Αυτή η λέξη, βέβαια, δεν είναι ελληνική. Είναι εγγλέζικη και το πολιτικό της περιεχόμενο είναι αμερικάνικο και σημαίνει διαμάχη, καυγά, φιλονικία, διαφωνία. Αρα το «dibate» των δύο επικεφαλής του δικομματισμού (Σημίτη και Καραμανλή) που διαφημίζεται με ρωμαϊκές τυμπανοκρουσίες και θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη δε θα έχει καμιά σχέση με την ουσία της πολιτικής πραγματικότητας που επικρατεί στη χώρα. Δε θα αναφέρεται επομένως στα προβλήματα που απασχολούν τον Ελληνα εργαζόμενο. Ούτε θα τα περιγράφει και ούτε τις λύσεις τους θα προαναγγέλλει. Ενας τηλεοπτικός «καυγάς» θα είναι, μια «γραφική φιλονικία», μια, τέλος πάντως, ανοιχτή διαφωνία, μια βαδύγδουπη διαμάχη! Φυσικά μη σκεφτείτε πως δεν το είχα υποπτευθεί και πως με βρήκε απροετοίμαστο όλη αυτή η μεγάλη «γιορτή» του δικομματισμού. Ούτε πάλι πως δεν ήμουνα βέβαιος πως η απόφαση για την πραγματοποίηση αυτού του τραγελαφικού «debate» θα ερχόταν να μεταλλάξει όλη αυτή την ανιαρή πολιτική κοκορομαχία των δύο πολιτικών αρχηγών, που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες και να την εγκαταστήσει και ως μια σχέση αισθητικής και θεαματικού πάρε δώσε. Θα ερχόταν, με άλλα λόγια, όλη αυτή η άθλια κορυφωμένη διαφημιστική καμπάνια να αποδείξει στον ελληνικό λαό πως επισημοποιείται πια η αμερικανικού τύπου μεθοδολογία για την έκφραση και την κυκλοφορία του πολιτικού λόγου. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επισημοποιείται ακόμα και αυτή η «σαμανιστική» αντίληψη που πιστεύει πως στη ζωή μας δεν υπάρχει η δυνατότητα να οραματίζεται κανείς την Αλλαγή. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να οραματίζεται και να μάχεται για να δώσει στις αγωνίες του μια άλλη προοπτική.

Κι αυτό δεν είναι, φυσικά, ένα πολιτικό διαφημιστικό κόλπο. Δεν αντικαθιστά με το λόγο το κρεμασμένο πανό ή την κολλημένη αφίσα. Είναι η διατύπωση και η προβολή μιας φιλοσοφικής άποψης που προτείνει τη βαριά αιχμαλωσία του Ελληνα ψηφοφόρου μέσα στο συρματόπλεγμα ενός εφιαλτικού διλήμματος που δεν του επιτρέπει να αναζητήσει τον προσανατολισμό της ζωής του με άλλον τρόπο. Είναι η διατύπωση ενός νόμου που προσπαθεί να διαμορφώσει με βάση ένα εφιαλτικής έμπνευσης πρότυπο τη σκέψη του Νεοέλληνα ψηφοφόρου.

Θέλω, λοιπόν, να ομολογήσω δημόσια πως δε δίνω «δεκάρα» για την οργάνωση αυτής της νυμφοστόλιστης «φιλονικίας». Οχι γιατί απλώς δε μ' ενδιαφέρουν όλα αυτά που θα πουν οι «μεγάλοι» αρχηγοί, αλλά γιατί δε θέλω να αποδεχτώ αυτή την έσχατη υποβάθμιση του βιολογικού και του νομικού μου δικαιώματος να σκέφτομαι, όπως εγώ θέλω, και τη σκέψη μου αυτή στο πεδίο του Πολιτικού να τη μεταφράζω σε ψήφο. Γιατί δε θέλω, έστω και με την ανώνυμη συμμετοχή μου σε ένα πανελλήνιο ακροατήριο, να μετρηθώ κι εγώ μαζί με τους άλλους και να αποτελέσω ένα στοιχείο μιας στατιστικής καταμέτρησης. Θα μου πείτε πως είμαι εγωιστής και μονόχνοτος, αντιευρωπαϊστής και καχύποπτος. Μπορεί άλλοι πιο αυστηροί να με χαρακτηρίσουν σαν τρομοκράτη και ρατσιστή. Ναι, δε θα με πειράξει κανένας από αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Γιατί έχω πάρει την απόφαση να γίνω όλα αυτά τη στιγμή που η άρχουσα τάξη, τα ΜΜΕ και η αυταρχική εξουσία του ΠΑΣΟΚ θα αποφασίσουν να μετατρέψουν τον πολιτικό λόγο, αυτόν τον κατεξοχήν κοινωνικό λόγο, σε «debate». Να τον μετατρέψει, με άλλα λόγια, σε ένα ανιαρό, σκηνοθετημένο κουβεντολόι ή έστω σε μια σκηνοθετημένη ξιφομαχία, όπου τα χτυπήματα έχουν από πριν καθοριστεί, οι τραυματισμοί πρέπει να είναι ανώδυνοι και οι μονομάχοι, αφού ανταλλάξουν στο τέλος μια θερμή χειραψία, θα απαθανατίσουν κιόλας τη μελοδραματική πάλη τους με μια έγχρωμη αναμνηστική φωτογραφία.

Γι' αυτό και ομολογώ δημόσια πως είμαι και ρατσιστής και τρομοκράτης, όταν οι πολιτικοί μου αντίπαλοι επιχειρούν πρώτοι αυτοί να με τρομοκρατήσουν και έτσι τρομοκρατημένο να με «αποκλείσουν» στο περιθώριο, όπως ακριβώς αποκλείουν στο περιθώριο οι ρατσιστές όλους όσοι δε συμφωνούν μαζί τους ή όσους έχουν άλλο χρώμα. Και γω, όπως πολύ καλά το ξέρετε δεν έχω το δικό τους χρώμα, η καρδιά μου είναι ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΗ.