Ενας ανάμεσα στους χιλιάδες και ο κομμουνιστής Νίκος Παπαδόπουλος. Ηταν παρών, όμως από τη συγκίνηση δεν μπόρεσε να πει όσα ίσως θα ήθελε. Από το βήμα, ο Σ. Κωστόπουλος περιέγραψε τη μαρτυρία του που περιλαμβάνεται στο βιβλίο:

«Εγώ κι ο Γιάννης Παπουτσάκης κυλούσαμε ένα βράχο, που μόνο 5 τουλάχιστον άτομα μπορούσαν να τον κυλήσουν. Παρά τις προσπάθειες που κάναμε να τον φέρουμε τρεις τούμπες πέρασε πάνω από μια ώρα. Τον μετακινήσαμε αλλά από το βάρος γυρνούσε πίσω κι ο Χατζημανώλης με τον ανθυπολοχαγό συνέχεια μας χτυπούσαν. Σε κάποια στιγμή έπεσα πάνω στο βράχο και το αίμα που ήρθε στο στόμα έβαψε το βράχο. Ο Παπουτσάκης, βλέποντας το αίμα να τρέχει από το στόμα μου, άρχισε να φωνάζει: "Δολοφόνοι! Τον σκοτώσατε!". Αλαφιάστηκαν. Ηρθαν κοντά κι άλλοι κι έβλεπαν το φριχτό θέαμα, το βράχο κόκκινο από το αίμα, κι εγώ ριγμένος δίπλα. Σ' αυτή τη μακάβρια σκηνή επεμβαίνει ο εκπρόσωπος του "Νέου Παρθενώνα" κι άραγε μπορεί να φανταστεί κανείς τι είπε;

- "Ακουσες ρε Βούλγαρε Παπαδόπουλε; Αντε τώρα, αν μπορείς, να τραγουδήσεις «Εμπρός της γης οι κολασμένοι»"!

Το είπε με μίσος και ειρωνεία.

Βλέποντάς με σε αυτή την κατάσταση, πού να φανταζόταν την απάντηση. Σαν ναυαγός που πιάνεται από τη σανίδα σωτηρίας αρπάχτηκα κι άρχισα, με όση δύναμη μου έμεινε, να τραγουδώ: "ΕΜΠΡΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ!!" και τα λόγια να βγαίνουν μαζί με το αίμα, που έτρεχε ασταμάτητα από το στόμα μου.

Σαν θηρίο ορμάει απάνω μου ο ανθυπολοχαγός και, όπως ήμασταν ριγμένοι κάτω, με πατά με την αρβύλα στο λαιμό. Εγώ, όμως, ένιωθα μια βαθιά ικανοποίηση. Γιατί την πρώτη μέρα δοκιμής πήρε μια καλή απάντηση».

Ηταν εκεί και ο Γιάννης Κυριακίδης, φωτορεπόρτερ, δάσκαλος για γενιές νεότερων συναδέλφων του. Ηταν κι αυτός ένας από τους χιλιάδες: «33 μήνες ήμουν εκεί. Το κολαστήρι του κόσμου ήταν η Μακρόνησος. Υπέγραψα και τότε... έγινα Ελληνας... Τόσο μπόρεσα κι άντεξα. Σήμερα στα 80 μου δίνω μάχη για τους αδικημένους, για την εργατιά, τους αγρότες, τη νεολαία. Πρέπει να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους».