Μέχρι σήμερα είχαμε την εντύπωση πως δύο τρόποι υπήρχαν για να τιμηθεί ένας εν ζωή πολιτικός, για την όποια προσφορά του στο λαό και τη χώρα. Ο ένας να τιμηθεί από το κόμμα του και ο άλλος να τιμηθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους, είτε με την ψήφο τους, είτε με κάποιον άλλο, ανάλογο τρόπο. Φαίνεται, όμως, πως υπάρχει και τρίτος τρόπος. Να συμπεριληφθεί στον ετήσιο κατάλογο των προσωπικοτήτων, στους οποίους απονέμει τιμητικές διακρίσεις ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και δε λέμε, οι «έχοντες και κατέχοντες» την εξουσία και τους θεσμούς έχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι κι όπως θέλουν κανονίζουν. Δικαίωμά τους... Στην τελευταία περίπτωση, όμως, δε θα θέλαμε να βρισκόμαστε στη θέση του αποδέκτη. Οπως και να το κάνεις, η προσφορά και οι αγώνες των αριστερών δεν έχουν καμιά σχέση με τα κριτήρια τιμής των «εχόντων και κατεχόντων».