Οσοι παρακολούθησαν την προχτεσινή συζήτηση στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας με θέμα «Οι ανθρωπιστικοί μηχανισμοί στον πόλεμο», έμειναν με την αίσθηση ότι περισσότερο διπλωματικά παρά ουσιαστικά προσεγγίστηκε ο ρόλος των ανθρωπιστικών οργανώσεων σήμερα. Τα επίμαχα ζητήματα, που αφορούν κυρίως στην ανεξαρτησία ή όχι αυτών των οργανώσεων, τέθηκαν μεν στο τραπέζι αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε ελάχιστοι ήταν αυτοί που ένιωσαν ότι πήραν απαντήσεις στους προβληματισμούς και στην όποια καχυποψία τους.

Ο πρώην πρόεδρος του ελληνικού τμήματος των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» Οδυσσέας Βουδούρης έκανε ίσως το πιο μεγάλο άλμα - σε σχέση πάντα με τους υπόλοιπους συνομιλητές του - αφού μίλησε για την ανάγκη ανεξαρτησίας των μη κυβερνητικών οργανώσεων «ιδιαίτερα της οικονομικής ανεξαρτησίας τους, μια και κατά κύριο λόγο χρηματοδοτούνται από κυβερνητικά κονδύλια». Μίλησε για τον κίνδυνο χειραγώγησης αυτών των οργανώσεων, ώστε εύκολα «να μπορούν να προσφέρουν ανθρωπιστικό άλλοθι», ενώ αναφέρθηκε και στο παράδειγμα του Κοσσόβου, όπου «όλοι συμφωνούν ότι η στάση των ανθρωπιστικών οργανώσεων τότε δεν ήταν και η καλύτερη». Αναφορά έγινε και στο ρόλο που διαδραμάτισε παλιότερα η πρώτη ανθρωπιστική οργάνωση, ο Ερυθρός Σταυρός. «Ο νόμος του Ερυθρού Σταυρού ήταν η σιωπή. Η στάση αυτής της οργάνωσης στιγματίστηκε απ' τη σιωπή που κράτησε, κυρίως, σε σχέση με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης».

Ο καθηγητής Ρόνι Μπράιμαν, πρόεδρος των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» απ' το 1982 έως το 1994, τόνισε πως το πρώτο ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι η πολιτική ανεξαρτησία ή όχι των εθελοντών. Μάλιστα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά και προβληματισμό, προκάλεσε η πληροφορία ότι κυβερνήσεις καλούν τις ανθρωπιστικές οργανώσεις να πάρουν μέρος σε συναντήσεις, σεμινάρια ακόμα και σε ...στρατιωτικές ασκήσεις! «Οι "Γιατροί Χωρίς Σύνορα" δύο φορές κλήθηκαν απ' τον αμερικανικό στρατό να λάβουν μέρος σε στρατιωτικά γυμνάσια! Εμείς αρνηθήκαμε, κάτι που προκάλεσε την έκπληξη της αμερικανικής διοίκησης», είπε ο Ρ. Μπράιμαν, προκαλώντας μειδίαμα στο νεανικό - κυρίως - ακροατήριο. Υπογράμμισε ακόμα ότι σήμερα - όπως έχουν τα πράγματα - η ανθρωπιστική αποστολή τείνει να γίνει σύμμαχος της πολιτικής εξουσίας.