Είτε είναι φοβερά «άτυχη», είτε κάποιοι εκμεταλλεύονται ποικιλοτρόπως τη διεθνή τρομο-υστερία για να εξασφαλίσουν -εντός του ινδονησιακού αρχιπελάγους...- βρώμικα παιχνίδια εξουσίας. Ο λόγος για την Πρόεδρο της Ινδονησίας, Μεγκαβάτι Σουκαρνοπούτρι, που σε λιγότερο από χρόνο αντιμετώπισε τον εφιάλτη δύο αιματηρών τρομοκρατικών επιθέσεων: τον Οκτώβρη στο Μπαλί και στις αρχές Αυγούστου στο ξενοδοχείο «Μάριοτ» της Τζακάρτας...

Η συγκυρία αυτών των επιθέσεων, (που φέρεται να έχουν εξαπολυθεί από την «Τζεμάγια Ισλαμίγια»), προσθέτει ένταση στο «μυστήριο» της τρομοκρατίας στην Ινδονησία. Να είναι άραγε τυχαίο πως το ρολόι του χρόνου εξαπόλυσης των επιθέσεων αυτών τρέχει «συνάμα» με εκείνο που μετρά αντίστροφα την παραμονή της Μεγκαβάτι Σουκαρνοπούτρι στην εξουσία (που λήγει τον Οκτώβριο του 2004...); Να είναι άραγε τυχαίο πως μετά από την επίθεση στο Μπαλί περιστάλθηκαν οι πολιτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Πως επανήλθε η θανατική ποινή; Πώς «τονώθηκαν» (ξανά...) οι εξουσίες των στρατιωτικών;

Οι «κακές γλώσσες» πολιτικών παρατηρητών στην Τζακάρτα όταν δεν αποδίδουν σχεδόν τα πάντα στον αποδιοπομπαίο τράγο («Τζεμάγια Ισλαμίγια»), θυμούνται πως στην Ινδονησία είναι ανοιχτοί πολλοί λογαριασμοί: οικονομική κρίση, θρησκευτικές διαμάχες, αυτονομιστικά κινήματα, δίκες πολιτικά φιλόδοξων στρατηγών...

Ιδιαίτερα όσον αφορά στους στρατηγούς (π.χ. Γουιράντο), που υπηρέτησαν τη δικτατορία Σουχάρτο, έχουν δείξει πως εκμεταλλεύονται όχι μόνον τις τρομο-επιθέσεις, αλλά και την παραμικρή αφορμή... Η επίθεση στο «Μάριοτ» προοιωνίζεται πως θα είναι, γι' αυτούς, μία ακόμη «ευκαιρία» που ίσως σημάνει ακόμη και την επάνοδό τους από τα παρασκήνια στη φωταγωγημένη σκηνή της εξουσίας...