Η κυβέρνηση μέσω των κατασταλτικών μηχανισμών της έχει εξαπολύσει έναν ιδιότυπο χημικό πόλεμο κατά του «εχθρού λαού». Οτιδήποτε κινείται στους δρόμους, προβάλλοντας κάποιο αίτημα μη αρεστό στους κυβερνώντες, αμέσως γίνεται στόχος από τις αστυνομικές δυνάμεις και εξαπολύονται δακρυγόνα και χημικά σαν να θέλουν να «απολυμάνουν» το χώρο από το «μικρόβιο» της λαϊκής διεκδίκησης, της αμφισβήτησης της αντιλαϊκής πολιτικής. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, έχει πάρει μόνιμο χαρακτήρα η μαζική και με κάθε ευκαιρία χρήση χημικών ουσιών μετά ροπάλων κατά διαδηλωτών.

Προχθές ήταν οι κάτοικοι της Μάνης που ήρθαν στην Αθήνα για να διαδηλώσουν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των σπηλαίων του Διρού. Μια μέρα πριν οι κάτοικοι του Ασπρόπυργου που ζητούσαν τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων. Λίγες μέρες πριν στη Θεσσαλονίκη, και ο κατάλογος πάει λέγοντας. Αυτή η επαναλαμβανόμενη εικόνα ούτε τυχαία είναι, ούτε μπορεί να αποδοθεί σε υπερβάλλοντα ζήλο των αστυνομικών οργάνων, για τον οποίο, εξάλλου, πάλι η κυβέρνηση ευθύνεται. Οι εντολές είναι άνωθεν. Η δράση αυτή των κατασταλτικών δυνάμεων είναι αποκαλυπτική αναφορικά με το τι σχεδιάζεται και τι έχει δρομολογηθεί. Η συχνότητα και η επανάληψη των επεισοδίων από πλευράς αστυνομικών δυνάμεων δείχνει ότι ενεργούν βάσει σχεδίου.

Πρόκειται για μια οργανωμένη επιχείρηση «σιδηράς πυγμής» κατά του «εχθρού λαού». Κατ' αρχήν, ο στόχος είναι ξεκάθαρος. Είναι η διάλυση κάθε μορφής αντίστασης και διαμαρτυρίας. Ούτε φύλλο δεν πρέπει να κινείται για να μην ενοχλήσει την αντιλαϊκή - φιλομονοπωλιακή πολιτική. Ετσι παράγεται αυταρχισμός, παράγεται καταστολή, παράγεται αστυνομική βία και τρομοκρατία. Και ασφαλώς ένα τέτοιο οικοδόμημα - το αστυνομικό κράτος δεν είναι αυτοσκοπός - στήνεται για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς. Είναι προάγγελος της ακόμη μεγαλύτερης ενίσχυσης της πολιτικής καταστολής των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, της έντασης των μέτρων της αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής, της έντασης της οικονομικής αφαίμαξης και εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη. Η υπόθεση αυτή πρέπει να οδηγεί και σε πολιτικά συμπεράσματα τους εργαζόμενους σχετικά με αυτή την εξελισσόμενη εις βάρος τους πραγματικότητα. Μετά τη ζάλη από τα δακρυγόνα και τα χημικά στη συνείδηση του λαού μπορούν και πρέπει να ξεκαθαρίζουν πολλά πράγματα, ενόψει μάλιστα και των επικείμενων βουλευτικών εκλογών, σχετικά με την ανάγκη καταδίκης αυτής της πολιτικής καταδικάζοντας αποφασιστικά τους φορείς της, τόσο την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όσο και τη ΝΔ, που ταυτίζεται ουσιαστικά με την κυβέρνηση.

Μπορεί η κινητοποίηση των Μανιατών να ήταν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, όμως με τη συνδρομή των παρισταμένων βουλευτών της ΝΔ Α. Δαβάκη, Π. Σκανδαλάκη και Π. Μαντούβαλου, καθώς και του δημάρχου Οιτύλου Π. Ανδρεάκου, αφού προηγουμένως οι διαδηλωτές είχαν διαλυθεί με τα δακρυγόνα, «τα βρήκαν» με την κυβερνητική διοίκηση της εταιρίας του ΕΟΤ, που ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία. Η διεκδίκηση μεταλλάχτηκε σε αίτημα συνδιαχείρισης από τον τοπικό Δήμο του ξεπουλήματος των σπηλαίων. Αυτή είναι η διαφορά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ: Ποιος, δηλαδή, θα διαχειριστεί αυτή την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.