Πίσω από τις μεγάλες στατιστικές υπάρχει η συγκεκριμένη πραγματικότητα, ανθρώπων που ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση, χωρίς μεροκάματο ή με μεροκάματο πείνας. Παιδιά πετσί και κόκαλο που υποφέρουν από πείνα και υποσιτισμό. Ενας λαός που καταπιεζόταν χρόνια ολόκληρα από τη στρατιωτική δικτατορία, σήμερα καταπιέζεται από την οικονομική δικτατορία των μονοπωλίων. Δεν είναι κάτι το καινούριο, όταν σε μια χώρα πεθαίνουν, μέσα σε δέκα μήνες, 359 παιδιά από πείνα και υποσιτισμό, τα συσσωρευμένα χρόνια των αδικιών και της διαφθοράς είναι πολλά, και όλα αυτά χωρίς κανείς, καμία πολιτική αρχή, ενδογενής ή διεθνής, να έχει κάνει το παραμικρό ώστε να αποφευχθεί αυτή η βαρβαρότητα.

Μια χώρα με πολλά περισσότερα εκατομμύρια ζώα απ' ό,τι κατοίκους, επιτρέπει να σκοτώνει η πείνα, άμεσα ή έμμεσα, τα παιδιά της.

Μια χώρα της οποίας η οικονομία αυξήθηκε κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίας - και μέχρι πριν μόλις τέσσερα χρόνια - με ρυθμό 7%, δεν έχει τώρα τροφή για τα σχεδόν 19 εκατομμύρια φτωχούς και φάρμακα για τους αρρώστους.

Μια χώρα που υπάκουσε πιστά στις διαταγές και τις ντιρεκτίβες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, αυτή τη στιγμή αδυνατεί να πληρώσει ακόμα και τους τόκους των δανείων.

Η πείνα είναι συνέπεια ενός ηθικά διάτρητου συστήματος και κοινωνικά άδικου, αφού, επιπλέον, αυτή η πείνα βρίσκεται σε αντίφαση με ομάδες ελίτ που συσσωρεύουν προσβλητικά επίπεδα πλούτου, μεταξύ αυτών και πρόσωπα που έχουν πλουτίσει κατευθείαν από τους πόρους που προορίζονταν για να απαλύνουν αυτές τις καταστάσεις εξαθλίωσης. Αυτό είναι ένα πρόβλημα χρόνων στην Αργεντινή, μπροστά στην παθητικότητα μιας πολιτικής και δικαστικής εξουσίας όχι λιγότερο διεφθαρμένης και συνένοχης στο δράμα που στοιχίζει τη ζωή των πιο ανυπεράσπιστων.

Οι πολιτικές του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, φέρουν άμεση ευθύνη για την κατάσταση λιμού και εξαθλίωσης που σήμερα πλήττει τον αργεντινό λαό. Η συμφορά που βρήκε μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, έχει υπεύθυνους μέσα και έξω από την Αργεντινή, που τώρα δικαιολογούνται με την υποκριτική φλυαρία της νεοφιλελεύθερης μακροοικονομίας. Πρόκειται για μία κατάσταση «εγκληματικής εγκατάλειψης», όπως καταγγέλλουν μη κυβερνητικές οργανώσεις από το Τουκουμάν, επαρχία στο βορρά της χώρας, όπου συμβαίνουν οι καθημερινοί θάνατοι υποσιτισμένων και πεινασμένων παιδιών. Αν η λεγόμενη διεθνής κοινότητα είχε την παραμικρή ηθική συναίσθηση της δικαιοσύνης, θα είχαν ήδη ληφθεί μέτρα για να απαλυνθεί η κατάσταση, τόσο σε νομικό όσο και σε ανθρωπιστικό επίπεδο.

Το γεγονός ότι καταστρέφονται ζωές μπαίνει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα πολεμικά συμφέροντα της «υπερκυβέρνησης» των ΗΠΑ. Ο Αμερικανός Πρόεδρος, Τζ. Μπους Τζούνιορ, προετοιμάζεται ολοταχώς και ολόπλευρα για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο στο Ιράκ. Ενα πόλεμος που οδηγείται στο βομβαρδισμό του άμαχου πληθυσμού, που θα επιφέρει ένα νέο κύμα δυστυχίας, εξαθλίωσης και θανάτου για τον ανυπεράσπιστο ιρακινό λαό, στη βάση υποθετικών απειλών της κυβέρνησης του Σαντάμ Χουσεΐν. Οι υπόλοιποι ηγέτες των σημαντικότερων χωρών του πλανήτη, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν οι κύριοι Μπλερ, Μπερλουσκόνι, Αθνάρ κλπ., συμπαρατάσσονται με τις υστερικές ιαχές των γερακιών στις ΗΠΑ, αποσιωπώντας και επιτρέποντας αυτό που συμβαίνει στην Αργεντινή, σε μεγάλο μέρος της Αφρικής, στην Ασία και στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική.

Η πραγματική απειλή της πείνας που σκοτώνει, δεν τους ενδιαφέρει, είναι μέρος του δικού τους μοντέλου για την κοινωνία, είναι μέρος του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος. Για να μπορούν κάποιοι να συσσωρεύουν απεριόριστα πλούτο, καταδικάζεται το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας στην κατάργηση των κοινωνικών, εργασιακών, μέχρι και των ανθρωπιστικών δικαιωμάτων του.