαστικού χαρακτήρα και εξ αυτού δημιουργείται η εντύπωση ότι θα ήταν δυνατόν να λυθούν στη βάση αμοιβαίων υποχωρήσεων. Ωστόσο, πίσω απ' αυτά υποκρύπτονται σοβαρές διαφωνίες και ανταγωνισμοί πολιτικού χαρακτήρα καθώς η διακύβευση αυτής της υπόθεσης είναι, ούτε λίγο-ούτε πολύ, οι συσχετισμοί δύναμης και η ηγεμονία στην Ευρωπαϊκή Ενωση των είκοσι πέντε κρατών-μελών, όπως θα διαμορφωθεί μετά την ένταξη των δέκα νέων κρατών, το Μάη του 2004.

Το κλίμα στη Διακυβερνητική Διάσκεψη, όπου συζητείται το «Ευρωσύνταγμα», επιβαρύνθηκε ακόμη περισσότερο μετά την απαλλαγή της Γερμανίας και της Γαλλίας για τα ελλείμματα των προϋπολογισμών τους, παρά τις ρήτρες του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο προβλέπει ποινές για τα κράτη-παραβάτες. Βερολίνο και Παρίσι επέβαλαν, ουσιαστικά, την αθώωση των χωρών τους στους υπόλοιπους «εταίρους», αποδεικνύοντας ότι σ' αυτή την ιστορία κάποιοι είναι πιο «ίσοι» από τους άλλους.

Στο πιο σημαντικό ίσως ζήτημα, για το πώς θα μοιραστούν οι ψήφοι στο Συμβούλιο της ΕΕ, η Συντακτική Συνέλευση υπό τον Ζισκάρ Ντ' Εστέν πρότεινε να χρησιμοποιηθεί το κριτήριο του πληθυσμού κάθε κράτους-μέλους. Με την πρόταση της Συντακτικής ανατρέπεται ο συσχετισμός που δημιουργήθηκε από τη Συνθήκη της Νίκαιας, με την οποία όλα τα μεγάλα (από πληθυσμιακή άποψη) κράτη-μέλη είχαν τον ίδιο αριθμό ψήφων.

Στην πρόταση της Συντακτικής αντέδρασαν η Ισπανία και η Πολωνία, που είδαν τις ψήφους τους να μειώνονται σε σχέση με αυτές που είχαν κερδίσει στη Νίκαια. Ετσι προέβαλαν και συνεχίζουν να προβάλλουν ισχυρές αντιδράσεις, απειλώντας με προβολή βέτο για την έγκριση του «Ευρωσυντάγματος». Στις ισπανοπολωνικές αντιδράσεις απάντησε με έντονο ύφος ο καγκελάριος της Γερμανίας, Γκ. Σρέντερ: «Δεν είναι δυνατόν η Γερμανία με τα 82 εκατομμύρια κατοίκους να διαθέτει 29 ψήφους και η Πολωνία και η Ισπανία με συνολικό αριθμό κατοίκων τα 80 εκατομμύρια να διαθέτουν μαζί 54 ψήφους».

Βεβαίως, οι παραπάνω διαφορές και οι ανταγωνισμοί που υποκρύπτονται αφορούν σε ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για τον έλεγχο των εξελίξεων.

Πέρα απ' αυτά, με το «Ευρωσύνταγμα» οι ιθύνουσες δυνάμεις της ΕΕ επιχειρούν να κατοχυρώσουν συνταγματικά τον σύγχρονο καπιταλισμό και τους βασικούς κανόνες λειτουργίας του συστήματος, να ανακατανείμουν την εξουσία υπέρ των ισχυρών, να απαιτήσουν την εκχώρηση παραπέρα εθνικής κυριαρχίας στο ιμπεριαλιστικό, ευρωενωσιακό κέντρο, να εκτοπίσουν ακόμα περισσότερο τις μικρές χώρες από τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων. Ταυτόχρονα, βάζει τα θεμέλια για βαθύτερη στρατιωτικοποίηση, στα πλαίσια της κοινής αμυντικής πολιτικής και σε αγαστή σύμπνοια με το ΝΑΤΟ. Το εγχείρημα βρίσκεται, εξάλλου, σε απόλυτη αντιστοιχία με τις τρέχουσες πολιτικές, το χτύπημα των κατακτήσεων των εργαζομένων, τους αλλεπάλληλους τρομονόμους, τις επεμβάσεις κατά των λαών όλου του κόσμου. Επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά τον πραγματικό χαρακτήρα της ΕΕ ως συνένωσης των καπιταλιστικών χωρών της ευρωπαϊκής ηπείρου στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, ως τον ευρωπαϊκό πόλο του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος.


Δ. Π.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ