Τετάρτη 29 Μάρτη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 15
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΗΣ
«Να στηριχτεί αυτή η δύναμη αντίστασης»

Η ενίσχυση του ΚΚΕ  θα αποτελέσει μαγιά για τη διαμόρφωση ενός λαϊκού μετώπου, ελάχιστη προϋπόθεση για όποια προοδευτική διεργασία

 

Η μεγαλύτερη τιμή για την Ελλάδα ήταν η αντίσταση του λαού στους ΝΑΤΟικούς. Αντίσταση, που ενόχλησε Αμερικανούς, Μπούντεσμπανκ και άλλους
Η μεγαλύτερη τιμή για την Ελλάδα ήταν η αντίσταση του λαού στους ΝΑΤΟικούς. Αντίσταση, που ενόχλησε Αμερικανούς, Μπούντεσμπανκ και άλλους
Η «πράσινη Δεξιά» του Σημίτη στηρίζεται από το ντόπιο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο. Κάτι, που γίνεται διεθνώς, καθώς η «σοσιαλδημοκρατία» εξυπηρετεί καλύτερα τους στόχους της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Αυτή η «πράσινη Δεξιά» βρίσκει στήριξη και από «διανοούμενους», ενσωματωμένους στο σύστημα και με υλικό συμφέρον στην επανεκλογή της κυβέρνησης. Οι προαναφερόμενοι θα ενοχληθούν με την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ. Μια ενίσχυση - μαγιά, για τη διαμόρφωση ενός λαϊκού μετώπου αντίστασης στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Μια συζήτηση για όλα αυτά με τον Γιώργο Ρούση, καθηγητή του Παντείου και συνεργαζόμενο με το ΚΚΕ, υποψήφιο βουλευτή στη Β` Περιφέρεια Αθηνών, είναι οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα:

- Ο πρωθυπουργός, σε τηλεοπτική συνέντευξη, δήλωσε «αριστερός». Πόσο κοντά νιώθετε στον Σημίτη;

- Ο κ. Σημίτης δηλώνει «αριστερός», για να ψαρέψει αριστερές ψήφους και να κυβερνήσει, όπως το έπραξε ως τώρα, δεξιά. Τώρα, τι δουλιά μπορεί να έχω εγώ, που οραματίζομαι την κοινωνία των ποιητών, με κάποιον που ενισχύει τη σύγχρονη βαρβαρότητα, είναι προφανές.

Αλλά ακόμη και οι απλώς έντιμοι άνθρωποι καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με την «πράσινη Δεξιά», που, όπως απέδειξε με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, βάζει τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών πάνω ακόμα και από αυτήν την ανθρώπινη ζωή.

Αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Το κοσμοπολίτικο κεφάλαιο, που εκφράζει στη Νέα Τάξη την παγκοσμιοποίηση, εκφράζεται καλύτερα σε όλον τον κόσμο από τη «σοσιαλδημοκρατία». Αυτό, που στην Ευρώπη χαρακτηρίζω «ροζ Δεξιά» και στην Ελλάδα «πράσινη Δεξιά». Και αποδεικνύεται περίτρανα και στις εκλογές του Ισραήλ, όπου Αμερικανοί, το κοσμοπολίτικο και ντόπιο κεφάλαιο κλπ., υποστήριξαν τους Εργατικούς. Το ίδιο και σε άλλες χώρες, όπως στη Γαλλία.

- Οφείλεται μόνο στα βιώματα του παρελθόντος το γεγονός ότι διάφοροι αυτοχαρακτηριζόμενοι ως «αριστεροί» στηρίζουν Σημίτη;

- Οχι μόνο. Οφείλεται σε μια διαδικασία ενσωμάτωσης, που δεν είναι τόσο επιφανειακή, όσο εμφανίζεται συνήθως. Γιατί το ΠΑΣΟΚ ως κυβερνών κόμμα μπορεί να εξαγοράζει συνειδήσεις. Από εκεί και πέρα, ο ίδιος ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής οδηγεί στην αποξένωση, στην αποδοχή των κυρίαρχων αξιών, του χρήματος, του ατομισμού. Στο να αντιμετωπίζεις ανταγωνιστικά το συνάνθρωπό σου. Ετσι οδηγούνται στα κόμματα, που εκφράζουν αυτές τις αξίες και κυρίως στο κόμμα που έχει την εξουσία. Αν ήταν η ΝΔ, αυτή θα επέλεγαν.

Σε ό,τι αφορά τους διάφορους διανοούμενους που στηρίζουν Σημίτη, πιστεύω ότι μιλάμε για κρατικοδίαιτη διανόηση, που συντηρείται από τον κρατικό κορβανά και έχει υλικό συμφέρον να στηρίζει την κυβέρνηση. Μια διανόηση σε εισαγωγικά. Που χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι λειτουργεί με βάση την υλική της και μόνο κατάσταση και έτσι δεν έχει κανένα λόγο να είναι αριστερή. Ως διανοούμενος, οριοθετείται κάποιος που ξεφεύγει από την ταύτιση με την υλική του κατάσταση και ψάχνει παραπέρα, για μια ανθρώπινη κοινωνία. Δηλαδή, την επιστήμη, την τέχνη του, τη θέτει στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου και όχι του προσωπικού του βολέματος. Με αυτήν την έννοια, δεν μπορούμε να μιλάμε για διανοούμενους που στηρίζουν Σημίτη.

- Πώς οδηγηθήκατε στη συνεργασία με το ΚΚΕ;

- Θεωρώ ως ελάχιστη προϋπόθεση να στηριχτεί αυτή η δύναμη αντίστασης που είναι το ΚΚΕ. Να στηριχτεί, γιατί μόνο μέσα από μια τέτοια αντίσταση και συμπαράταξη μπορούμε να αποτρέψουμε τα χειρότερα. Είμαστε πια με την πλάτη στον γκρεμό. Αν πέσουμε στον γκρεμό, θα είναι αργά.

Η λύση του ΚΚΕ είναι μια συνειδητή πολιτική λύση. Θεωρώ ότι σήμερα δεν πάει άλλο και η συσπείρωση σε αυτόν τον πόλο αντίστασης αποτελεί προϋπόθεση για οτιδήποτε άλλο.

- Η ενδεχόμενη εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ σημαίνει κάτι για τις 10 του Απρίλη;

- Κατ' αρχήν, δε διακατέχομαι από καμιά εκλογο-λαγνεία. Σαν μαρξιστής ή κομμουνιστής, που θεωρώ ότι είμαι, περιορίζω τις εκλογές στην πραγματική τους διάσταση. Δε νομίζω ότι οι εκλογές είναι ούτε η κορύφωση μιας επαναστατικής διαδικασίας, ούτε ίσως από τις πιο σοβαρές στιγμές της ίδιας της δημοκρατίας, για μια σειρά από λόγους.

Λόγος πρώτος, ότι οι άνθρωποι δεν εκφράζονται ελεύθερα. Ακριβώς, γιατί είναι αποξενωμένοι. Συμβαίνει αυτό που έλεγε ο Ρουσώ, ότι «άλλη είναι η βούληση της πλειοψηφίας και άλλο αυτό που θα έπρεπε να έχει η πλειοψηφία». Δηλαδή, η συνείδησή της δεν είναι ελεύθερη. Π.χ.: Οταν ακούω τις αντιδράσεις για τη συμμετοχή του Χάιντερ στην κυβέρνηση της Αυστρίας δεν μπορώ παρά να πω σε όσους αντιδρούν τώρα, πως δε θα πρέπει να αποδέχονται την αστική δημοκρατία ως έκφραση της ελεύθερης βούλησης. Ενα άλλο παράδειγμα για τη σημερινή κατάσταση: Βλέπουμε το ΠΑΣΟΚ να ξοδεύει τεράστια ποσά για να διαφημίσει τα έργα του. Δηλαδή, αποδεικνύει ότι κερδίζει τις εκλογές όποιος έχει τα περισσότερα χρήματα.

Επίσης, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρόκειται να εκλεγεί κυβέρνηση του λαού. Θα εκλεγούν λογιστές και διαχειριστές για λογαριασμό των μεγαλοεπιχειρηματιών. Είναι κοροϊδία να πιστεύει ο ελληνικός λαός ότι θα εκλέξει κυβέρνηση. Κοροϊδία και λόγω της μετατόπισης μιας σειράς αρμοδιοτήτων από το έθνος - κράτος σε σχήματα ολοκληρώσεων, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κλπ. Ολα αυτά υποβαθμίζουν το νόημα των εκλογών.

Ποια πρέπει να είναι η απάντησή μας σ' αυτήν την κατάσταση; Πρώτον, ότι εμείς τη δημοκρατία δεν τη βλέπουμε μόνο σαν εκλογές. Τη βλέπουμε σαν συνεχή παρουσία και έλεγχο. Σαν αντίσταση του λαού σε καθημερινή βάση. Δεύτερον, τις βλέπουμε σαν ένα βήμα συμβολής μας στη χειραφέτηση του λαού και παρεμβαίνουμε και στη διάρκεια των εκλογών για να βοηθήσουμε το λαό να βγει από τη στρεβλή συνείδηση που μπορεί να έχει σχηματίσει.

Για να επανέλθουμε στο ερώτημα: Η ενίσχυση του ΚΚΕ κατ' αρχάς θα ενοχλήσει. Θα ενοχλήσει εκείνους στους οποίους - κατά το ΠΑΣΟΚ - εκτεθήκαμε κατά την περίοδο των κινητοποιήσεων, λόγω της Γιουγκοσλαβίας. «Εκτιθέμεθα στο εξωτερικό», έλεγε τότε η κυβέρνηση. Τα τελευταία χρόνια, η μεγαλύτερη τιμή για την Ελλάδα, ήταν αυτή ακριβώς, η αντίσταση του ελληνικού λαού. Αντίσταση, που ενόχλησε τους Αμερικανούς, την Μπούντεσμπανκ κλπ. Ο,τι ενοχλεί αυτούς, εγώ το βρίσκω θετικό.

Δεύτερον, θα δείξουμε ότι σ' αυτόν τον τόπο, υπάρχουν και ορισμένες δυνάμεις που δε σκύβουν το κεφάλι. Και, τρίτον, η ενίσχυση του ΚΚΕ - στο βαθμό που την όποια δύναμη πάρει, την αξιοποιήσει σωστά - θα αποτελέσει μαγιά για τη διαμόρφωση ενός λαϊκού μετώπου αντίστασης, ελάχιστη προϋπόθεση για όποια προοδευτική διεργασία.

- Ποιοι έχουν θέση σ' αυτό το μέτωπο;

- Η όποια συνεπής αριστερή δύναμη μπορεί να συνεργάζεται και με το διάολο - αποκλείοντας τους φασίστες και τους χουντικούς - για συγκεκριμένα επιμέρους ζητήματα. Δε χρειάζεται να υπάρξουν, στο επίπεδο του λαού, των κοινωνικών δυνάμεων, διαχωρισμοί ανάμεσα σε ψηφοφόρους του ΚΚΕ, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ. Δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο απέναντι σε μια σειρά από προβλήματα, να γίνουν συμμαχίες και συνεργασίες. Π.χ., για την τιμή του λαδιού, του μπαμπακιού, για να φτιαχτεί ένας δρόμος, για τα καθημερινά προβλήματα. Δε χρειάζεται να υπάρχει ιδεολογική σύγκλιση για τέτοια ζητήματα. Μπορούν, λοιπόν, να γίνουν επιμέρους συμμαχίες, με διάφορες πλευρές.

Υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο, που είναι μέτωπο αντίστασης. Και εκεί - στο βαθμό, που πρόκειται για ένα μέτωπο που αντιστέκεται στη διεθνή βαρβαρότητα, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, στον εξευτελισμό της λαϊκής κυριαρχίας - μπορεί να να γίνουν συμμαχίες, που δεν έχουν απαραίτητα το ίδιο ιδεολογικό στίγμα. Δεν προσπαθούμε να αποδείξουμε, αν υπάρχει ή όχι Θεός. Προσωπικά, δεν έχω πρόβλημα να συνεργαστώ με χριστιανούς και με μουσουλμάνους. Με ανθρώπους του όποιου θρησκεύματος. Με ανθρώπους, που είναι πατριώτες, αλλά δε θέλουν αυτό που θέλω εγώ, την κατάργηση των συνόρων και των πατρίδων.

Υπάρχει και ένα τρίτο επίπεδο: Από τη σκοπιά του ΚΚΕ, όλες αυτές οι επιμέρους συνεργασίες θα πρέπει να προσβλέπουν στην κομμουνιστική κοινωνία. Αυτό που λέμε εμείς «άλλη» λύση και όραμά μας. Είναι η κοινωνία, που έλεγε ο Μαρξ, «της ανάδειξης της ατομικής πρωτοβουλίας». Δηλαδή, η κοινωνία, όπου η δραστηριότητα θα έχει ένα χαρακτήρα αυτοσκοπού και όχι μέσου. Μια κοινωνία, όπου ο καθένας θα κάνει το κέφι του. Οπου το πρωί θα μπορώ να είμαι δάσκαλος, το απόγευμα ψαράς, πιο αργά κηπουρός, το βράδυ να κάνω έρωτα κλπ.

- Είναι «εφικτή» αυτή η κοινωνία σήμερα;

- Αντικειμενικά είναι υλοποιήσιμη. Αν εκμεταλλευτούμε τις νέες τεχνολογίες, μπορεί να συμπυκνωθεί ο χρόνος εργασίας στο ελάχιστο και να γίνει κυρίαρχη η ελεύθερη δραστηριότητα. Υπό τον όρο, βεβαίως, να ανατραπεί ο καπιταλισμός και η λογική της κυριαρχίας του κέρδους. Βέβαια, η υλοποίησή της, προϋποθέτει μια άλλη αντίληψη για την εξέλιξη της κοινωνίας. Το πέρασμά της από την κυριαρχία του χρήματος σ' εκείνον του ελεύθερου ανθρώπου.

Τα αναφέρω αυτά, γιατί προβάλλονται διάφορα ψευτοδιλήμματα περί του εφικτού. Οπως: «Υπάρχει χούντα, φυλακές. Γίνονται βασανιστήρια. Πάρτε τα σαν δεδομένα (αυτό δείχνει το βαθύτερο συντηρητισμό όσων αντιμετωπίζουν την κατάσταση ακριβώς σαν δεδομένη) και τώρα εσείς - στο πλαίσιο του εφικτού - διαλέξτε. Θα βασανιστείτε με ηλεκτροσόκ ή με φάλαγγα;». Και όταν λες ότι δε θέλεις να βασανιστείς, αυτοί απαντούν πως έτσι έχει η κατάσταση και πρέπει να επιλέξεις.

Εμείς θα πρέπει να προβάλλουμε την ανθρωποκεντρική πρότασή μας και όχι να εγκλωβιζόμαστε στη λογική του εφικτού. Της διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης. Αυτό μας διαφοροποιεί από ένα βαθύτατο συντηρητισμό. Από όλα εκείνα τα κόμματα που κατηγορούν την κυβέρνηση, επειδή, στα πλαίσια της υποταγής στη βαρβαρότητα, τη διαχειρίστηκε εσφαλμένα.

- Η πρόταση για την «άλλη» κοινωνία συναντά λυσσασμένη αντίσταση. Κυρίως, προβάλλεται το επιχείρημα ότι αυτή δεν υπάρχει πουθενά.

- Στο επιχείρημα ότι δεν υπάρχει αυτή η κοινωνία, η απάντηση είναι απλή. Στις θετικές επιστήμες, στην κοινωνική ιστορία, τίποτε δεν προϋπήρξε, πριν υπάρξει. Και ο καπιταλισμός δεν υπήρξε πριν να υπάρξει. Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες, κάποτε, ήταν μια φανταστική ιστορία. Σήμερα, είναι ξεπερασμένο. Αρα, δεν είναι επιχείρημα το γεγονός ότι δεν υπάρχει. Είναι συντηρητισμός το να λες ότι λειτουργείς με βάση αυτό που υπάρχει στην Ιστορία και να σταματάς εκεί.

Είναι βαθύτατος συντηρητισμός και δεν είναι καινούριο φρούτο. Το «Τέλος της Ιστορίας» είναι μια θεωρία, που ξεκίνησε από τον Χέγκελ, την επαναδιαπραγματεύτηκε ο Μπελ στη δεκαετία του 1960 και τώρα τελευταία μας προέκυψε και ο Φουκιγιάμα. Είναι πολύ παλιές αυτές οι αντιλήψεις. Ως προς αυτό, ακούγεται και το αντεπιχείρημα «αυτό που παρουσιάζετε ως σοσιαλισμό, κατέρρευσε ή ανετράπη». Ομως, δε σημαίνει ότι ο πραγματικός σοσιαλισμός ως μετάβαση στην αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία δεν πρόκειται να εμφανιστεί.


Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ