Ετσι κυλούσαν όλα, ώσπου φτάσαμε στο πρόσωπο του Νικόλαου Λεωνίδη. Και παγώσαμε. Είναι ο νέος που έχασε τη ζωή του από κάποιον που η δουλιά του είναι όχι να κρίνει την ουσία του άλλου, αν του αρέσει ή όχι, αλλά να κοιτάει μέσα στον καθένα τη ζωή που πρέπει να προστατέψει. Η συμπλοκή μεταξύ του αστυνόμου και του Λεωνίδη εξελισσόταν παράλληλα μ' ένα προεκλογικό «πάρτι» στην τηλεόραση, όπου ένας ηλικιωμένος υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ χόρευε ροκ εν ρολ με μια νεαρή ψηφοφόρο του. Συγχρόνως, έξω από ένα εκλογικό κέντρο στη Φωκίωνος Νέγρη, οι φίλοι του υποψήφιου βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος διασκέδαζαν υπό τους ήχους ενός λάτιν συγκροτήματος... Ολοι οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ χορεύουν μέσα στην αφηρημένη μας Δημοκρατία. Αφού ξεμπέρδεψαν με τη γλώσσα και επιτέλους σιώπησαν, ήρθε και η στιγμή να μας επιδείξουν τις χορευτικές τους επιδόσεις.

Και φτάνουμε στο Νικόλαο Λεωνίδη, που αποφασίζει στη ζωή να ξεδιψάσει μέσα στην ερημιά της μητρόπολης, ψάχνοντας τη δική του ομορφιά. Αλλά, μη γνωρίζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού, οδηγείται, μοιραία πια, σ' αυτήν από το τυχαίο. Ετσι γίνεται ένας μικρός Τειρεσίας, όπως γράφει ο Καλλίμαχος για τον άλλον εκείνο Τειρεσία το 250 π.Χ.: «... κι είχε έρθει προς το τρεχούμενο νερό, ο δύστυχος, της κρήνης, γιατί εδίψαγε πολύ, και δίχως να θελήσει, είδε όσα δεν έπρεπε να δει...». Ο Νικόλαος χάνει το φως του μόλις συναντά την ομορφιά του, και στο ξένο πεδίο όπου βρίσκεται, αποφασίζει ότι το σώμα του θα χρειαστεί πολλά χρόνια και μεγάλη αντοχή για να μπορεί να περνά «σύνορα» μέσα στην ίδια του την πατρίδα αλλεπάλληλες φορές χωρίς να συνθλίβεται. Η πατρίδα του δεν τον θέλει και δεν υπάρχει καμία εστία ανάπαυσης. Ετσι, δίχως να το καταλάβει, θέλει και παραμένει εσαεί νομάδας. Ενας ακέραιος νομάδας, που πρέπει να γαλουχηθεί μόνος του, έτσι ώστε να διαφυλάξει τον πραγματικό του πυρήνα.

Ο Νικόλαος Λεωνίδης γνωρίζει καλά ότι πρέπει να διατελεί υπό ένα μόνιμο καθεστώς μετανάστευσης. Μόνο που τώρα διαλέγει συνειδητά αυτή τη θέση και συνδέει τη μοίρα του με τους άλλους ομογενείς, που επαναλαμβάνουν διαρκώς το ίδιο μοτίβο: ενός ενιαίου σώματος που αναγνωρίζει ως ίδια τα πιο διαφορετικά του μέρη. Αυτό μάλιστα όχι μόνο δεν αποτελεί εμπόδιο για την κοινωνία μας, αλλά, αντίθετα, την εμπλουτίζει στη διαρκή αναζήτηση της ελληνικής της αυτογνωσίας.