Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση που ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια. Την ίδια στιγμή, η κατάργηση της επετηρίδας, τα καθηκοντολόγια, οι νέοι εκπαιδευτικοί θεσμοί και ο τρόπος λειτουργίας του σχολείου έχουν αλλοιώσει κατά γενική ομολογία το ρόλο του εκπαιδευτικού. Οι μαθητές επιδίδονται σε ένα κυνήγι βαθμών σε ένα ανταγωνιστικό σχολείο και επιπλέον οι εργαζόμενοι γονείς έχουν φτάσει να χρυσοπληρώνουν τη γνώση που γίνεται λιγότερη για να υποκατασταθεί από την κατάρτιση.

Σήμερα, μέσα και από τη λεγόμενη αξιολόγηση, προωθείται το αγγλοσαξονικό πρότυπο κατηγοριοποίησης των ίδιων των σχολείων και της σύνδεσής τους με την τοπική κοινωνία. Αυτό που το υπουργείο ονομάζει «ανοιχτό σχολείο». Μέσα από επιμέρους επίσης προγράμματα, όπως αυτό της «ευέλικτης ζώνης», προωθείται η διαφοροποίηση του σχολικού προγράμματος, αλλά και η - οικονομική - συμμετοχή των γονιών, αλλά και επιχειρήσεων που καλούνται να λειτουργήσουν ως σπόνσορες εκδηλώσεων και προγραμμάτων. Την ίδια στιγμή αναπτύσσονται με τη συμβολή του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων τα λεγόμενα προγράμματα επιχειρηματικότητας, που ξεκάθαρο στόχο έχουν να δημιουργήσουν στους μαθητές, από μικρή ακόμα ηλικία, συνείδηση αυριανού εργαζόμενου, κομμένου και ραμμένου στα μέτρα του κεφαλαίου. Ιδιαίτερη βαρύτητα είδαμε να δίνεται και στην εισαγωγή νέων τεχνολογιών στα σχολεία. Και ενώ είναι αυτονόητη υποχρέωση του εκπαιδευτικού συστήματος να χρησιμοποιεί την εξέλιξη της τεχνολογίας, η ΕΕ βλέπει αυτό το ζήτημα μέσα από την επιταγή παροχής δεξιοτήτων χειρισμού της τεχνολογίας στους μελλοντικούς εργαζόμενους μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα. Ανάλογη είναι και η αντιμετώπιση της διδασκαλίας ξένων γλωσσών.

Επίσης, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων, μέσα στα σχολεία προωθείται η ιδέα του «εθελοντισμού», που χρησιμοποιείται σήμερα ευρέως προκειμένου να εξασφαλίσει η κυβέρνηση τη συναίνεση και συμμετοχή του λαού στην εφαρμογή της αντιλαϊκής της πολιτικής, για τον εξωραϊσμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τη συρρίκνωση των δαπανών για τομείς κοινωνικής πολιτικής.

Τα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί να περιμένουν αναγέννηση της Παιδείας μέσα από μία πολιτική που γεννά τη φτώχεια, την ανεργία, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, την ένταση της εκμετάλλευσης, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Καλούνται να κρίνουν την κατάσταση στην Παιδεία όχι με γνώμονα το παρελθόν ή τις πιθανές «εκπτώσεις» που τους υπόσχονται στο πλαίσιο ενός δικομματικού προεκλογικού καυγά. Κριτήριο είναι οι πραγματικές σύγχρονες ανάγκες τους και οι δυνατότητες που παρέχει σήμερα η επιστήμη. Που συμπυκνώνονται στα αιτήματα για πραγματικά ενιαίο δημόσιο και δωρεάν 12χρονο σχολείο για όλους, για ενιαία ανώτατη εκπαίδευση. Η Παιδεία των λαϊκών αναγκών χρειάζεται να επιβληθεί από την αγωνιστική παρέμβαση του ίδιου του λαού και της νεολαίας, μέσα από ένα κίνημα παλλαϊκό, για ριζικές αλλαγές στην Παιδεία και την κοινωνία.