ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κοσμοπολίτικος στρουθοκαμηλισμός

Γρηγοριάδης Κώστας

Και τι δεν είπε χτες ο Μ. Ανδρουλάκης στην εκπομπή του στο «Φλας», ξεκινώντας από το Βιετνάμ και το άνοιγμά του στην παγκόσμια αγορά. Αφού εξύμνησε το Χο-Τσι-Μινχ, έφτασε μετά, διά της... παγκοσμιοποίησης στον... εθνικισμό του ΚΚΕ. Τον τελευταίο, δε, τον ανακάλυψε, σε μια αποστροφή της ομιλίας της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα στα Γιάννενα με θέμα την επικαιρότητα του σοσιαλισμού, που δημοσίευσε ο «Ρ» στις 29.12.2002. Δεν το πίστευε - έλεγε ο Μ. Ανδρουλάκης - ότι η Αλ. Παπαρήγα καταφέρθηκε κατά της ειρηνικής συνύπαρξης. Δηλαδή, ερμήνευσε, έπρεπε να κάνουν πόλεμο κατά των αντιπάλων. Και πρόσθεσε ότι αυτή η άποψη τελικά στρέφεται κατά της Σοβιετικής Ενωσης, του Χο-Τσι-Μινχ και του Κάστρο, που πάλεψαν για την ειρηνική συνύπαρξη.

Η Αλέκα Παπαρήγα, βέβαια, είπε συγκεκριμένα τα εξής: «Στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού κυριάρχησαν απόψεις λαθεμένες, περί ειρηνικής συνύπαρξης των δύο συστημάτων. Είναι άλλο πράγμα να παλεύω για την ειρήνη και άλλο να πιστεύω ότι ο αντίπαλος θα παραιτηθεί από τον πόλεμο. Υποτιμήθηκαν τέτοιες πλευρές».

Φαίνεται πως ο κοσμοπολίτικος στρουθοκαμηλισμός του Μ. Ανδρουλάκη δεν τον εμποδίζει μόνο να διαβάσει σωστά μια σαφέστατη τοποθέτηση, αλλά δεν τον αφήνει, επίσης, να δει την εξόφθαλμη σήμερα επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Ούτε καν τον προετοιμαζόμενο πόλεμο ενάντια στο Ιράκ...

Περί τιμής

Μέχρι σήμερα είχαμε την εντύπωση πως δύο τρόποι υπήρχαν για να τιμηθεί ένας εν ζωή πολιτικός, για την όποια προσφορά του στο λαό και τη χώρα. Ο ένας να τιμηθεί από το κόμμα του και ο άλλος να τιμηθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους, είτε με την ψήφο τους, είτε με κάποιον άλλο, ανάλογο τρόπο. Φαίνεται, όμως, πως υπάρχει και τρίτος τρόπος. Να συμπεριληφθεί στον ετήσιο κατάλογο των προσωπικοτήτων, στους οποίους απονέμει τιμητικές διακρίσεις ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και δε λέμε, οι «έχοντες και κατέχοντες» την εξουσία και τους θεσμούς έχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι κι όπως θέλουν κανονίζουν. Δικαίωμά τους... Στην τελευταία περίπτωση, όμως, δε θα θέλαμε να βρισκόμαστε στη θέση του αποδέκτη. Οπως και να το κάνεις, η προσφορά και οι αγώνες των αριστερών δεν έχουν καμιά σχέση με τα κριτήρια τιμής των «εχόντων και κατεχόντων».

Οι συνέπειες του «μονόδρομου»

Οι οπαδοί του λεγομένου «ευρωπαϊκού μονόδρομου» θυσιάζουν τη δίκαιη και βιώσιμη επίλυση του Κυπριακού στο βωμό της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, γράφαμε πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης, καθώς όλα τα σχετικά στοιχεία φανέρωναν την άρρηκτη σχέση της ενταξιακής διαδικασίας με την αποδοχή και υλοποίηση του απαράδεκτου και διχαστικού σχεδίου Ανάν.

Οχι μας απαντούσαν οι προαναφερόμενοι. Οχι μόνον είναι ανεξάρτητη η ένταξη από την επίλυση του πολιτικού προβλήματος και πολύ περισσότερο από το σχέδιο Ανάν, αλλά μια Κύπρος ενταγμένη στην ΕΕ θα μπορεί να διαπραγματευτεί από καλύτερες θέσεις το όποιο σχέδιο.

Σήμερα, μερικές μόνο βδομάδες μετά την Κοπεγχάγη, αποκαλύπτεται πόση αξία είχαν οι ισχυρισμοί αυτοί. Οι οπαδοί του «μονόδρομου» ουσιαστικά διεκδικούν την αποδοχή του σχεδίου Ανάν από τον Ντενκτάς. Πανηγυρίζουν, επειδή ο Ερντογάν εμφανίζεται κάπως θετικός απέναντι στο σχέδιο και, επομένως, μπορεί να πιέσει ανάλογα την τουρκοκυπριακή ηγεσία. Καλλιεργούν ένα κλίμα υπογραφής του σχεδίου, ακόμη και μέχρι τις 28 του Φλεβάρη. Λες και το σχέδιο Ανάν ικανοποιεί, στο ελάχιστο έστω, τις προϋποθέσεις μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού.

Χρειάζεται, άραγε, να προβλέψουμε, ότι το σκηνικό αυτό οδηγεί τελικά στην αποδοχή μιας λύσης, ακόμη χειρότερης και από το σχέδιο Ανάν;

Χρεώνονται βαριές ευθύνες

Τα παραπάνω, βέβαια, ήταν αναμενόμενα και δε μας ξαφνιάζουν. Αλλωστε, η όλη μέχρι σήμερα πορεία του Κυπριακού βρίθει, δυστυχώς, ανάλογων παραδειγμάτων. Η πολιτική εγκλωβισμού του κυπριακού ζητήματος στις ιμπεριαλιστικές συμπληγάδες και η αναζήτηση λύσεων από τις «μεγάλες δυνάμεις» έχουν σφραγίσει την πορεία του, σαράντα και πλέον χρόνια τώρα και, ουσιαστικά, από την πρώτη μέρα ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ανεξάρτητου δήθεν κράτους. Και ήταν το γεγονός αυτό το οποίο αποτέλεσε και τη βασική πηγή κακοδαιμονίας της Κύπρου.

Οσοι σήμερα εμφανίζονται, με τον έναν ή άλλο τρόπο, να περιμένουν λύσεις από την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ συνεχίζουν ουσιαστικά την ίδια πορεία, είτε έχουν αυταπάτες είτε όχι. Ουσιαστικά, δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να προσφέρουν τη συμβολή τους στην παραπέρα ύπαρξη της πηγής κακοδαιμονίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και χρεώνονται, βέβαια, με τις ανάλογες, βαριές και σοβαρές ευθύνες.

Του συρμού...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΤΕΛΙΚΑ, εσείς έχετε καταλάβει ποια είναι η θέση της κυβέρνησης του Κ. Σημίτη, σχετικά με τον προετοιμαζόμενο πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράκ; Εάν όχι, σας τη λέμε εμείς. Η θέση, λοιπόν, της κυβέρνησης είναι η εξής: Είναι υπέρ της ειρηνικής επίλυσης των προβλημάτων, εφόσον ο Λευκός Οίκος δεν προχωρήσει τελικά στη νέα πολεμική επιδρομή. Και είναι υπέρ της διεθνούς νομιμότητας και συντάσσεται με τις ΗΠΑ, εάν οι τελευταίες αποφασίσουν ότι επιβάλλεται ο πόλεμος.

Οπως καταλαβαίνετε, ο ...εκσυγχρονισμός κάνει θαύματα...

ΩΡΑΙΑ ΜΟΔΑ τώρα αυτή με το Ιντερνετ. Μετά τον Ακη Τσοχατζόπουλο, που έδωσε διαδικτυακή συνέντευξη απαντώντας σε ερωτήσεις καταναλωτών, τώρα μας προέκυψε το υπουργείο Εσωτερικών, που μας δηλώνει ότι μπορούμε να στέλνουμε όλα τα παράπονά μας για τη Δημόσια Διοίκηση κατευθείαν στον γενικό γραμματέα του υπουργείου.

Αυτό έλειπε, δηλαδή, μέχρι σήμερα και βασανίζονται όσοι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να έρθουν σε κάποια συναλλαγή με το Δημόσιο; `Η, μήπως, δε γνωρίζει το αρμόδιο υπουργείο πού οφείλονται τα χρόνια προβλήματα της Δημόσιας Διοίκησης;

ΜΑΛΙΣΤΑ, έπρεπε, δηλαδή, να περιμένουμε όλα αυτά τα χρόνια για να μάθουμε με μια απόφαση Πρωτοδικείου ...το αυτονόητο. Οτι, δηλαδή, δεν μπορούν οι τράπεζες να προχωρούν σε ανατοκισμούς των τόκων των δανείων από τη μέρα της όποιας καθυστέρησής τους.

Φυσικά, όπως όλοι γνωρίζουμε, σ' αυτήν τη χώρα οι αποφάσεις των δικαστηρίων εφαρμόζονται ...αναλόγως με το ποιος ωφελείται. Κι εδώ πολλές θα είναι οι καθυστερήσεις, να είστε βέβαιοι. Αλλωστε, ανάλογες δικαστικές αποφάσεις έχουν υπάρξει και στο παρελθόν.

Να 'στε σίγουροι, πάντως, ότι, παρά και την τελευταία απόφαση, οι τράπεζες θα διατηρήσουν στο ακέραιο το δικαίωμα της τοκογλυφικής κερδοσκοπίας σε βάρος των (υποχρεωτικά λόγω της γενικότερης οικονομικής κατάστασης) δανειοληπτών.

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι μορφές, βέβαια, ίσως αλλάξουν. Αλλωστε, κάτι τέτοιο έχει γίνει πλέον αναγκαίο και για άλλους, σοβαρότερους λόγους, αφού οι πολίτες έχουν εξαναγκαστεί να δανειστούν σχεδόν τετραπλάσια απ' όσα μπορούν να αποπληρώσουν.

Τα... «λαϊκά» ομόλογα

Πρώτα σου σπάνε το πόδι ή το κεφάλι, μετά σου το δένουν με γάζες και θέλουν να τους πεις και... ευχαριστώ! Αυτή είναι η λογική στην οποία κινείται η κυβέρνηση και το οικονομικό της επιτελείο, που τις τελευταίες μέρες όχι μόνο εμφανίζονται να ανησυχούν για την καταλήστευση των λαϊκών αποταμιεύσεων από τους «κακούς» τραπεζίτες, αλλά και δηλώνουν αποφασισμένοι να πάρουν μέτρα που θα βάζουν - υποτίθεται - φρένο στην τοκογλυφία σε βάρος των μικροαποταμιευτών από τις τράπεζες! Με βάση τις δηλώσεις στελεχών του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης και άλλων επισήμων, τα μέτρα για την προστασία των λαϊκών αποταμιεύσεων και του δημόσιου χρήματος από τα τοκογλυφικά επιτόκια και τη γενικότερη κερδοσκοπική ασυδοσία των τραπεζιτών, που προτίθεται να πάρει η κυβέρνηση, αρχίζουν και τελειώνουν με τα αποκαλούμενα «λαϊκά» έντοκα ή ομόλογα του δημοσίου.

Μια γεύση για το μέγεθος της μακροχρόνιας ληστείας που γίνεται σε βάρος των εκατομμυρίων μικροαποταμιευτών (όχι και των δανειοληπτών), έδωσε χτες ο «Ρ», σημειώνοντας πως μόνο από τη διαφορά επιτοκίων καταθέσεων ταμιευτηρίου και πληθωρισμού οι τραπεζίτες κέρδισαν μέσα στο 2002 περίπου 2 δισ. ευρώ ή 680 δισ. δραχμές! Η ένταση της ληστείας των λαϊκών αποταμιεύσεων, που ανακάλυψε μόλις προχτές η κυβέρνηση, δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Η άγρια ληστεία που υφίστανται τόσο οι μικροκαταθέτες όσο και οι εργαζόμενοι που προσφεύγουν στον τραπεζικό δανεισμό για να τα φέρουν βόλτα, αποτελεί συστατικό στοιχείο της ίδιας της πολιτικής η οποία θεσμοθετήθηκε την τελευταία δεκαετία με την ψήφιση διάφορων νόμων από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος και την εδραίωση του καθεστώτος της «ελεύθερης οικονομίας».

Ετσι, η κατάργηση του διοικητικού καθορισμού των επιτοκίων ταμιευτηρίου και της διάθεσης των έντοκων γραμματίων στο ευρύ κοινό (και στις δύο περιπτώσεις τα επιτόκια ήταν μεγαλύτερα του πληθωρισμού), ανάγκασαν πολλούς μικροκαταθέτες να αναζητήσουν την προστασία και αύξηση της αξίας των αποταμιεύσεών τους στην αγορά μετοχών. Στην πορεία όμως έχαναν και τα αβγά και τα πασχάλια... ενώ σημαντικό ήταν το κόστος και για το δημόσιο χρέος, αφού το υπουργείο Οικονομικών πλήρωνε υψηλότερα επιτόκια και μεγαλύτερες προμήθειες στους τραπεζίτες που κάλυπταν με πανάκριβα δάνεια τις δανειακές ανάγκες του κράτους. Χρέος που το πληρώνουν πάλι τα λαϊκά νοικοκυριά.

Ο λόγος που ανακάλυψε τώρα η κυβέρνηση την καταλήστευση των λαϊκών αποταμιεύσεων έχει να κάνει τόσο με την αυξανόμενη λαϊκή αγανάκτηση που προκαλεί το καρτέλ των τραπεζών (περιόρισε τα επιτόκια καταθέσεων από 0% ως 1,5%, ενώ ο πληθωρισμός τρέχει με 4%) σε συνδυασμό με τη γενικότερη δυσφορία που προκαλεί η πολιτική της αυξανόμενης ακρίβειας, της φτώχειας και της ανεργίας. Με τις πρόσφατες εξαγγελίας για την έκδοση «λαϊκών» ομολόγων και εντόκων, με επιτόκια που θα κινούνται γύρω από τον πληθωρισμό, η κυβέρνηση προσπαθεί να περιορίσει το πολιτικό κόστος από την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή ταξική πολιτική, χωρίς όμως να κάνει ούτε ρούπι πίσω από την αντιλαϊκή Συνθήκη του Μάαστριχτ και τα κάθε είδους «Σύμφωνα Σταθερότητας».

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ

Η βοή του αγώνα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Νέο σκληρό πλήγμα κατά της βαμβακοκαλλιέργειας και των μικρομεσαίων αγροτών που ασχολούνται μ' αυτή επιχειρεί φέτος η κυβέρνηση με την απόφασή της ν' αφήσει εκτός επιδότησης μεγάλες ποσότητες βαμβακιού. Η φετινή κυβερνητική επίθεση είναι πιο σκληρή και από την περσινή - ως γνωστόν πέρσι έμειναν εκτός επιδότησης 150.000 τόνοι βαμβακιού - καθώς δεν επιτρέπεται στους αγρότες να παραδώσουν στα εκκοκιστήρια παραπάνω βαμβάκι από το πλαφόν που αυθαιρέτως έχει καθοριστεί, ενώ προκειμένου να ελεγχθεί πλήρως αυτή η απαγόρευση το υπουργείο Γεωργίας αποφάσισε τη συντόμευση της εκκοκκιστικής περιόδου.

Η ολοφάνερη σκλήρυνση της κυβερνητικής στάσης δεν είναι τυχαία, ούτε συγκυριακή. Αποτελεί την αναπόφευκτη συνέπεια της γενικότερης αντιαγροτικής πολιτικής της και δείχνει ότι είναι αποφασισμένη να προχωρήσει με πιο γοργούς ρυθμούς και χωρίς καμιά ταλάντευση στο μαζικό ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων βαμβακοπαραγωγών και στη συγκέντρωση της γης τους στα χέρια μεγαλοκαπιταλιστών που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα. «Εργαλείο» της για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι ο νέος καταστροφικός κανονισμός της ΕΕ για το βαμβάκι, στα δυο χρόνια λειτουργίας του οποίου η βαμβακοκαλλιέργεια στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 700.000 στρέμματα, ενώ οι βαμβακοπαραγωγοί έχασαν από το εισόδημά τους πάνω από 30 δισ. δρχ.

... και η ανάγκη της συμπαράταξης

Οι μικρομεσαίοι αγρότες, βέβαια, δε θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας την Ευρωπαϊκή Ενωση, τον Γ. Δρυ, τον Β. Αργύρη και τον Φ. Χατζημιχάλη, να τους δώσουν την τελική σπρωξιά για να πέσουν στον «Καιάδα». Θα βγουν στο δρόμο ν' αγωνιστούν για την επιβίωσή τους, για να κρατήσουν τα χωράφια τους και να μείνουν στα χωριά τους. Ηδη στη Θεσσαλία ακούγεται η γνώριμη αγωνιστική βοή.

Το προαναφερόμενο πρόβλημα, όμως, όπως και η γενικότερη αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης, δεν αφορούν μόνον τους μικρομεσαίους αγρότες. Αφορούν και τους εργαζόμενους των πόλεων, αφού αρνητικές θα είναι και γι' αυτούς οι συνέπειες των προωθούμενων από την ΕΕ και την κυβέρνηση καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών στην αγροτική οικονομία. Από την άλλη, γίνεται καθημερινά και περισσότερο έντονη η ανάγκη, για αγροτικά προϊόντα σε τιμές προσιτές στο λαϊκό βαλάντιο και καλής ποιότητας. Η προς όφελος των εργαζομένων και της πόλης και του χωριού διέξοδος απ' όλ' αυτά βρίσκεται σ' ένα ριζικά διαφορετικό από τον σημερινό δρόμο αγροτικής ανάπτυξης, βασισμένο στον σύγχρονο παραγωγικό συνεταιρισμό των μικρο-μεσαίων αγροτών, που μπορεί να οδηγήσει, τόσο στην αναζωογόνηση της υπαίθρου, όσο και στην ικανοποίηση των αναγκών των αστικών κέντρων. Και αυτή, ακριβώς, η διέξοδος μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το θεμέλιο της συμπαράταξης των εργαζομένων της πόλης και του χωριού.

Ερώτημα

Ωστε λοιπόν, κ. Μπ. Παπαναγιώτου, ο Ντενκτάς είναι ο τελευταίος Τσαουσέσκου των Βαλκανίων, όπως είπατε χτες το πρωί στο «Φλας»;

Αν σας πει κανείς ότι μπερδέψατε τη βούρτσα με τη σκέψη της ...κεφαλής σας, τι θα του απαντούσατε;

Ο Λούλα

«Εάν, με το τέλος της θητείας μου, κάθε Βραζιλιάνος έχει καθημερινά πρόγευμα, γεύμα και δείπνο στο τραπέζι του, τότε αυτή θα είναι πετυχημένη».

Είναι μόνο μια φράση, από την ομιλία του Λούις Ινάσιο «Λούλα» ντα Σίλβα, του νέου Προέδρου της Βραζιλίας, στη διάρκεια της προχτεσινής ορκωμοσίας του, ενώ εκατομμύρια Βραζιλιάνοι πανηγύριζαν στους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά και σε όλη τη χώρα. Κι έχει τη σημασία της η υπόσχεση, αφού το 30% των 170 εκατομμυρίων κατοίκων της μεγαλύτερης λατινοαμερικανικής χώρας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ απροσμέτρητα πλούτη είναι συγκεντρωμένα στα χέρια μιας μικρής ολιγαρχίας.

Ο δρόμος, βέβαια, δε θα είναι εύκολος. Στην πραγματικότητα, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, για τον πρώην μεταλλουργό και νυν Πρόεδρο της Βραζιλίας και το κόμμα του, το Κόμμα των Εργαζομένων. Δυσκολίες, οι οποίες απαιτούν, πρώτα και κύρια, την αποφασιστική στήριξη στο λαϊκό κίνημα, που τους έδωσε το 61% στις πρόσφατες εκλογές και την παραπέρα, ουσιαστική και ολόπλευρη ενίσχυσή του, σε συνδυασμό με την απαρασάλευτη εφαρμογή των φιλολαϊκών προεκλογικών διακηρύξεων.

Μπορούμε να τους ανατρέψουμε τα σχέδια

Ολα δείχνουν πως το νέο χρόνο θα οξυνθούν παραπέρα τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα του λαού, εξαιτίας και των συνεπειών της διεθνούς ύφεσης, αλλά και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία. Είναι, επίσης, σίγουρο ότι το σύστημα και οι στυλοβάτες του θα ρίξουν νέα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων, ως απάντηση στην ύφεση, στην κρίση. Αρνητικές θα είναι και οι επιδράσεις, που θα ασκήσουν οι εξελίξεις στην περιοχή, όπως η προετοιμαζόμενη επίθεση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους κατά του Ιράκ, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κλείσιμο του Κυπριακού με τη μορφή της συγκαλυμμένης διχοτόμησης, αλλά και η παραπέρα ανάπτυξη και όξυνση των αντιθέσεων, και λόγω της ευρωπαϊκής διεύρυνσης.

Αυτά εξάλλου - ανάμεσα σε άλλα - έρχεται να διαχειριστεί επισήμως η Ελληνική Προεδρία υπό την ηγεσία του Κ. Σημίτη και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και να συνδιαχειριστεί ανεπισήμως - ως σκιώδης συμπροεδρεύουσα - η ΝΔ υπό τον Κ. Καραμανλή. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ βρίσκονται σε κοινή γραμμή πλεύσης, σε όλα τα βασικά ζητήματα, τα οποία έτσι κι αλλιώς - επαναλαμβάνουμε - θα πλήξουν άσχημα τα λαϊκά εισοδήματα, τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα, όλα δείχνουν ότι, παρά το γεγονός πως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συμφωνούν σ' αυτά τα σχέδια, εντούτοις, θα επιδιώξουν να οξύνουν τη δικομματική πόλωση έως τις εθνικές εκλογές, οι οποίες δεν αποκλείεται να γίνουν και μέσα στο 2003, το αργότερο, πάντως, οπωσδήποτε την άνοιξη του επόμενου χρόνου. Το βασικό τους μοτίβο και των ίδιων, αλλά και των προπαγανδιστών τους μέσα από τα κανάλια, είναι ότι η μάχη σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο διεξάγεται ανάμεσα σε αυτούς τους δύο. Λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο πέρα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Σκοπός τους μοναδικός, ποιος θα πάρει την πρωτιά από τον άλλο, ποιος θα εγκλωβίσει μαζικά τον εργατόκοσμο.

Και οι δύο προωθούν τη δική τους πολιτική συμμαχιών. Το ΠΑΣΟΚ στη λογική της κεντροαριστερής διαχείρισης, έχοντας απλώσει προ πολλού τα δίχτυα του στο ΣΥΝ και τις άλλες δυνάμεις που κινούνται δορυφορικά περί αυτόν και όχι μόνον. Η ΝΔ στη λογική της κεντροδεξιάς διαχείρισης, με πρόθυμους συμπαραστάτες ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων από το χώρο του «προοδευτικού» κέντρου μέχρι την ακροδεξιά. Πλευρίζουν παράγοντες, πολιτικά πρόσωπα, διανοούμενους, καλλιτέχνες, οργιάζουν η ρουσφετολογία και η υποσχεσιολογία.

Αντίστοιχα, το λαϊκό κίνημα οφείλει να αναπτύξει τις δικές του συμμαχίες και συσπειρώσεις, έτσι ώστε ο ριζοσπαστικός πόλος να γίνεται όλο και περισσότερο διακριτός και αποτελεσματικός, να διευκολύνει τον απεγκλωβισμό δυνάμεων από τη μέγκενη της απάτης και αυταπάτης των κομμάτων της κυρίαρχης πολιτικής και των συνοδοιπόρων τους στον αντιλαϊκό κατήφορο. Καθήκον των κομμουνιστών, η στενή παρακολούθηση των εξελίξεων και διεργασιών, γενικά και ειδικά, κεντρικά και τοπικά, η οποία πρέπει να συνοδεύεται από τη μαζική πολύπλευρη πολιτική δράση σε όλους τους χώρους και από όλους μας, με σύσφιξη των δεσμών μας με όλο και περισσότερους εργαζόμενους, θέτοντας σε κίνηση τους ανθρώπους της δουλιάς.

Οχι στον πόλεμο

Πολέμου

ηχούνε τύμπανα

και χαλασμού ταμπούρλα

και στου θανάτου

το χορό

και τα δικά μας «βούρλα»,

αλλά για στάσου

άμυαλοι είναι

ή κάτι άλλο,

είναι κουτοί και βοηθούν

τον γκάνγκστερ