Τα πρώτα χρόνια τ' αξέχαστα τα 'ζησα/ κοντά στο ακρογιάλι,/ στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και ήρεμη/ στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη./ Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη/ ζωούλα προβάλλει,/ και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα των πρώτων μου χρόνων κοντά στα ακρογιάλι. /Στενάζεις καρδιά μου, το ίδιο αναστέναγμα:/ Να ζούσα και πάλι/ στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,/ στη θάλασσα εκεί τη ρηχή τη μεγάλη/ Μια μένα είναι η μοίρα μου, μια μένα είναι η χάρη μου,/ δε γνώρισα άλλη:/ Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη και σαν ωκεανός ανοιχτή και μεγάλη./ Και να! μες στον ύπνο μου, την έφερε το όνειρο/ κοντά μου και πάλι/ τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,/ τη θάλασσα εκεί την πλατιά τη μεγάλη./ Κι εμέ τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκρανε,/ μια πίκρα μεγάλη/ και δε μου τη γλύκαινες, πανώριο ξαγνάντεμα/ της πρώτης λαχτάρας μου, καλό ακρογιάλι!/ Ποια τάχα φορτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου/ και ποια ανεμοζάλη,/ που δε μου την κοιμίζεις και δεν την ανάπαυες,/ πανώριο ξεγνάντεμα,/ κοντά στο ακρογιάλι; / μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' ανεξήγητη/ μια πίκρα μεγάλη,/ μια πίκρα που είναι άσβεστη και μες στον παράδεισο/ των πρώτων μου χρόνων κοντά στ' ακρογιάλι/.

Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα 1859 - Αθήνα 1943) Ποιητής, κριτικός, δημοσιογράφος, διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ακαδημαϊκός είναι ο κορυφαίος εκπρόσωπος της γενιάς του 1880. Και σίγουρα είναι ο ανανεωτής της λογοτεχνίας μετά την περίοδο του ρομαντισμού και, φυσικά, η εποχή του χαρακτηρίζεται ως «παλαμική γενιά». Στο ποίημα του «Μια πίκρα» αναφέρεται με νοσταλγία στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου.