Οι 500 «άγιοι» και οι 500.000 «Αγιάννηδες» | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Οι 500 «άγιοι» και οι 500.000 «Αγιάννηδες»

Οταν το κλείσιμο επιχειρήσεων είχε φτάσει στο κόκκινο το «δημοσιογραφικό ενδιαφέρον», σημειώναμε ότι το πρόβλημα της ανεργίας, δε θα εξαλειφθεί με το που θα «κατέβουν» οι κάμερες. Ορισμένα μόνο γεγονότα τις τελευταίες μέρες, επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια. Ηδη, χτες, η χαρτοβιομηχανία «Σόφτεξ» ανακοίνωσε πρόγραμμα άλλων 150 απολύσεων.

Αλλά, εκεί που το πρόβλημα προβάλλει με δραματικό τρόπο είναι ο χώρος των δημοτικών επιχειρήσεων, που για λογαριασμό του κράτους, χωρίς όμως τις απαιτούμενες χρηματοδοτήσεις, έχουν αναλάβει την παροχή διαφόρων κοινωνικών υπηρεσιών. Επιγραμματικά καταγράφουμε: Στα Λιόσια 600 εργαζόμενοι βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα. Στο Περιστέρι 200 εργάτες είναι απλήρωτοι και το μέλλον τους αβέβαιο, προς δόξαν των περίφημων Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης (ΤΣΑ). Στο δήμο Αθήνας, 200 μουσικούς, τους πετούν στα αζήτητα. Το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» έχει μείνει αβοήθητο και 300 εργαζόμενοι κινδυνεύουν άμεσα. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να προβάλλει διαφημίσεις παραδεισένιες στην τηλεόραση (αλήθεια πόσο στοίχισε η σχετική προπαγάνδα;). Επιπλέον, η εργασία για 1.500 σχολικούς φύλακες και αυτών κινδυνεύει καθώς τελειώνει το σχετικό πρόγραμμα.

Βέβαια, η κυβέρνηση και γενικότερα το σύστημα, δεν αποκλείεται να ράψουν μερικά προσωρινά μπαλώματα. Καθώς μάλιστα μπαίνουμε και σε προεκλογική περίοδο, η επιχείρηση «κατάσβεσις των εστιών» αναμένεται να πάρει χαρακτήρα πολεμικής αποστολής. Και όμως η ζοφερή αυτή κατάσταση δεν πρόκειται να σιγάσει.

Το σαράκι της ανεργίας θα συνεχίσει να τρώει τα σωθικά της κοινωνίας. Να καταδικάζει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην ανέχεια και στην απόγνωση. Στον αντίποδα δε αυτής της εικόνας να συσσωρεύει πλούτη και κέρδη για τους λίγους. Μόλις προχτές ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» μετρούσε τα κέρδη των 500 πρώτων βιομηχανιών σε 1.625 δισεκατομμύρια δραχμές ή σε 33,14 δισ. ευρώ!

Δεν πρωτοτυπούμε αν υποστηρίξουμε ότι αυτή η κοινωνία είναι καταδικασμένη να σέρνει μαζί της την ανεργία, όπως η καμήλα την καμπούρα της. Και όμως αυτή η χιλιοειπωμένη διαπίστωση χρειάζεται σήμερα να ποτίσει τη συνείδηση και το είναι ολόκληρης της εργατικής τάξης. Εχει δε, ιδιαίτερη αξία, αυτό να το κατανοήσουν μια και έξω οι εργαζόμενοι που βρίσκονται με ένα χαρτί απόλυσης στο χέρι και πολλοί απ' αυτούς με τα σωματεία τους να βρίσκονται σε κινητοποιήσεις.

Είναι κομβικό σημείο, η κατανόηση, ότι το πρόβλημά τους, το πρόβλημα μισού και πλέον εκατομμυρίου εργαζομένων, δε βρίσκεται ούτε στο μοντέλο του «απασχολήσιμου», ούτε στα προγράμματα κατάρτισης, επανακατάρτισης, εκπαίδευσης και ξανά εκπαίδευσης που προωθεί η κυβέρνηση. Οχι μόνο γιατί η ασπιρίνη δεν αντιμετωπίζει το επικίνδυνο μικρόβιο. Ούτε γιατί πολλές φορές, η πτώση του πυρετού, αντί να βοηθά, μπορεί να αποκρύπτει το πραγματικό πρόβλημα. Αλλά γιατί, πριν απ' όλα, αυτό που η άρχουσα τάξη, προβάλλει σαν «διέξοδο», μεγεθύνει το πραγματικό αδιέξοδο. Διαιωνίζει το σύστημα της ανεργίας άρα και το πρόβλημα. Εμποδίζει ανέργους και εργαζόμενους, αποφασιστικά να βγουν στους αγώνες. Τους εμποδίζει να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα. Να νιώσουν τι φίδι ζεσταίνουν στον κόρφο τους, ανεχόμενοι τη συγκεκριμένη πολιτική εξουσία, στηρίζοντας τα κόμματα που έχουν γίνει στυλοβάτες του συστήματος, πραιτοριανοί του κεφαλαίου.

Γιατί ακριβώς, οι ταξικοί αγώνες, η πάλη ενάντια στους πολιτικούς υπηρέτες του κεφαλαίου, η αντιπαράθεση με τα μυθεύματα της ανταγωνιστικότητας και της «ανάπτυξης», σύμφωνα με το μοντέλο της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι σήμερα η μόνη επιλογή για τους ανέργους. Οι Σειρήνες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τα κόμματα του ευρω-μονόδρομου, το μόνο που μπορούν να εξασφαλίσουν είναι τα 1.625 δισεκατομμύρια κέρδη για τις 500 «αγίες» οικογένειες της Εκάλης. Αλλά αυτά τα κέρδη για τους 500 «αγίους» του συστήματος, προϋποθέτουν 500.000 «Αγιάννηδες» στο δρόμο.

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ