Στις 22 Ιούλη του 1943 ήταν μόλις δεκάξι χρόνων. Μακριά ξανθοκόκκινα μαλλιά, λευκορόδινη, ορμητική. Στις 22 Ιούλη του 1943 η ΕΠΟΝίτισσα Παναγιώτα Σταθοπούλου ήταν μια από τους 400.000 αγωνιστές, άντρες, γυναίκες και παιδιά, που ξεχύθηκαν στο κέντρο της Αθήνας για να ματαιώσουν τα σχέδια των ναζί. Οι Γερμανοί έβλεπαν ότι η Αντίσταση στις πόλεις και τα βουνά απασχολούσε δώδεκα ολόκληρες μεραρχίες τους στην Ελλάδα. Εδώ και μήνες, στο Ανατολικό Μέτωπο είχαν προβλήματα. Ετσι, για να ελευθερώσουν μερικά στρατεύματα, αποφάσισαν να επεκτείνουν τη βουλγαρική κατοχή έως τη Θεσσαλία.

Από το πρωί εκείνης της μέρας, όλα είχαν νεκρώσει. Λαοθάλασσα ο κόσμος από τις συνοικίες στο κέντρο. Γερμανικά μηχανοκίνητα, ιταλική καβαλερία, «Ελληνες» χωροφύλακες χτυπάνε στο ψαχνό. Κάποιοι πέφτουν, αλλά η κοσμοπλημμύρα προχωράει. Γύρω στην Ομόνοια γίνονται μάχες. Οι διαδηλωτές έρχονται στα χέρια με τους καραμπινιέρους, νέες κοπέλες αφοπλίζουν χωροφύλακες, ανάπηροι χτυπούν με τα δεκανίκια τους μέσα από τα καροτσάκια.

Στην οδό Ομήρου, η Παναγιώτα προχωράει μπροστά στο τανκς, για να το εμποδίσει να προχωρήσει. Ο Γερμανός την πυροβολεί και περνάει από πάνω της. Ενα άλλο κορίτσι, η Κούλα Λίλη, βλέποντας το μηχανοκίνητο να πλακώνει το σώμα της Σταθοπούλου, πηδάει πάνω στην ερπύστρια και με το τακούνι της χτυπάει στο πρόσωπο τον οδηγό του. Εκείνος πυροβολεί με το πιστόλι και η Λίλη σωριάζεται θανάσιμα πληγωμένη στην άσφαλτο.

Στις 22 του Ιούλη 1943 τριάντα έπεσαν νεκροί και τριακόσιοι πληγώθηκαν. Ομως, οι Βούλγαροι φασίστες δεν έφτασαν μέχρι τη Θεσσαλία και οι Γερμανοί δεν έφυγαν για το Ανατολικό Μέτωπο...

Οι διαδηλωτές κατόρθωσαν να αρπάξουν το σώμα της Παναγιώτας και χέρια στοργικά στόλισαν το κεφάλι της πάνω από το σημείο που είχε συντριβεί, με λουλούδια, πριν την παραδώσουν στη μάνα γη...

Ενα χρόνο αργότερα, στις 23 του Ιούλη 1944, συλλαμβάνεται η Ηλέκτρα Αποστόλου από όργανα της Ειδικής Ασφάλειας στην υπηρεσία των Γερμανών. «Κάθε φορά που με συλλαμβάνουν», συνήθιζε να λέει, «δεν ανησυχώ για το τι θα μπορούσαν να με αναγκάσουν να πω. Οταν περνάω αυτές τις πόρτες, χάνω τη μνήμη μου, την ακοή μου, τη μιλιά μου, την αίσθηση του πόνου. Ξεχνάω όλο μου το παρελθόν».

Ποιο παρελθόν; Κόρη εύπορης οικογένειας, η Ηλέκτρα Αποστόλου μπήκε στον αγώνα από 13 χρόνων. Από το 1925 μέλος της ΟΚΝΕ, παντρεύεται στα δεκαοκτώ της χρόνια, έναν σύντροφο, τον Σιδερίδη. Την ωθεί το συναίσθημα, αλλά ίσως και η ανάγκη να απαλλαγεί από τις πιέσεις της πατρικής της οικογένειας. Αφοσιώθηκε σε συνέχεια στον αγώνα που έκαναν οι εργάτριες για ίση αμοιβή και λιγότερες ώρες εργασίας και οργάνωσε τις πρώτες απεργίες σε καπνεργοστάσια και εργοστάσια υφαντουργίας. Οι εργαζόμενες της Αθήνας και του Πειραιά τη γνώρισαν όχι μόνο σαν πολιτικό καθοδηγητή, αλλά και σαν μια φίλη που μαζί της μπορούσαν να μιλήσουν για τα προσωπικά τους προβλήματα. Αντιπροσώπευσε τις Ελληνίδες στην Αντιφασιστική Διάσκεψη που έγινε στο Παρίσι το 1934 και ήταν από τους πρώτους που συνέλαβαν μόλις έγινε η δικτατορία του Μεταξά. Την απέλυσαν γιατί ήταν σοβαρά άρρωστη, αλλά φυλακίστηκε και πάλι, παρόλο που ήταν εννέα μηνών έγκυος. Μόλις γέννησε, την έστειλαν με το μωρό εξορία στην Ανάφη. Αργότερα, μεταφέρθηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο στην Αθήνα και από εκεί δραπέτευσε μεταμφιεσμένη σε καθαρίστρια.

Μόλις μπήκαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, η Ηλέκτρα άρχισε να δραστηριοποιείται στις γραμμές της Αντίστασης. Για ένα διάστημα δούλεψε σαν γραμματέας της «Λεύτερης Νέας», αντιστασιακής οργάνωσης για κορίτσια, που αργότερα συγχωνεύτηκε στην ΕΠΟΝ. Οργάνωσε με μεγάλη επιτυχία την αντιστασιακή δουλιά στην Αθήνα, δίνοντας έμφαση και στον πολιτιστικό τομέα. Καλλιεργημένη, ανοιχτόμυαλη, έδινε ιδέες και ενέπνεε τους συναγωνιστές της. Αγωνιζόταν ανάμεσα σε άλλα για την ισοτιμία της γυναίκας και υποστήριζε ότι οι γυναίκες θα κερδίσουν τη λευτεριά, όχι με λόγια και διακηρύξεις, αλλά συμμετέχοντας στους κοινωνικούς αγώνες. Προέτρεπε τις κοπέλες να δείξουν με πράξεις πως είναι ικανές να τα βγάλουν πέρα σ' όλες τις μορφές του αγώνα, τις παρακινούσε να παίρνουν το λόγο στις συνεδριάσεις, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους...

Οταν την «έπιασαν» ήταν 32 χρόνων. Λένε πως εκείνο το βράδυ πήγαινε να συναντήσει τη μικρή κόρη της, την Αγνή... Ούτε αυτή τη φορά μίλησε, παρά τα φρικτά βασανιστήρια. Υστερα από 24 ώρες, πέταξαν το σώμα της μισοκαμένο από το παράθυρο στο δρόμο... Σε τι κατάσταση βρισκόταν φαίνεται από μια συγκλονιστική φωτογραφία, που δημοσιεύεται στο βιβλίο της Ολυμπίας Παπαδούκα με τίτλο «Το θέατρο στην Αθήνα». Δεν είναι τόσο τα φοβερά σημάδια που διακρίνονται, καθώς κείτεται άψυχη στο τραπέζι του ιατροδικαστή, όσο η έκφραση της οδύνης στο τυραννισμένο της πρόσωπο...

Παναγιώτα Σταθοπούλου, Κούλα Λίλη, Ηλέκτρα Αποστόλου. Τρεις από τις χιλιάδες αγωνίστριες - γνωστές και άγνωστες - που έδωσαν τη ζωή τους με το όραμα μιας πατρίδας ελεύθερης, ανεξάρτητης, δημοκρατικής, όπου ο λαός θα ζούσε καλύτερες μέρες, σε μια διαφορετική κοινωνία.