Η Ουάσιγκτον έχει αρκετούς «λόγους» να απειλεί τη Συρία. Η Δαμασκός αντιδρά στα σχέδιά της για το Ιράκ και για τη γενικότερη αναδιάταξη στην περιοχή, που θα ευνοεί την αμερικανική ηγεμονία, ενώ διαφωνεί και με τη Νέα Τάξη Πραγμάτων που οι ΗΠΑ, σε συνεργασία με το Ισραήλ, προσπαθούν να επιβάλουν με αφορμή το Παλαιστινιακό. Αυτό υποστηρίζει ο ΓΓ της ΚΕ του Συριακού ΚΚ, Γιουσέφ αλ Φαϊσάλ, που μίλησε στο «Ρ». Κατά τη γνώμη του «όσο οι αμερικανικές δυνάμεις προσπαθούν να επιβάλουν ένα καθεστώς κατοχής στο Ιράκ τόσο δε θα υπάρχει ηρεμία στη χώρα».

- Η επικρατούσα αντίληψη είναι ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ιράκ, τουλάχιστον υπό την κλασική έννοια, έχουν τελειώσει. Πώς βλέπετε να διαγράφεται η επόμενη μέρα στο Ιράκ;

- Οι αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του ιρακινού λαού είναι σαφές ότι βαίνουν στο οριστικό τέλος και προς το αναμενόμενο, εκ των προτέρων, αποτέλεσμα. Σήμερα, η κύρια αποστολή των κατοχικών δυνάμεων είναι να αντιμετωπίσουν το χάος που βασιλεύει σε αρκετές πόλεις και να προσπαθήσουν να καλύψουν το πολιτικό, διοικητικό και κοινωνικό κενό που δημιουργήθηκε από την πτώση του πρώην ολοκληρωτικού καθεστώτος.

Από τη μια πλευρά, βλέπουμε τον ιρακινό λαό να οργανώνει τις δυνάμεις του με συνθήματα ενάντια στην κατοχή, ενάντια στην εγκαθίδρυση ενός Αμερικανού κυβερνήτη και υπέρ της αναγκαιότητας να εξευρεθούν νέοι τρόποι οργάνωσης και διοίκησης. Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε τα εμπόδια που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι αμερικανικές δυνάμεις, κυρίως λόγω της λαϊκής αντίδρασης και της διαμάχης που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στις διάφορες ιρακινές δυνάμεις.

Οι κατοχικές δυνάμεις ενθάρρυναν τις λεηλασίες. Αφησαν όλα τα κυβερνητικά κτίρια, με εξαίρεση το υπουργείο Πετρελαίου, χωρίς φύλαξη. Οι κάτοικοι της Βαγδάτης ήταν αυτοί που δημιούργησαν λαϊκές επιτροπές και ανέλαβαν την προστασία κυβερνητικών κτιρίων και πρεσβειών. Ο αριθμός αυτών των λαϊκών επιτροπών αυξάνεται μέρα με την μέρα, όπως αυξάνεται και η συνειδητοποίηση της ανάγκης για οργανωμένη αντίσταση ενάντια στην αποικιοκρατική κατοχή. Ογκώδεις διαδηλώσεις γίνονται στη Βαγδάτη και σε άλλες πόλεις. Αλλωστε, λαϊκή αντίσταση δε σημαίνει απαραίτητα βία, ασχέτως αν υπάρχουν σε συγκεκριμένα σημεία θύλακες ένοπλης αντίστασης, ακόμη.

- Πιστεύετε ότι τα αμερικανο-βρετανικά στρατεύματα μπορούν ή θέλουν να ελέγξουν πλήρως τη χώρα και να εγγυηθούν, τουλάχιστον, την εδαφική της ακεραιότητα, την εθνική της ενότητα και ένα σχετικό επίπεδο ηρεμίας;

- Είναι ξεκάθαρο ότι ΗΠΑ και Βρετανία θα αναλάβουν τη διοίκηση του Ιράκ, παρά το γεγονός ότι οι Γερμανία, Γαλλία και Ρωσία επιζητούν, με διαφορετική γλώσσα η κάθε μία και τρόπους, την επιστροφή του θέματος στον ΟΗΕ, προκειμένου να αναλάβει ο Οργανισμός τη διακυβέρνηση του μεταπολεμικού Ιράκ.

Οι ΗΠΑ αρνούνται να δώσουν πραγματικό ρόλο στον ΟΗΕ και προωθούν πρακτικά μέτρα, έτσι ώστε να επιβάλουν τον στρατηγό Τζέι Γκάρνερ στη θέση του πολιτικού διοικητή της χώρας. Αυτός με τη σειρά του θα διορίσει τους δικούς του ανθρώπους ως κυβερνήτες στο υπόλοιπο Ιράκ. Ουσιαστικά, ο διορισμός αυτών των, κατά τόπους, κυβερνητών είναι ένα είδος θρυμματισμού της κεντρικής εξουσίας.

Πιστεύω ότι είναι πιθανό το ενδεχόμενο διαίρεσης του Ιράκ, όπως επίσης είναι αρκετά σημαντικές οι απειλές για την εδαφική του ακεραιότητα, προοπτικές που νομίζω ότι ο ιρακινός λαός θα αντιπαλέψει με κάθε μέσο και με την αλληλεγγύη των λαών της περιοχής. Κατά τη γνώμη μου, η ενότητα του ιρακινού λαού είναι σε ευθεία αντίθεση με τη φύση της αποικιακής κατοχής. Οι ΗΠΑ θα προσπαθήσουν να ενθαρρύνουν και να υποκινήσουν εθνικό και θρησκευτικό διχασμό στο Ιράκ.

Ορισμένες πλευρές αυτής της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται έκαναν την εμφάνισή τους μετά την επίθεση ορισμένων Κούρδων ενόπλων στο Κιρκούκ, όταν επικράτησε κλίμα διωγμού σε βάρος των Αράβων κατοίκων του, ενώ χαρακτηριστικό γεγονός είναι και η δολοφονία του αμερικανόφιλου σιίτη ηγέτη στη Νατζάφ. Νομίζω ότι είναι αδύνατον στο Ιράκ να επικρατήσει, έστω και σχετική ηρεμία, όσο οι ΗΠΑ θα προσπαθούν να επιβάλουν ένα καθεστώς - μαριονέτα. Ενα τέτοιο καθεστώς δε θα είναι σε θέση να χειριστεί τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργούνται από το πολιτικό και διοικητικό κενό. Ούτε η χρήση βίας, ούτε η χρήση εισαχθέντων ηγεσιών από το εξωτερικό, θα ικανοποιήσουν τη λαϊκή βάση του Ιράκ.

Η ιρακινή κοινωνία είναι μια πολιτισμένη κοινωνία που διακατέχεται από βαθιά πατριωτικά αισθήματα. Ολόκληρη η ιρακινή ιστορία που προηγείται του Σαντάμ Χουσεΐν, είναι μια ιστορία αγώνα για ελευθερία, για εθνική ανεξαρτησία, για αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού. Αυτά δε λεηλατούνται σε μία νύχτα.

- Η πλειοψηφία των αναλυτών υποστηρίζουν ότι η αραβική κοινή γνώμη είναι εξαιρετικά οργισμένη μετά την εισβολή στο Ιράκ και εκτιμούν ότι το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής έκρηξης σε ορισμένες τουλάχιστον αραβικές χώρες είναι πολύ πιθανό. Πολλοί, επίσης, μιλούν για την προοπτική ενός «ντόμινο» ραγδαίων εξελίξεων. Ποια είναι η δική σας άποψη;

-Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αραβικές κοινωνίες, τα κόμματα και οι αραβικές ηγεσίες αντιμετωπίζουν μια περίοδο μεγάλων προκλήσεων και αλλαγών. Οι ερωτήσεις που επαναλαμβάνονται είναι γιατί οι αραβικές ηγεσίες απέτυχαν να υπερασπίσουν το έθνος. Ποιες είναι οι βαθύτερες αιτίες των αλλεπάλληλων αυτών αιματηρών αποτυχιών και των οπισθοδρομήσεων; Προχωρώντας περισσότερο, αν θέλετε, ποια είναι τα αναγκαία εκείνα στοιχεία που θα οδηγήσουν σε μια νέα αραβική πατριωτική και εθνική αναγέννηση;

Αυτές οι ερωτήσεις ζητούν απάντηση, ενώ πληθαίνουν οι εξωτερικές προκλήσεις και αυξάνεται το συναίσθημα του άμεσου κινδύνου. Αυτοί οι δύο παράγοντες ενισχύουν την πατριωτική ενότητα απέναντι στις κλιμακούμενες απειλές που αντιμετωπίζει ολόκληρη η περιοχή μας. Παρ' όλα αυτά, δε νομίζω ότι είναι αρκετοί, για να σταματήσουν τις βαθιές αλλαγές στους κόλπους των κοινωνιών μας μακροπρόθεσμα. Μπορεί κανείς, σε αυτό το σημείο, να θυμηθεί τις επιπτώσεις της ήττας του 1948, οι οποίες καθόρισαν τις περιφερειακές εξελίξεις για δεκαετίες.

- Πριν καν αρχίσει ο πόλεμος στο Ιράκ, οι ΗΠΑ εκτόξευαν απειλές κατά της Συρίας. Το τελευταίο διάστημα, οι απειλές αυτές έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Εκτιμάτε ότι η Συρία θα μπορούσε να γίνει στόχος μιας νέας αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης; Εάν όχι, ποιος νομίζετε ότι είναι ο στόχος αυτών των απειλών;

- Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε μια εξαιρετικά μεγάλη όξυνση των απειλών κατά της Συρίας, οι οποίες γίνονται πιο επιθετικές και εμπεριέχουν, εμμέσως, και στρατιωτικές απειλές. Οπως, όμως, αναφέρατε, οι απειλές κατά της Συρίας δεν είναι κάτι καινούριο. Τον τελευταίο χρόνο, ένα νομοσχέδιο που είχε ως στόχο να «τιμωρήσει» τη Συρία υποβλήθηκε σε ορισμένες επιτροπές του Κογκρέσου, αλλά σταμάτησε εκεί. Επιπροσθέτως, οι απειλές, που σχετίζονται με την υποστήριξη προς τη Χεζμπολάχ και τις παλαιστινιακές οργανώσεις, δεν έπαψαν ποτέ να εκτοξεύονται.

Αυτές οι απειλές μοιάζουν, απλώς, να ανανεώθηκαν συνδεόμενες με τον πόλεμο στο Ιράκ υπό ποικίλα προσχήματα, όπως είναι ο γνωστός ισχυρισμός περί ανοίγματος των συνόρων μας για να περάσουν Αραβες μαχητές στο Ιράκ, η παροχή κάποιου είδους στρατιωτικής βοήθειας προς το Ιράκ, η εξασφάλιση ασύλου σε ορισμένα ηγετικά στελέχη του πρώην καθεστώτος.

Η Συρία απάντησε άμεσα σε αυτές τις κατηγορίες και κατέστησε, για άλλη μια φορά, σαφές ότι διακρίνει την τρομοκρατία από το, καθ' όλα, νόμιμο δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αντίσταση και στον αγώνα για την ελευθερία του και την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη, η Συρία προσέφερε στις ΗΠΑ την απαραίτητη βοήθεια, όσον αφορά στις τρομοκρατικές οργανώσεις. Ο ίδιος ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Κόλιν Πάουελ, δημόσια αναγνώρισε αυτή τη βοήθεια και δήλωσε ότι οι συριακές πληροφορίες συνέβαλαν στο να σωθούν οι ζωές πολλών Αμερικανών.

Πιστεύουμε ότι το βασικό κίνητρο πίσω από την ανανέωση όλων αυτών των απειλών είναι η αγανάκτηση της Ουάσιγκτον, επειδή η συριακή πολιτική απορρίπτει την επίθεση ενάντια στον ιρακινό λαό. Η Ουάσιγκτον είναι εξοργισμένη από τη συνεργασία και τον συντονισμό της Συρίας με μια σειρά από άλλες χώρες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που οδήγησε τελικά στην απομόνωση της αμερικανικής πολιτικής, υποχρεώνοντάς τη να προχωρήσει σε μονομερή επίθεση με την υποστήριξη της Βρετανίας, ενάντια στη διεθνή νομιμότητα, το διεθνές δίκαιο και τη Χάρτα του ΟΗΕ. Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι το γεγονός ότι η ξεκάθαρη συριακή θέση υιοθετήθηκε τόσο στη συνάντηση του Αραβικού Συνδέσμου, όσο και στη συνάντηση των Αράβων ΥΠΕΞ.

Επίσης, η Συρία, μέσα από τις θέσεις της όπως εκφράστηκαν από τον Πρόεδρο Μπάσαρ αλ Ασαντ, διαδραμάτισε ένα σημαντικότατο ρόλο στην κινητοποίηση της αραβικής γνώμης στους δρόμους ενάντια στην αμερικανική επιθετική πολιτική και υπέρ του μποϊκοτάζ των αμερικανικών προϊόντων. Οι ΗΠΑ θεωρούν τη Συρία ως ένα από τα κυριότερα περιφερειακά εμπόδια που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αποτυχία τα σχέδιά τους για εφαρμογή μιας Νέας Τάξης στη Μέση Ανατολή, βασισμένης στην αμερικανική παρουσία στο Ιράκ όπως επίσης και στο ρόλο του Ισραήλ.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αμερικανική διοίκηση στοχεύει στην επιβολή της ηγεμονίας και της κυριαρχίας της σε όλο τον πλούτο του πλανήτη. Δε δίνει σημασία στο διεθνές δίκαιο και μπορεί να προχωρήσει σε επιθέσεις εναντίον του οποιουδήποτε λαού οποιαδήποτε στιγμή. Η επίθεση στο Ιράκ είναι απλώς ένα παράδειγμα.

Ο συριακός λαός διακρίνεται για την εθνική του ενότητα και είναι αποφασισμένος να υπερασπίσει τη γη και την κυριαρχία του. Η κυβέρνηση και ο λαός μας, όπως και το Εθνικό Προοδευτικό Μέτωπο, βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλο, αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την πατρίδα τους αν αυτό κριθεί αναγκαίο.

- Ποιες νομίζετε, δηλαδή, ότι θα είναι οι συνέπειες αυτού του πολέμου για τον παλαιστινιακό λαό;

- Στη Συρία, δεν υποτιμούμε διόλου τις αμερικανικές απειλές. Παρ' όλα αυτά, δεν υπερβάλλουμε κιόλας όταν καλούμαστε να τις αντιμετωπίσουμε. Συνειδητοποιούμε πλήρως τη φύση των γερακιών της αμερικανικής κυβέρνησης όπως ο κ. Ράμσφελντ ή ο κ. Γούλφοβιτς, οι οποίοι εκφράζουν την πλήρη υποστήριξή τους προς τον Αριέλ Σαρόν και τη βάρβαρη πολιτική του απέναντι στους Παλαιστινίους.

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένας ακόμη μεγάλος στόχος. Οι ΗΠΑ ετοιμάζονται για ένα νέο επιθετικό βήμα κατά του παλαιστινιακού λαού. Προσπαθούν να του επιβάλουν τον λεγόμενο «οδικό χάρτη για την ειρήνευση». Ο «χάρτης» αυτός προϋποθέτει αλλαγές στην παλαιστινιακή ηγεσία, δημιουργία νέων μορφών διακυβέρνησης των παλαιστινιακών εδαφών και στέρηση του δικαιώματος της επιστροφής από τους Παλαιστινίους πρόσφυγες ανά τον κόσμο.

Κατά συνέπεια, οι αμερικανικές απειλές κατά της Συρίας αποτελούν και ένα είδος «προληπτικής» πολιτικής, προκειμένου να παρεμποδιστεί η Δαμασκός από το να υιοθετήσει ξεκάθαρη θέση απέναντι σε αυτό το σχέδιο, να παρεμποδιστεί από το να βοηθήσει τον παλαιστινιακό λαό και να επιβληθεί ένα νέο status qvo στις ισραηλινο-παλαιστινιακές σχέσεις.