Στην 30χρονη διαδρομή άλλαξε διάφορες μάσκες και «μορφές προσέγγισης» του Πολυτεχνείου, αλλά η ουσία παρέμεινε μία: Το Πολυτεχνείο «δεν είναι δικό μας», ήταν μια υπόθεση του λαού που αντιστέκεται, καλύτερα, λοιπόν, να θαφτεί και να ξεχαστεί.

Τις δύο πρώτες επετείους (1974-1975) η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, υπό τον ιδρυτή της, κράτησε μια «στάση αναμονής», αφού στους δρόμους κατέβαιναν εκατοντάδες χιλιάδες λαού για να τιμήσει τους νεκρούς του και να ανανεώσει τους όρκους συνέχισης του αγώνα. Στη συνέχεια όμως, υπερίσχυσαν οι ακατάλυτοι δεσμοί με τα «υπερατλαντικά αφεντικά» και η επίδειξη αφοσίωσης και υποτέλειας. Ετσι το 1976 απαγόρευσε την πορεία μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία, παρατάσσοντας απέναντι στο λαϊκό ποτάμι τους ίδιους σχεδόν σιδηρόφρακτους μηχανισμούς καταστολής που είχε και η χούντα. Η «αποχουντοποίηση» ελάχιστα άγγιξε τις δυνάμεις ασφαλείας και τις Ενοπλες Δυνάμεις, ενώ οι υπεύθυνοι της σφαγής του Νοέμβρη 1973 ουσιαστικά αθωώθηκαν. Δεν είναι τυχαίο ότι ουκ ολίγοι νοσταλγοί της χούντας βρήκαν άσυλο και πολιτική στέγη στη ΝΔ. Ταυτόχρονα, η τότε ηγεσία της ΝΔ ξεκίνησε και μια συστηματική προσπάθεια για τη βεβήλωση και τον εκφυλισμό του γιορτασμού του Πολυτεχνείου, σε μια σχολική γιορτούλα, με ένα δίωρο (από τα πριν ελεγχόμενων) ομιλιών στα σχολειά και μια «αργία» στα ΑΕΙ, απόρροια του γελοίου ισχυρισμού της ότι η εξέγερση ήταν μια στενά «φοιτητική εξέγερση». Δεν επέτρεψε ούτε στη φοιτητική παράταξή της, ΔΑΠ, να συμμετέχει στον γιορτασμό, στο όνομα της «μη κομματικοποίησης», προσφιλές προπαγανδιστικό σλόγκαν προκειμένου να συγκαλύψει τα πραγματικά της αισθήματα και θέσεις.

Περνώντας στην αντιπολίτευση το 1981, η ΝΔ παραχώρησε στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ την πρωτοκαθεδρία στη συστηματική επιχείρηση φθοράς και απαξίωσης του νοήματος του Νοέμβρη. Ανέλαβε όμως να δείχνει τον «σωστό δρόμο», όπως η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, εκμεταλλευόμενη το κλίμα που δημιουργούνταν από τα στημένα «επεισόδια» μεταξύ ΜΑΤ και «αναρχικών», σχεδόν σε κάθε γιορτασμό στις δεκαετίες του '80 και '90.

Ταυτόχρονα, πίσω από τη θέση «το Πολυτεχνείο ανήκει στο λαό και το έθνος», επιχειρούσε να κρύψει τη δική της «απουσία», αλλά και να βρει άλλοθι για τις θέσεις της περί «εθνικής ομοψυχίας και ενότητας», αλλά και της δήθεν «κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών». Το τελευταίο προωθεί με εντυπωσιοθηρικές εκδηλώσεις η τωρινή ηγεσία της ΝΔ, όπου ακούγονται τραγούδια των Θεοδωράκη, Ξυλούρη, Λεοντή...

Το 1999, όμως, όταν ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου συνέπεσε με την επίσκεψη του αρχιδολοφόνου Κλίντον, η ηγεσία της ΝΔ άφησε στην άκρη τα προσχήματα και ζήτησε από την κυβέρνηση να «περιφρουρήσει την τάξη και την ησυχία» και να πάρει μέτρα για το πανεπιστημιακό άσυλο!