Η «Μαντόνα» ένα από τα σημαντικά έργα του Τιτάνα της Ιταλικής Αναγέννησης, του Μιχαήλ Αγγελου, του καλλιτέχνη που έδωσε πλαστικότητα και δραματικό περιεχόμενο στα αριστουργήματα του Τζιότο. Αυτό είναι η αφορμή που θα σταθούμε για λίγο στη ζωή του καλλιτέχνη.

Ο Μιχαήλ Αγγελος «Micelangelo Buonaroti 1475-1564» ο Ιταλός γλύπτης, ζωγράφος, πολεοδόμος αρχιτέκτονας και ποιητής είναι σίγουρα ο κορυφαίος εκπρόσωπος της ιταλικής Αναγέννησης, που έδωσε τις αφετηρίες του επαναπροσδιορισμού της ευρωπαϊκής τέχνης. Σε κάθε τομέα η καλλιτεχνική του δημιουργία συνοψίζει το παρελθόν και χαράζει το μέλλον. Αυτή η πληθωρική και χαρισματική φυσιογνωμία γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη, όπου ο πατέρας του ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος. Λίγο μετά τη γέννησή του η οικογένειά του μετακόμισε στη Φλωρεντία και την ανατροφή του μικρού ανέλαβε μια τροφός της οποίας τα αδέλφια ήταν λιθοξόοι και μαρμαράδες, κάτι που τον επηρέασε βαθύτατα, αφού το μάρμαρο για εκείνον ήταν κάτι σαν το μητρικό γάλα... Μα ας δούμε πώς έγινε ζωγράφος. Στα 1508, ο τρομερός πάπας, ο Ιούλιος ο Β, με τον οποίον τον συνέδεε μια μακρόχρονη φιλία, που ενίοτε τη διέκοπταν θυελλώδεις συγκρούσεις, τον κάλεσε ακόμη μια φορά στη Ρώμη και του πρότεινε να ζωγραφίσει της οροφή του παρεκκλησίου του Σίξτου (Καπέλα Σιξτίνα). Ο Γλύπτης στην αρχή αρνήθηκε, δεν είχε σχέση με τη ζωγραφική, ήταν αρχιτέκτονας, πολεοδόμος και γλύπτης, αλλά ο Ιούλιος ήταν ανένδοτος, Τον πίεσε, ο Μιχαήλ Αγγελος υπέκυψε στις πιέσεις. Ομως παρόλο που ο ίδιος δε θεωρούσε τον εαυτό του, ο κόσμος έχει άλλη γνώμη. Απόδειξη ότι πλήθη συρρέουν καθημερινά στο πανέμορφο παρεκκλήσιο για να θαυμάσουν τη ζωγραφική του. Ευτυχώς, εμείς είχαμε την τύχη να επισκεφτούμε τη Ρώμη πολλές φορές και έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να μείνουμε εκστατικοί μπροστά στα έργα του μεγάλου καλλιτέχνη για πολλές ώρες. Ομως, την τελευταία φορά η μέθοδος του Βατικανού μάς ενόχλησε. Οταν μπαίνεις πια στην Καπέλα Σιξτίνα δεν μπορείς να σταματήσεις, να κοιτάξεις και να θαυμάσεις με την ησυχία σου. Πρέπει να περπατάς συνεχώς, να μην καθυστερείς δευτερόλεπτο, διότι ο χρόνος μετράει με τον... αμερικάνικο τρόπο στο Βατικανό, και ο χρόνος σημαίνει χρήμα. Αλίμονο, δε σε αντιμετωπίζει πια σαν «επισκέπτη - προσκυνητή» της τέχνης, όπως άλλοτε, αλλά σαν τουρίστα τρίτης κατηγορίας. Το μόνο που ζητά από σένα είναι να πληρώσεις όσα περισσότερα μπορείς και να φύγεις όσο γρηγορότερα γίνεται. Δυστυχώς!