Ο τηλεοπτικός «ειδησεογραφικός» χρόνος «είθισται» να είναι «ακριβός» για μία πλειάδα σοβαρών διεθνών ζητημάτων. Πόσο δε μάλλον, όταν πρόκειται για τον καθημερινό αγώνα και την αγωνία των λαών για την ειρήνη... Κι όμως! Τις τελευταίες μέρες, μέσα στα 15 δευτερόλεπτα ενός τηλεοπτικού ρεπορτάζ για τον επικείμενο - όπως πανθομολογείται... - πόλεμο στο Ιράκ, παρεισφρέουν σαν «μαγικές εικόνες» κάποια πλάνα σταλμένα απ' το «πουθενά»... Με εργαζόμενους διαφόρων ηλικιών και φοιτητές απ' το Σικάγο, τη Ν. Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη, το Βερολίνο, που διαδηλώνουν - με διάφορες μορφές - κατά του πολέμου. Που υψώνουν τη φωνή σε έναν ακόμη άδικο πόλεμο. Και που συλλαμβάνονται ωσάν να έκαναν παραβίαση του κοινού Ποινικού Κώδικα απ' τις πάντα πάνοπλες δυνάμεις καταστολής...

Η «μαγική τηλεοπτική εικόνα» των ανθρώπων απ' το «πουθενά» που βγαίνουν στους δρόμους ζητώντας ειρήνη διαρκεί σε πραγματικό χρόνο τρία δευτερόλεπτα. Και, ως εκ «θαύματος», τα τρία δευτερόλεπτα των ειρηνικών διαδηλωτών μοιάζουν να υπερτερούν των πλάνων με τους «ετοιμοπόλεμους» Αμερικανούς πεζοναύτες, τα αμέτρητα αμερικανοβρετανικά άρματα μάχης και τα γιγάντια αεροπλανοφόρα. Γιατί; Ενδεχομένως, γιατί ο κοινός νους δε θέλει να πιστέψει το επικείμενο δεινό του πολέμου. Ισως κι επειδή το πανανθρώπινο μήνυμα για ειρήνη είναι πιο ισχυρό από κάθε μηχανή πολέμου... Φθάνει, βεβαίως, οι διψασμένοι για ειρήνη λαοί να μετουσιώσουν τις αντιδράσεις τους σε κίνημα ισχυρό, που να μπορεί να ανατρέψει τα κάθε λογής σχέδια πολέμου...